Dziwki morderczynie

Zbiór trzynastu doskonałych opowiadań - popis wirtuozerii literackiej geniusza prozy latynoamerykańskiej
Powszechnie wiadomo, że zwolennicy Roberta Bolano dzielą się na dwa obozy: „detektywistów”, przekonanych, że największe dzieło autora to „Dzicy detektywi”, oraz „cyfrystów” – którzy za opus magnum uważają pośmiertne „2666”. Jest jednak i trzecia silna grupa: wielbiciele opowiadań mistrza.
Ten zbiór jest wyjątkowo różnorodny, kryją się w nim zarówno klasyczne opowiadania flirtujące z rozmaitymi gatunkami literackimi, jak i teksty autobiografizujące, mocno nasycone osobowością autora; są opowiadania gawędziarskie, utrzymane w tonie luźnej opowieści o zwykłych ludziach i specyficznych sytuacjach, w jakie się wplątują.
Są też prawdziwe opowiadanie fantastyczne, tyle że oczywiście spisane po bolanowsku. W „Powrocie” narrator oświadcza: Mam dwie wiadomości, dobrą i złą, pierwsza jest taka, że istnieje życie (albo coś w tym stylu) po śmierci. Druga jest taka, że Jean-Claude Villeneuve jest nekrofilem.
Po tak obiecującym początku następuje opowieść bohatera – na samym początku umiera, a potem, jako duch, obserwuje losy swojego ciała, które wpada w ręce nekrofila. Jest także opowiadanie „Buba”, historia piłkarska z elementami czarnej magii.