Paolo Rodari

„Tajemnica mojego syna. Dlaczego Carlo Acutis jest uznawany za świętego” - Antonia Salzano Acutis,Paolo Rodari Mój syn rozproszył mroki najciemniejszej godziny w moim życiu, złagodził wstrząs spowodowany straszną wieścią. Nie wpadł w przerażenie. Nie pozwolił, żeby owładnął nim lęk. Zamiast tego zwrócił się ku Bogu. I posłał nam uśmiech. ANTONIA SALZANO ACUTIS Jak być matką świętego? Przed narodzinami syna żyła z dala od Boga. Antonia Salzano Acutis, matka błogosławionego Carla, który swoją wiarą zachwycił i zadziwił świat. Powstało już wiele biografii i opisujących niezwykłość tego piętnastoletniego chłopca, ale żadna z nich nie poprowadziła nas tak blisko jak świadectwo jego matki. Antonia towarzyszyła swojemu synowi w najtrudniejszych chwilach – w śmiertelnej chorobie. Doświadczała razem z nim bólu i samotności. Jak żyć ze świadomością, że ukochane dziecko umiera? Jak poradzić sobie z tą niewyobrażalną udręką? Jak zaufać Bogu? Dzisiaj ma odwagę dzielić się historią syna, który nawrócił swoich rodziców i pomimo cierpienia nie utracił radości. Autorka odsłania przed nami tajemnice Carla, dla którego Bóg był w centrum życia aż do końca. Dzięki tej książce możesz wejść w konkretne życiowe sytuacje wyniesionego na ołtarze młodego chłopaka. Pokazują one, jakim sposobem myślenia o ludziach i świecie skutkuje postawienie Boga w centrum. To wyznacznik także dla nas. Błogosławiony Carlo Acutis powtarzał, że Eucharystia jest autostradą do nieba, i faktycznie droga, którą podążał, szybko doprowadziła go do celu, do którego wszyscy zmierzamy. MICHAŁ JÓŹWIAK, MISYJNE.PL Nie ma większego dramatu dla mamy niz śmierć dziecka. Nawet, gdy stara się ona powierzać życie Bogu. Jeśli wierzy, łączy swój płacz z płaczem Maryi pod krzyżem. Ale zawsze TA śmierć rozrywa jej serce. W historii krótkiej choroby i śmierci bł. Carla Acutisa opowieść jego mamy jest bezcenna. Nie tylko zaświadcza o świętości syna, lecz także pokazuje, w jaki sposób dziecko może przeprowadzić mamę przez własną śmierć. Antonia Salzano Acutis nie wpadła w rozpacz. Jej piętnastoletni Syn zdążył nauczyć ją nieustannie spoglądać w niebo. Ja, jako mama trójki dzieci, jestem jej wdzięczna za podzielenie się tą „tajemnicą syna”. AGNIESZKA BUGAŁA, DZIENNIKARKA Carlo uwielbiał te chwile, gdy wszystko zaczynało się od początku. Miał piętnaście lat. Pierwsze dni września nie nastrajały go nostalgicznie. Nie tęsknił za kończącym się latem, raczej wypatrywał tego, co przyszłość miała w zanadrzu. Chciał znów ujrzeć swoich przyjaciół, kolegów ze szkoły, nauczycieli. Pragnął rzucić się w wir życia. Oczekiwanie – to było jedno z tych słów, które opisywały go lepiej niż inne. Wiedział, że każda chwila może przynieść coś nowego, stać się wielką przygodą. (…) Początek roku szkolnego był czasem beztroski. Byłam gotowa na wszystko, naprawdę wszystko, z wyjątkiem tej zawieruchy, która w sposób nieoczekiwany i gwałtowny wstrząsneła naszym życiem, nagła jak letnia burza. Jak grom z jasnego nieba. W sobotę 30 września Carlo po raz ostatni poszedł do szkoły. Kiedy po lekcjach opuścił szkolne mury, nie przypuszczałam, że jego noga już nigdy tam nie postanie. Sprawy tak się jednak potoczyły. FRAGMENT

Książka Lidii Maksymowicz i Paolo Rodari "Dziewczynka, która nie potrafiła nienawidzić" NIE PŁAKAŁA, GDY TATUOWANO JEJ NUMER NIE KRZYCZAŁA, GDY PRZYCHODZIŁ PO NIĄ MENGELE NIE PODDAŁA SIĘ Lidia ma trzy latka, gdy trafia do Auschwitz. Ukrywa się pod pryczą przed wzrokiem doktora Mengele. Nie zawsze skutecznie. Eksperymenty pamięta do dziś. Po wojnie trafia do nowej rodziny – biologiczną zabrała wojna. Wiele lat później okaże się, że matka jednak żyje – mieszka w dalekiej Rosji i nigdy nie przestała szukać swojej córki. Lidia Maksymowicz była jedną z półtora miliona osób, które przeszły przez Auschwitz. Jedną z siedmiu tysięcy, które doczekały wyzwolenia obozu. Numerem wytatuowanym na ręku. Długo zaklejała go plastrem. Żeby ludzie nie pytali. Żeby nie musiała tłumaczyć. Ale numeru nie usunęła – by dziś opowiadać o piekle, które przeżyła, o utraconym dzieciństwie i najmroczniejszym sprawdzianie z człowieczeństwa. "Dziewczynka, która nie potrafiła nienawidzić" - Książka Lidii Maksymowicz i Paolo Rodari Ponad 70 lat później wyblakły już numer całuje papież Franciszek. 70072. Symbol zwycięstwa nad nienawiścią.

Ojciec Amorth powraca z niepublikowanymi dotąd opowiadaniami o swoich najcięższych, najdłuższych i najtrudniejszych egzorcyzmach. Przekonany o zbliżającej się „godzinie szatana”, odkrywa swoje spotkania z piekielnymi duchami, pragnąc przekazać swoje dziedzictwo praktyk, obrzędów i modlitw służących do ich pokonania. Kieruje je głównie do młodych egzorcystów, którzy wkrótce będą musieli stawiać czoła coraz okrutniejszym zjawiskom opętania i śmiertelnie groźnym działaniom Złego. Książka zawiera wiele ciekawych przemyśleń człowieka z dużym doświadczeniem życiowym, nie tylko jako egzorcysty. Może być dobrą zachętą do życia w autentycznej wierze, w tradycyjnych wartościach. Kieruje uwagę na Boga i Jego tajemnicę, a także tajemnicę zła w świecie. Treść została świetnie osadzona w biblijnych ramach. Autor odwołuje się do najprostszych prawd wiary.

Paolo Rodari, włoski dziennikarz, na łamach tej książki relacjonuje działalność ojca Gabriele Amortha, znanego na całym świecie watykańskiego egzorcysty. Ojciec Amorth odkrywa przed nim nieznane fakty swojej pracy, nigdy dotąd niepublikowane świadectwa, rozmowy i doświadczenia. Czyni to, aby uświadomić współczesnego człowieka, że szatan istnieje. Choć będąc duchem, nie ukazuje się w widzialnej postaci, to jednak jest on niezwykle aktywny w swoim działaniu w dzisiejszym świecie. Z książki dowiemy się: – czym są egzorcyzmy? – w jakich okolicznościach życia człowiek może pójść do egzorcysty? – jak wygląda sam obrzęd egzorcyzmu? – jakie są objawy opętania? – w jaki sposób uwolnić się od niego? – co mówią złe duchy, gdy wzywa się wstawiennictwa św. Ojca Pio, bł. Jana Pawła II, pap. Benedykta XVI? Przesłanie książki jest mocne: przekonanie o nieprzerwanej działalności szatana w dzisiejszym świecie, wręcz o trwającej właśnie decydującej rozgrywce i o pilnej potrzebie uświadomienia sobie przez Kościół, że to dzieje się naprawdę i że nie można lekceważyć tej kwestii. Książka tchnie zdecydowanie nadzieją i wiarą, że zwycięstwo należy do Boga. GABRIELE AMORTH Urodzony 1 maja 1925 roku w Modenie, zmarł 16 września 2016 roku w Rzymie. Wychował się w religijnej rodzinie prawników, działał w Akcji Katolickiej, uczestniczył w wojnie partyzanckiej, został odznaczony medalem za waleczność. Po ukończeniu studiów prawniczych wstąpił do Towarzystwa Świętego Pawła. Był kaznodzieją, nauczycielem, pisarzem, zawodowym dziennikarzem, przez wiele lat pełnił funkcję redaktora naczelnego miesięcznika „Madre di Dio”. W 1959 roku odegrał istotną rolę w poświęceniu Włoch Niepokalanemu Sercu Maryi i został członkiem Międzynarodowej Papieskiej Akademii Maryjnej. W 1986 roku otrzymał nominację na egzorcystę. Oprócz wykonywania tej posługi napisał bestsellerowe książki, udzielił wielu wywiadów, założył Międzynarodowe Stowarzyszenie Egzorcystów, którego był honorowym przewodniczącym. Autor bestsellerów: Wyznania egzorcysty, Nowe wyznania egzorcysty, Egzorcyści i psychiatrzy, Zbaw nas ode złego, Wspomnienia egzorcysty. PAOLO RODARI Dziennikarz, od 2009 roku pracuje w „Il Foglio”. Wcześniej przez trzy lata był pracownikiem „Il Riformista”, a jeszcze wcześniej współpracował z „Il Sole 24 Ore”, „Il Tempo” oraz z agencjami „Il Velino” i „Fides”. Prowadzi blog: www.paolorodari.com, i jest obecny na Twitterze: @PaoloRodari.