Jesień patriarchy

Opowieść o władzy dyktatora i nieskończonej agonii to suma latynoamerykańskich dyktatur i narosłej wokół tych dyktatur literatury.

Wije się tu niejednoznaczność, wszystko ocieka wątpliwością, sprzecznością i nawzajem się wyklucza, słowem paradoks. To powieść w której główna narracja to głos dyktatora, który odbija się od opowieści pozostałych uczestników. choćby wtedy, gdy z początkiem XX wieku opowiada o niezwykłym spotkaniu sprzed wielu lat z dziwnie zachowującymi się załogami trzech karawel, przeświadczonymi, iż odkryli zupełnie nowy ląd.

Humor i gorycz to idealne podsumowanie.