Editions Spotkania

"Paryska antologia Jeżewskiego jest pierwszą opublikowaną po wojnie na Zachodzie i ze wszystkich dotychczas na pewno najbogatszą i najaktualniejszą. To pierwszorzędna pozycja biograficzna i oryginalny dokument historyczny, którego ominąć nie można i o którym milczeć nie wypada" Bruno Koper "Życie Literackie", Kraków, nr 7 z 19 lutego 1989

Celem publikacji jest wyjaśnienie roli informacji niejawnych we współczesnym państwie poprzez pryzmat zderzenia bezwzględnych, opartych na przepisach prawa, procedur ochronnych z samymi zasobami chronionymi, ulegającymi ciągłej relatywizacji w aspekcie ich wartości. Praktyczny wymiar tego zderzenia widać nie tylko w procederze nieuprawnionego ujawniania, co bywa przedmiotem odpowiedzialności karnej czy dyscyplinarnej, ale też w intencjonalnym, dopuszczalnym w sensie prawnym, wykorzystywaniu w publicznym obiegu informacji w doraźnych celach politycznych. W publikacji omawiane są zasoby informacyjne chronione ze względu na interes państwa, wyjaśniane są procesy ich ochrony oraz wykorzystania we współczesnych warunkach bezpieczeństwa. Swym zakresem obejmuje ona podmioty odpowiedzialne za bezpieczeństwo Państwa Polskiego – naczelne i centralne organy administracji rządowej oraz organy władzy ustawodawczej i sądowniczej w okresie od 1999 roku.

Wspomnienia Jerzego Stypułkowskiego nie doczekały się do tej pory krajowego wydania i są nieznane polskiemu czytelnikowi. To publikacja fundamentalna dla upowszechnienia tradycji walk o niepodległość Polski oraz dla zachowania pamięci ofiar wojny i okresu powojennego. Podpułkownik Jerzy Stypułkowski, żołnierz Kampanii Wrześnio­wej, więzień obozów jenieckich i łagrów sowieckich przeszedł cały szlak bojowy armii generała Andersa, by na koniec opisać tragiczny los polskich żołnierzy zmuszonych do pozostania na emigracji. Oprócz wspomnień własnych autora książka zawiera również relacje z takich źródeł jak: relacja pisemna gen. Zygmunta Szyszko-Bohusza, 1 Dywizja Pancerna w Walce, Zbigniewa Sty­pułkowskiego W zawierusze dziejowej czy Władysława Andersa Bez ostatniego rozdziału. Książka napisana jest wartkim stylem i barwnym językiem z ogromnym ładunkiem prawdy historycznej.

50 przepisów kulinarnych 50 osób ze świata polityki 50 rozmów w kuchni – głównie o polityce Niezwykła książka kucharska, która powstała na podstawie programu telewizyjnego prowadzonego przez Cezarego Gmyza –„Kuchnia polska”. Gmyz zaprosił do swojej kuchni, między innymi: Andrzeja Dudę, Pawła Kukiza, Piotra Jeglińskiego, Johna Godsona, Antoniego Macierewicza, Katarzynę Piekarską, żeby się pokłócić na tematy polityczne, a pogodzić nad talerzem pysznych potraw. A przepisy? Istny fjużyn: flaczki po warszawsku, babka ziemniaczana, risotto z grzybami, zupa krem ze szparagów, leczo, wołowina po czesku i wiele innych.

Wykłady profesora Bohdana Cywińskiego o literaturze polskiej czasu zaborów (1795-1914) ukazują ogromne znaczenie, jakie ma literatura, właśnie „niepodległa baśń”, w życiu narodu pozbawionego swobody i własnego, suwerennego państwa. Subiektywnie wybrana przez autora lista lektur z literatury tego okresu, zestawiona z wybranymi zjawiskami z historii politycznej ma tu pełnić przede wszystkim rolę przykładu dla analizy ogólniejszego zagadnienia funkcji politycznej.

"Wspomnienia" obejmują historię rodziny Autora, okres jego czynnego udziału w życiu politycznym przed i w czasie wojny oraz krótkie szkice dotyczące ważnych wydarzeń historycznych bądź wybitnych postaci epoki. Wiele z nich Autor znał osobiście. "Wspomnienia" zostały napisane znakomitym, czasem gawędziarskim wręcz stylem, polszczyzną pełną polotu i wykwintu. Kajetan Morawski (1892-1973), potomek starej szlacheckiej rodziny wielkopolskiej, dyplomata. W ciągu 7 lat przeszedł wszystkie szczeble kariery ministerialnej ze stanowiskiem ministra spraw zagranicznych włącznie. Był jednym z najmłodszych członków rządu Wincentego Witosa. Po przewrocie majowym 1926 roku Morawski wycofał się z życia politycznego i wrócił do rodzinnego majątku. W 1936 roku Eugeniusz Kwiatkowski zaproponował Kajetanowi Morawskiemu stanowisko wiceministra w Ministerstwie Skarbu. Po wybuchu II wojny światowej Morawski znalazł się w Rumunii, a potem w Paryżu. W październiku 1944 roku został ambasadorem przy rządzie gen. de Gaulle'a i był nim do 1945 roku, kiedy to rząd francuski, a później rządy zachodnie cofnęły swoje uznanie dla gabinetu Tomasza Arciszewskiego. Wtedy Morawski opuścił gmach ambasady. Działał społecznie, jego mieszkanie odgrywało rolę polskiej ambasady, uczestniczył również w życiu politycznym polskiego Londynu. Był postacią bardzo piękną, świetnym pisarzem, wybitnym dyplomatą.

Bitwa Warszawska była symbolem wielkiej integracji ogólnonarodowej i ponadregionalnej. Na przedpolach Warszawy krwawiły pułki wielkopolskie, grodzieńskie, litewsko-biatoruskie z Wileńszczyzny, a także ochotnicze kompanie z Bytomia, których żołnierze mieli serca polskie, a rozmawiali po niemiecku. Zwycięstwo i postawa ludu Warszawy latem 1920 roku budowały prestiż naszego miasta we wszystkich regionach Rzeczpospolitej. Stąd nieprzypadkowo prezydent Warszawy był zwyczajowo prezesem Związku Miast Polskich. Warszawa latem 1920 r. cieszyła się wysokim uznaniem takich stolic Europy, jak Paryż, Bruksela, Rzym, Budapeszt, Bukareszt, a więc tych państw, które zdecydowanie poparły wysiłki rządu i armii Rzeczpospolitej przeciwko agresji bolszewickiej. Niestety w wielu stolicach, pod wpływem wrogiej antypolskiej propagandy, nie rozumiano ogólnoeuropejskiego wymiaru Bitwy Warszawskiej. Ze wstępu Marian Marek Drozdowski ur. 01.02.1932r polski historyk, biografista i warsawianista, profesor nauk humanistycznych, autor wielu opracowań, w tym dokumentów z zakresu dziejów II Rzeczpospolitej. W 2020 roku obchodzi 60-lecie pracy naukowej. Warszawie poświęcił większość swoich prac naukowych, w tym m.in. 6 wydań, stale poprawianych, Historii Warszawy. Od 1967 r. kierował etatowo, a po 2003 r. społecznie Komisją Badania Dziejów Warszawy Instytutu Historii Polskiej Akademii Nauk. W Pracowni powstało 10 rozpraw doktorskich i 4 habilitacyjne na temat historii Warszawy. Jest również autorem szeregu biografii (m.in. Ignacego Paderewskiego, Stefana Starzyńskiego, Eugeniusza Kwiatkowskiego, Marcelego Porowskiego) i redaktorem opracowań szeregu edycji źródeł dotyczących dziejów Warszawy. Do najważniejszych prac z zakresu niniejszej publikacji należą: „Zwycięstwo 1920. Warszawa wobec agresji bolszewickiej” (1990), „Kościół w czasie wojny polsko-bolszewickiej 1919-1920” (1995), „Międzynarodowe aspekty wojny polsko-bolszewickiej 1919-1920” (1996), „Kronika narodzin II Rzeczypospolitej 1918-1923” (2018), „Archiwum polityczne Generała Józefa Hallera” (2020), „Józef Piłsudski (1867-1935) - myśl i działalność polityczna” (2020), „Rząd Obrony Narodowej Wincentego Witosa i Ignacego Daszyńskiego” (2020). Za swoje dokonania naukowe i popularyzatorskie został uhonorowany m.in.: Nagroda m.st. Warszawy (1964, 2016), Nagrodą w plebiscycie telewidzów „Wiktor" (1990), Nagrodą im. Brata Alberta (2007), Medalem Króla Stanisława Augusta Poniatowskiego (2008), Nagrodą im. Witolda Hulewicza (2014).