(red.) Kazimierz Wolny-Zmorzyński

Zgodnie z tytułem, opracowanie zawiera alfabetycznie ułożony zbiór istotnych dla funkcjonowania mediów terminów, opatrzonych krótkimi zwykle komentarzami wyjaśniającymi. Ich lektura dowodnie pokazuje, jak skomplikowany jest proces komunikowania, z jak wielu technologii korzysta, jakie są powiązania pomiędzy filozofią, etyką, psychologią a przekazem medialnym. Autorzy poszczególnych haseł oferują czytelnikowi obszerny przegląd pojęć, mających znaczenie objaśniające nie tylko dla osób związanych z mediami. Każdy, kto ten „Leksykon terminów medialnych” weźmie do ręki, znajdzie wyjaśnienie zwrotów przydatnych w zrozumieniu otaczającej rzeczywistości. Opracowanie ma bowiem znacznie szerszy walor edukacyjny, nie ograniczający się do tytułowego zakresu. Jest to więc lektura warta polecenia! Prof. dr hab. Ewa Nowińska, Uniwersytet Jagielloński

Książka Rzecznik prasowy Policji. Etyka – prawo – praktyka, którą Czytelnik teraz trzyma w rękach, jest pierwszą pracą na polskim rynku wydawniczym, która w tak obszerny sposób omawia zagadnienia związane z pracą wyraziciela punktu widzenia Policji na wiele spraw, o których odbiorcy mediów czytają w prasie, słyszą w radiu, oglądają w telewizji i Internecie, często sensacyjnych i zaskakujących. Jest raczej adresowana nie do szerokiego odbiorcy, ale do oficerów prasowych Policji, która ma posłużyć im w pracy, ułatwić prezentowanie trudnych spraw, o których często niezręcznie mówić, a jednak należy odbiorców poinformować. Mogą nią być także zainteresowane osoby ciekawe tego, na czym polega praca rzecznika prasowego Policji, a także sami dziennikarze, którzy nawet nie zdają sobie sprawy z tego, jak często stawiają, niestosowne i kłopotliwe pytania rzecznikom służb, w których kręgach obowiązuje tajemnica państwowa albo – „dla dobra śledztwa” (jak często się słyszy z ust rzeczników prasowych Policji) – niemówienie wszystkiego wprost o danej interesującej ich sprawie. Fragment Wstępu

Monografia "Od semiotyki do konsumpcjonizmu. O potrzebie wartościowania fotografii" podejmuje wiele wątków związanych z fotografią i fotografowaniem oraz z praktyką i krytyką komunikacji wizualnej, i to z kilku naukowych perspektyw. Zachowuje przy tym rzadką w takich przedsięwzięciach spójność. Ma swoich przywoływanych explicite pa-tronów, w szczególności Rolanda Barthesa i Johna Bergera – w zakresie teoretycznym i analitycznym – oraz Henri’ego Cartier-Bressona, Roberta Capę i Eugena Smitha – w odniesieniu do praktyki zatrzymywania świata w obrazie fotograficznym i świadomości tego, czym fotografia być powinna. Spójność niniejszej publikacji polega jednak nie tylko na wspólnym kodzie, posługiwaniu się podobnymi kanonami i metodami (przede wszystkim semiologicznymi i spod znaku krytycznej analizy dyskursu). Autorzy poszczególnych rozdziałów przejawiają również tę samą troskę o jakość komunikacji wizualnej: o jakość użytkową (w obszarze fotografii dziennikarskiej, artystycznej czy reklamowej), a także o jej etyczne standardy – odpowiadanie potrzebom ludzkim, uczciwość w relacjonowaniu politycznych sporów, opowiadanie z empatią, czy nawet „czułością” o najbardziej bolesnych problemach ludzkości doby pandemii, wojen i uchodźctwa. Wydaje się, że kwestie etyczne związane są z zawodem fotoreportera, kuratora wystaw fotograficznych, fotoedytora, autorzy niniejszego to-mu zwracają jednak uwagę, że pomnażanie dobra po stronie odbiorcy jest też powinnością rozmaitych prosumentów, którzy współtworzą dziś sieciową – i obrazkową przecież – mediosferę. dr hab. Jacek Grębowiec Instytut Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej, Uniwersytet Wrocławski