Oficjalna księgarnia portali ciekawostkihistoryczne.pl oraz twojahistoria.pl

Porta Latina novissima Język łaciński i kultura antyczna Szkoła ponadpodstawowa

Jaworska Anna, Pobiedzińska Ewa, Wilczyński Stanisław

Porta Latina novissima Język łaciński i kultura antyczna Szkoła ponadpodstawowa

58,34

 

"Porta Latina novissima" składa się z 2 części:
I. Podręcznik do języka łacińskiego i kultury antycznej
II. Preparacje, komentarze i ćwiczenia

Obie części zawierają 35 jednostek metodycznych – Lectiones. W zakres każdej jednostki wchodzą:
A. Varia – luźne zdania wprowadzające nowy materiał gramatyczny;
B. Tekst ciągły preparowany lub oryginalny zawierający różne treści kulturowe i utrwalający materiał językowy;
C. Teksty w języku polskim dotyczące kultury i cywilizacji antycznej oraz dziedzictwa europejskiego jako komentarz rzeczowy do tekstów łacińskich;
D. Dicta, proverbia, sententiae (zwroty, przysłowia, sentencje) – oryginalne przysłowia, sentencje i zwroty potoczne, które zadomowiły się w języku polskim. Są to w większości sentencje antyczne, które rozpowszechniły się w literaturze europejskiej i dzisiaj również mogą stanowić wyposażenie kulturowe współczesnego Polaka i Europejczyka;
E. Ars poetica aut quod libet (sztuka poetycka albo co kto lubi) – poezja łacińska od starożytności do średniowiecza, inskrypcje (napisy) i zagadki. Jest to wprowadzenie do poezji starożytnej i wstępna nauka wersyfikacji łacińskiej.

W lekcjach Xa, XXa i XXXa zamieszczone zostały teksty łaciny mówionej tematycznie związane z życiem współczesnym. Mogą one zainteresować i zachęcić uczniów do szukania innych źródeł łaciny jako języka prostej komunikacji, zwłaszcza w sieci internetowej. Do tych trzech lekcji dodano również carmina, czyli pieśni i piosenki, których melodie są często powszechnie znane.
Lekcje Xb, XXb, XXXb w języku polskim zapoznają uczniów ze sportem, teatrem w Grecji i Rzymie oraz z grecką medycyną.
Lekcje I-XXXII obejmują cały podstawowy materiał gramatyczny.
Lekcje XXXIII-XXXV służą utrwaleniu materiału.

W dalszej części podręcznika (po Lectio XXXV) znajduje się wybór tekstów łacińskich autorów od starożytności po współczesność. Dzięki tym tekstom można lepiej poznać kulturę antyczną, głębiej wniknąć w dzieje myśli europejskiej, można też odnaleźć własną tożsamość jako człowieka zakorzenionego w konkretnej rzeczywistości kulturalnej i cywilizacyjnej.
Następny rozdział to Carmina medii aevi transferenda et translata. Są tu przykłady średniowiecznej liryki religijnej (Stabat Mater, Dies irae) oraz świeckiej poezji lirycznej (Carmina Burana) wraz z przekładami. Są to parafrazy i przekłady uczniów klas licealnych, które mogą zachęcić innych do własnej twórczości translatorskiej i poetyckiej.
Dalej znajduje się zbiór przysłów, sentencji i zwrotów z tłumaczeniem i komentarzem rzeczowym przy trudniejszych zwrotach. Jest też coś ciekawego dla przyszłych prawników: Paroemiae – sentencje prawnicze – zasady prawa rzymskiego, na których opiera się kodeks prawa cywilnego w każdym państwie demokratycznym.
Index auctorum (wykaz autorów tekstów i sentencji), ma na celu przybliżyć uczniowi sylwetki pisarzy antycznych oraz polsko-łacińskich (pisarzy polskich piszących po łacinie).
Słowniki alfabetyczne: polsko-łąciński (umożliwia tłumaczenie występujących w ćwiczeniach zdań z języka polskiego na język łaciński) i słownik łacińsko-polski.

II część: Porta Latina novissima. Preparacje, komentarze, ćwiczenia zawierają:
notę o autorze tekstu (B) i dziele, z którego zaczerpnięty jest fragment;
słownictwo w kolejności jego występowania do części A, B i D. Bezpośrednio przy słówkach łacińskich podane zostały znane już uczniowi synonimy oraz zapożyczenia w języku polskim. Na końcu preparacji do każdej lekcji zebrane zostały zapożyczenia w języku angielskim, niemieckim i francuskim. Taki wykaz zapożyczeń pokazuje, o ile łatwiej przyswaja się słowa w językach nowożytnych, poznawszy ich źródłosłów łaciński
objaśnienia zagadnień gramatycznych wprowadzonych w danej jednostce tematycznej – Lectio;
różnorodne ćwiczenia do każdej jednostki lekcyjnej, które mogą stanowić materiał do ćwiczeń podczas lekcji lub w domu;
zadania z kultury grecko-rzymskiej i opartej na niej tradycji europejskiej (od lekcji VI). Są one powiązane z tematami, z jakimi uczeń zetknie się na lekcjach języka polskiego, historii, wiedzy o społeczeństwie, filozofii, religii i innych przedmiotach. Zadania te mają na celu kształcenie wypowiedzi pisemnej, z myślą o wyrobieniu i podniesieniu kultury słowa, ważnej nie tylko podczas egzaminu maturalnego;
komentarze do wyboru tekstów łacińskich (Ex auctorum Latinorum libris; Carmina medii aevi transferenda et translata);
tabele form deklinacyjnych i koniugacyjnych.

Wydawnictwo Szkolne PWN
Oprawa miękka

ISBN: 978-83-262-3078-3

Liczba stron: 440

Format: 16.5x23.5cm

Cena detaliczna: 58,34 zł

Nie wiesz co przeczytać?
Polecamy nasze najciekawsze artykuły

Zobacz wszystkie
10.04.2021

Nusret – sam przeciwko wszystkim

Sformułowana na początku XX wieku przez brytyjski Komitet Obrony Imperialnej opinia głosiła, że nawet wspólna akcja okrętów i wojsk lądowych przeciwko umocnieniom na półwyspie Gallipoli niesie za sobą „wielkie ryzyko i nie powinna być podejmowana dopóty, dopóki istnieją inne sposoby wywarcia wpływu na Turcję”. W styczniu 1915 roku tych innych powodów nawet nie szukano.
Czytaj dalej...
05.03.2019

5 najgorszych władców średniowiecznej Polski

Jeden był kastratem, pozbawionym korony i porzuconym przez żonę. Inny dał się zadźgać już w kilka miesięcy po objęciu władzy, a i tak na zawsze zmienił dzieje kraju. Był też największy z rozpustników i najgłupszy z dowódców…
Czytaj dalej...
06.03.2019

Karl Dönitz – ostatni Führer. Kim był człowiek, którego Hitler wyznaczył na swego następcę?

Nigdy nie poczuł się do winy i protestował, gdy nazywano go zbrodniarzem wojennym. Podczas procesu w Norymberdze bronił się: „Gdy zaczyna się wojna, oficer nie ma innego wyboru, jak wykonywanie swoich obowiązków”. Ale czy faktycznie Karl Dönitz tylko biernie realizował polecenia?
Czytaj dalej...
05.03.2019

Dlaczego władców Rosji nazywano carami?

Od XV wieku książęta moskiewscy konsekwentnie budowali swoją pozycję władców Wszechrusi. Powiększali obszar swojego państwa i szukali sposobu, by dodać sobie splendoru. Tytuł cesarski z pewnością im go przydał – ale jak uzasadnili ten awans?
Czytaj dalej...