Oficjalna księgarnia portali ciekawostkihistoryczne.pl oraz twojahistoria.pl

O karykaturze polityki

Mirosław Karwat

O karykaturze polityki

7.0

(5 ocen) wspólnie z

29,99

 

- książka z przesłaniem skierowanym do wszystkich: do tych, którzy uprawiają politykę, pasjonują się nią, śledzą wydarzenia w sferze publicznej, ale także do tych, którzy z różnych przyczyn uznali, że wolą odciąć się od wszelkiego zainteresowania i kontaktu z polityką;
- sporządzony z pasją i dociekliwością badacza opis patologizacji, jakiej zawsze i wszędzie ulega polityka.
Zrozumiemy, jak ten proces przebiega, kiedy i dlaczego osiąga stopień eskalacji, przy którym ta dziedzina ludzkiej aktywności całkowicie zatraca społeczny sens i przechodzi w swoje przeciwieństwo, stając się karykaturą polityki. Intuicyjnie wiemy, że dzieje się tak za sprawą osobowości ludzi czynnych w polityce, celów i interesów, które do niej wnoszą zwłaszcza wtedy, gdy kontrola społeczna słabnie lub zanika, gdy tolerujemy przypadkowe kariery ludzi niekompetentnych i egocentryków. Tak, mamy na to wpływ właśnie my, cała ta nieaktywna większość, poprzez charakter i rodzaj naszego zainteresowania polityką i wynikające stąd oczekiwania wobec polityków. Zostaniemy zatem ostrzeżeni: to tylko złudzenie, że możemy odwrócić się plecami do polityki. W każdej swojej postaci, także tej karykaturalnej, nadal jest to realna siła, która, chcemy tego czy nie, przenika całe nasze życie. Kto nie chce być ofiarą, narzędziem lub tworzywem cudzej gry, musi zdobyć się na wysiłek myślenia i szukania informacji, by móc wywierać nacisk.

Mirosław Karwat, profesor nauk humanistycznych, politolog, kierownik Zakładu Filozofii i Teorii Polityki w Instytucie Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego, wykładowca w ALMAMER - Wyższej Szkole Ekonomicznej w Warszawie, i w Akademii Humanistycznej w Pułtusku. Specjalista w dziedzinie teorii polityki i socjotechniki. Członek Komitetu Nauk Politycznych PAN.
Autor wielu książek o polityce: "Podmiotowość polityczna"; "Kołowrót działacza, czyli traktat o samoparaliżu organizacji"; "Poradnik pseudodziałacza"; "Człowiek polityczny"; "Sami swoi; Rzecz o rozkładzie partii rządzącej"; "Miernoty i figuranci"; "Formalistyczna degeneracja władzy"; "Sztuka manipulacji politycznej" (wydawana czterokrotnie); "O perfidii"; "Figuranctwo jako paradoks uczestnictwa"; "O demagogii"; "O złośliwej dyskredytacji"; "Teoria prowokacji"; "Akredytacja w życiu społecznym i politycznym". Redaktor i współautor tomu "Paradoksy polityki".
W życiu codziennym miłośnik muzyki klasycznej i zwierząt, a jeszcze do niedawna także turysta górski.

Muza
Oprawa miękka

Wydanie: pierwsze

Data pierwszego wydania:
2012-02-07

ISBN: 978-83-775-8165-0

Liczba stron: 688

Format: 125x190mm

Cena detaliczna: 39,99 zł

Nie wiesz co przeczytać?
Polecamy nasze najciekawsze artykuły

Zobacz wszystkie
10.04.2021

Nusret – sam przeciwko wszystkim

Sformułowana na początku XX wieku przez brytyjski Komitet Obrony Imperialnej opinia głosiła, że nawet wspólna akcja okrętów i wojsk lądowych przeciwko umocnieniom na półwyspie Gallipoli niesie za sobą „wielkie ryzyko i nie powinna być podejmowana dopóty, dopóki istnieją inne sposoby wywarcia wpływu na Turcję”. W styczniu 1915 roku tych innych powodów nawet nie szukano.
Czytaj dalej...
05.03.2019

5 najgorszych władców średniowiecznej Polski

Jeden był kastratem, pozbawionym korony i porzuconym przez żonę. Inny dał się zadźgać już w kilka miesięcy po objęciu władzy, a i tak na zawsze zmienił dzieje kraju. Był też największy z rozpustników i najgłupszy z dowódców…
Czytaj dalej...
06.03.2019

Karl Dönitz – ostatni Führer. Kim był człowiek, którego Hitler wyznaczył na swego następcę?

Nigdy nie poczuł się do winy i protestował, gdy nazywano go zbrodniarzem wojennym. Podczas procesu w Norymberdze bronił się: „Gdy zaczyna się wojna, oficer nie ma innego wyboru, jak wykonywanie swoich obowiązków”. Ale czy faktycznie Karl Dönitz tylko biernie realizował polecenia?
Czytaj dalej...
05.03.2019

Dlaczego władców Rosji nazywano carami?

Od XV wieku książęta moskiewscy konsekwentnie budowali swoją pozycję władców Wszechrusi. Powiększali obszar swojego państwa i szukali sposobu, by dodać sobie splendoru. Tytuł cesarski z pewnością im go przydał – ale jak uzasadnili ten awans?
Czytaj dalej...