Instytut Historii PAN

Książka [...] jest syntezą historii dzieci porzuconych w Europie od oświecenia po współczesność [...]. [Autorkę] interesują dzieci jako problem społeczny i polityczny, a przede wszystkim dyskurs polityczny im poświęcony w wiekach XVIII-XX. [Badaczka] stawia pytanie, w jakim stopniu o tych zmianach decydowały warunki religijne, gospodarcze, polityczne[...], stara się określić, co oznacza termin 'dziecko', jak było definiowane w historii, od jakich zmiennych dziejowych zalezna była ta definicja (Z recenzji prof. Elżbiety Mazur)

Autorka opisuje swoją działalność oświatową. Tekst ma charakter sprawozdawczy – Świacka przedstawia fakty, nie dzieli się jednak żadnymi osobistymi wspomnieniami. Była córką Edwarda Donimirskiego (powstańca 1863 r., ziemianina z zaboru pruskiego) i Heleny z Wolańskich. W domu autorki od dzieciństwa panował duch patriotyczny, a ona sama już w młodości brała udział w tajnej pracy oświatowej (prowadziła tajne komplety nauki religii, języka polskiego i historii, brała udział w organizacji polskich przedstawień). Wyszła za mąż i przeniosła się do majątku Bielica (pow. siennieński, ziemia mohylewska, Białoruś), gdzie zajęła się oświatą ludu polskiego we dworze i zaściankach. Założyła Sieńskie Towarzystwo Oświaty i Dobroczynności, wraz z którym organizowała spektakle w Siennie, Orszy i Witebsku. Jednym ze sposobów pozyskiwania funduszy przez Towarzystwo było sprzedawanie papeterii z nadrukiem „Światło niosę mojemu ludowi”. Autorka pisze o karaniu zsyłką lub więzieniem za prowadzenie szkółek dla polskich dzieci. Wspomina jedną z nauczycielek, Aleksandrę Januszkiewicz, która po uwięzieniu w Orszy chciała odebrać sobie życie. Dalej Świacka opisuje sierociniec dla trzydzieściorga dzieci, który założyła w Bielicy w 1905 r. Pobieżnie przedstawia zajęcia dzieci, ich plac zabaw i wspomina: „Wyszło z tej nauki kilkadziesiąt młodych chłopców i dziewcząt, zawodowo przygotowanych i utrwalonych w polskości, a parę prawosławnych sierot przeszło na katolicyzm”. (fragment recenzji z Archiwum Kobiet)

"Prezentowana rozprawa dotyczy pierwszego, dramatycznego dwulecia Polski niepodległej, z kwestią białoruską jako merytoryczną osią konstrukcyjną wykładu. Temat ma już swoją historiografię, ale jak udowadnia Autorka, wiele można jeszcze do niej wnieść wiedzy faktograficznej i oryginalnych interpretacji - nowatorskich, pobudzających intelektualnie". (Z recenzji wydawniczej prof. Wojciecha Materskiego)

W tomie znalazło się 25 artykułów. Autorami są zarówno badacze i badaczki zajmujący się na co dzień historią Żydów i stosunków polsko-żydowskich – historycy, socjologowie, politolodzy, literaturoznawcy, jak i osoby zainteresowane tym tematem jako częścią ich rodzinnej czy zawodowej historii. Tematyka artykułów, choć wszyscy Autorzy/ki podejmują zagadnienia z zakresu szeroko rozumianej historii kobiet i płci, jest zróżnicowana pod względem chronologicznym, geograficznym i sposobu ujęcia tematu. Dotyczy relacji polsko-żydowskich w obszarach stosunkowo najmniej rozpoznanych. Kobiety, młodzież i dzieci wywodzące się z dwóch społeczności – polskiej i żydowskiej – spotykali się przecież w szkole, uprawiając sport, w życiu codziennym, na polu kultury, i musieli – w większym lub mniejszym stopniu – utrzymywać kontakty. Ich charakter zależał od wielu czynników: epoki, miejsca, w którym żyli, dziedziny, jaką się zajmowali, wreszcie od osobistych decyzji. Ta książka ma ukazać właśnie różnorodność tych kontaktów, ich niejednoznaczność, zarówno dobre, jak i trudne aspekty współżycia w Polsce dwóch różnych społeczeństw i kultur. Tom podzielony jest na sześć części. Pierwsze cztery wyodrębniono, kierując się poruszaną problematyką: Polityka i życie społeczne, Życie codzienne, Młodzież i szkoła, Kultura i sport. Piąta część poświęcona jest Zagładzie i jej następstwom ze względu na specyfikę tego okresu. Tom zamyka dział Sylwetki, w którym przedstawiono na zasadzie case studies losy kilku kobiet z pogranicza polsko-żydowskiego. […] Zróżnicowanie tematyki tomu jest zatem duże, ale wszystkie artykuły dotyczą pogranicza polsko-żydowskiego, wzajemnego odnoszenia się dwóch różnych społeczności, żyjących na tym samym terytorium. Nie są to problemy wielkiej polityki, ścierania się ideologii, znaczących wydarzeń, które zapisały się w historii. Poznajemy stosunki polsko-żydowskie przez pryzmat życia codziennego, kultury, edukacji, losów kobiet i dzieci, zazwyczaj pomijanych w rozważaniach o tym, jak żyło się Polakom i Żydom razem przez wieki. (Ze wstępu)

Listy Zofii z Vorzimmerów Breustedt z Warszawy i getta warszawskiego do córki Marysi w Szwajcarii.

„Dozorca otworzył drzwi i jak ich było kilku, weszli do wnętrza i do cna zbaraniełi. W celi na podłodze stało, leżało i siedziało kilkunastu ludzi różnego wieku i wyglądu, a wśród nich jak jaki naczelnik stał brodaty Filipek. [...] Cela pełna nikczemnych charakterów, ulegających każdej sile, zarechotała gromadnie [...]. Speszeni przybysze przez chwilę doprawdy nie wiedzieli, co zrobić ze sobą. Wiara bawiła się ich zakłopotaniem”. Tak w wydanej w 1937 r. powieści pt. Cynk Marian Czuchnowski opisał typową dla więziennej rzeczywistości sytuację, w której dzień po dniu spotykały się dwa żywioły: tzw. powrotowcy i cuwaksi, czyli: recydywiści i więzienni nowicjusze. Łączył ich wspólny los. Wszyscy bowiem, bez względu na długość wyroku, stawali się po jego wydaniu tzw. pospolitakami, czyli więźniami karnymi - bohaterami niniejszej monografii. Jej celem jest próba udzielenia odpowiedź na niestawiane dotąd w polskich badaniach dziejów Drugiej Rzeczypospolitej pytania o to, kim byli, dlaczego trafiali do więzień i jak radzili sobie z więzienną rzeczywistością?

Druga część pracy Czesława Malewskiego zawiera materiały źródłowe o rodzinach szlacheckich ziemi święciańskiej i trockiej dawnego Wielkiego Księstwa Litewskiego w czasach rozbiorów. Nie jest to typowy herbarz. Mamy w nim wykaz alfabetyczny rodzin, podane herby, ale zamiast długich spisów imion i koligacji autor podaje nazwy majątków, przysiółków, okolic szlacheckich, karczem, itd. Można powiedzieć, że jest to swego rodzaju przewodnik po osadnictwie na Litwie XIX w. Autora mniej interesują koligacje, nie zasypuje nas informacjami, kto i kogo zrodził. Uwagę skupia raczej na geograficznym rozmieszczeniu szlachty na terenie Litwy, rozwoju własności ziemskiej i obrazie społecznym szlachty. Nie zastanawia się nad pokrewieństwem między poszczególnymi właścicielami majątków noszącymi to samo nazwisko, koncentrując się raczej na kwestii mobilności rodzin, zmieniających się ich gniazdach, a także ewolucji zamożności szlachty. Śledzi też kariery swoich bohaterów, wskazując jednostki bardziej zasłużone. Osoby interesujące się historią dawnej Litwy znajdą w niniejszej pracy wiele informacji biograficznych, nazw geograficznych, punktów osadniczych i majątków, niezliczone dane genealogiczne, itd. Ten ogromny zasób danych został zgromadzony przez autora na podstawie przebogatych zbiorów rękopiśmiennych przechowywanych w wileńskich archiwach. (opis wydawcy)