Listy i szepty wyd. 2 Agnieszka Olejnik Książka

"Listy i szepty" to drugi tom cyklu Mansarda Pod Aniołami.Lena opiekuje się swoją schorowaną babcią Mieczysławą Botulą. Zaprzyjaźniła się z mieszkańcami kamienicy z figurami aniołów. Dziewczyna troszczy się o wszystkich tylko nie o siebie. Swoim optymizmem i pozytywnym podejściem do życia potrafi skradnąć serca i zdobyć przyjaciół. Dzięki niej kamienica staje się magicznym miejscem pełnym cudów. Poznajemy sekrety bohaterów i cofamy się do przeszłości. Dowiadujemy się, co przeżyła babcia Leny na Syberii i powoli odkrywamy jej tajemnice.Jeśli lubicie tajemnice i sekrety z przeszłości oraz wzruszające historie to będzie to dla Was idealna lektura. Ta powieść pokaże Wam, co w życiu jest najważniejsze, a także udowodni, że dzięki przyjaźni i sąsiedzkiej życzliwości nasze życie może być lepsze to koniecznie sięgnijcie po tę książkę.Czekają na Was pozytywne emocje oraz prawdziwe życiowe historie. Ta książka nastraja optymizmem i daje nadzieję na lepsze jutro.Warto przeczytać! Zdecydowanie polecam! Czytajcie!

Powiem wam, że czasami mam dylemat, w jaki sposób opisać daną książkę, by za wiele w niej nie zdradzać, bo to jest tom drugi, ale zachęcić na tyle, by piękną opowieść mogli też przeczytać inni. Cała książka, losy wszystkich zebranych tu osób określiłabym jako przejście przez jesień. Jak wiecie to bardzo nostalgiczna pora roku i takie klimaty tutaj odnajdziecie. Co nowa postać, to mamy ukazane jej życie od tych smutniejszych chwil, gdzie albo kogoś utracili i teraz nie wiedzą, jak się pozbierać. Albo cokolwiek by nie zrobili, to czekało ich wieczne nieszczęście, lub stało się coś, że nawiedziła ich amnezja, bądź pech podąża za nimi nie tylko w czasie szkolnym, ale i po za nim. Nie mamy tutaj jednego czasu. Opowieść przeplata wątki z czasu obecnego i tego dużo dawniejszego, gdzie trudno było o kawałek chleba czy też spokój na świecie. Praktycznie co dwa nieszczęścia, później następowała radość, jednak im była ona większa, tym obficiej później zabierała. Podobało mi się to, że autorka swoim stylem pisarskim pomimo trosk i zmartwień dawała zawsze pewną nadzieję, że jest szansa, by ich los się odmienił. Opisywała wszystko w spokoju, niczym niedokręcony kran, z którego woda spływała miarowym strumieniem. Każdy krzyk czy rozpacz przechodziły jakby przez bańkę mydlaną. Doskonale rozumieliśmy, przez co postacie przechodziły, ale my sami nie musieliśmy nad tym rozpaczać. Wydaje mi się, że samo życie ludzi z kamienicy można podpiąć pod nasze. Oni mają zwyczajne problemy, lecz stawiali im czoła. Nawet w najgorszej scenerii dało się ujrzeć ich wiarę w to, że to tylko chwilowe. Pech spychali na dzień obecny, nie widzieli w nim zapowiedzi większego zła, to też pewne dobro do nich przychodziło. Czytałam pierwszą część ,,Cuda i cudeńka" i ten, kto też ją czytał wie, że jest jej kontynuacją. Przesłaniem książki ma być nadzieja i wiara w nadchodzący lepszy czas. Tu nikt się nie użala, niektóre wydarzenia chcą zwyczajnie przeczekać. Pomimo tego, przez co przeszli, udało im się nastroić mnie pozytywnie. Czytanie tej książki było dla mnie jak terapia. Powróciłam do bólu, który mnie męczył. Nadałam nazwę swoim cierpieniom i pozwoliłam im odejść. To niesamowite jak zwykła książka potrafi nam pomóc bez naszej wiedzy. Ogromnie polecam!

Po raz kolejny przenosimy się do kamienicy z Aniołami i mamy okazję śledzić losy jej bohaterów.Helenka nadal opiekuje się babcią Mieczysławą, niestety stan staruszki znacznie się pogorszył i Lence trudno się z tym pogodzić.Czy Beacie i Markowi uda się odbudować małżeństwo? Czy ich nastoletnia córka Marcelina doświadczy pierwszych porywów serca i odnajdzie się na tyle by mieć odwagę być sobą?Czy Borys wróci do Lubuska i podaruje sobie szansę na bycie szczęśliwym? Czy ta znajomość odrodzi się na nowo z jeszcze większą siłą?I czy właścicielka sklepu Cuda i cudeńka znajdzie wreszcie odpowiedź na pytanie dlaczego ukochany Szczepan przestał się pojawiać, choć nigdy się z nią nie pożegnał?Tego musicie się dowiedzieć sięgając po książkę Agnieszki Olejnik.Szczerze mówiąc nawet nie zauważyłam jak szybko pochłonęłam tę historię. Lokatorzy niezwykłego budynku są wielowymiarowi i kryją w sobie wiele opowieści.Szczególne wrażenie wywarły na mnie wspomnienia Pani Mieci oraz wątek kryminalny, który pojawił się w trakcie rozwoju wydarzeń.Jeśli szukacie powieści, która wywoła w was prawdziwą emocjonalną burzę a jednocześnie otuli serdecznie polecam tę książkę.