„Za torami roztaczał się zupełnie inny świat. Po prawej stronie ogródki działkowe obsadzone gęstwiną morwy, która po deszczu pachniała jak czarodziejski bukiet. Po lewej stronie, wzdłuż alei Unii, znajdował się jeden z większych parków Europy, Park im. Piłsudskiego”.
ze wspomnień Krystyny Latuszewskiej, mieszkanki osiedla
Książka stanowi wieloautorską opowieść o łódzkim osiedlu im. Józefa Montwiłła-Mireckiego (1928–1931), które jako jedno z pierwszych w Polsce promowało koncepcje nowoczesnego (za)mieszkania. Była to sprawa szczególnej wagi dla międzywojennej Łodzi – ośrodka przemysłowego, zanieczyszczonego, gęsto zabudowanego, o złych warunkach mieszkaniowych. Choć osiedle nie zostało zrealizowane w całości, nie zmieniło tez radykalnie sytuacji mieszkaniowej w Łodzi, to wyznaczało nowe wzorce architektoniczne, określało lokalne warianty modernizacyjne i formowało własne miejskie rytuały.
Osiedle dziś jest zabytkiem, słabo obecnym w powszechnej świadomości, ale istotnym dla działań zaangażowanej lokalnej społeczności.
Publikacja zbiera artykuły badaczek i badaczy specjalizujących się w historii, etnologii oraz historii sztuki i architektury. Uwzględnia także teksty samych mieszkańców osiedla im. Józefa Montwiłła-Mireckiego. Autorzy koncentrują się zarówno na dziedzictwie materialnym – modernistycznej architekturze i urbanistyce, jak i tym, co niematerialne, związane z funkcjonowaniem społecznym założenia, doświadczaniem jego przestrzeni w okresie międzywojennym i współcześnie.
