Książka Lidii Maksymowicz i Paolo Rodari "Dziewczynka, która nie potrafiła nienawidzić"
NIE PŁAKAŁA, GDY TATUOWANO JEJ NUMER
NIE KRZYCZAŁA, GDY PRZYCHODZIŁ PO NIĄ MENGELE
NIE PODDAŁA SIĘ
Lidia ma trzy latka, gdy trafia do Auschwitz. Ukrywa się pod pryczą przed wzrokiem doktora Mengele. Nie zawsze skutecznie. Eksperymenty pamięta do dziś. Po wojnie trafia do nowej rodziny – biologiczną zabrała wojna. Wiele lat później okaże się, że matka jednak żyje – mieszka w dalekiej Rosji i nigdy nie przestała szukać swojej córki.
Lidia Maksymowicz była jedną z półtora miliona osób, które przeszły przez Auschwitz. Jedną z siedmiu tysięcy, które doczekały wyzwolenia obozu. Numerem wytatuowanym na ręku. Długo zaklejała go plastrem. Żeby ludzie nie pytali. Żeby nie musiała tłumaczyć. Ale numeru nie usunęła – by dziś opowiadać o piekle, które przeżyła, o utraconym dzieciństwie i najmroczniejszym sprawdzianie z człowieczeństwa.
"Dziewczynka, która nie potrafiła nienawidzić" - Książka Lidii Maksymowicz i Paolo Rodari
Ponad 70 lat później wyblakły już numer całuje papież Franciszek. 70072. Symbol zwycięstwa nad nienawiścią.
