Karen Horney

Karen Horney (1885-1952) urodziła się w Niemczech, była jedną z pierwszych kobiet, które ukończyły tam studia medyczne (1911). Niedługo potem zetknęła się z Freudowską psychoanalizą, którą studiowała pod kierunkiem Karla Abrahama. W 1932 roku podobnie jak wielu intelektualistów, wyemigrowała do Stanów Zjednoczonych. Tam też powstały wszystkie jej książki, w których stopniowo coraz bardziej krytycznie odnosiła się do Freuda. Współpracowała i przyjaźniła się z Erichem Frommem, Margaret Mead, Paulem Tillichem i Ruth Benedict. Karen Horney poszukiwała i odkrywała nowe drogi nie tylko w psychoanalizie. Cała jej biografia o tym świadczy. Była kobietą bardzo odważną, niezależną i dociekliwą. Można powiedzieć, że zarówno swymi poglądami, jak i stylem życia wyprzedzała swoją epokę co najmniej o dwa pokolenia. Nasuwają się analogie z Marią Skłodowską-Curie. Może stąd, z tej nowoczesności, taka jej popularność do dzisiaj. Gdyby Alfred Nobel przewidział swoją nagrodę także dla humanistów, na pewno by ją otrzymała. Do jej najważniejszych dzieł należą "Nowe drogi w psychoanalizie", "Nasze wewnętrzne konflikty", "Autoanaliza" i "Neurotyczna osobowość naszych czasów" (wszystkie dostępne w serii Meandry kultury) Wykłady ostatnie obejmują pięć wygłoszonych przez w ostatnim roku życia na Uniwersytecie wykładów dotyczących jakości pracy psychoanalityka, swobodnym skojarzeniom, sposobom służącym zrozumieniu pacjenta stosowanym w psychoanalizie, trudnościom i strategiom obronnym, wreszcie rozważaniom zatytułowanym "Proces intelektualny czy doświadczenie emocjonalne"

„Neurotyczna osobowość naszych czasów”- Karen Horney KAREN Horney (1885-1952) urodziła się w Niemczech, była jedną z pierwszych kobiet, które ukończyły tam studia medyczne (1911). Niedługo potem zetknęła się z Freudowską psychoanalizą, którą studiowała pod kierunkiem Karla Abrahama. W 1932 roku podobnie jak wielu intelektualistów, wyemigrowała do Stanów Zjednoczonych. Tam też powstały wszystkie jej książki, w których stopniowo coraz bardziej krytycznie odnosiła się do Freuda. Współpracowała i przyjaźniła się z Erichem Frommem, Margaret Mead, Paulem Tillichem i Ruth Benedict. Karen Horney poszukiwała i i odkrywała nowe drogi nie tylko w psychoanalizie. Cała jej biografia o tym świadczy. Była kobietą bardzo odważną, niezależną i dociekliwą. Można powiedzieć, że zarówno swymi poglądami, jak i stylem życia wyprzedzała swoją epokę co najmniej o dwa pokolenia. Nasuwają się analogie z Marią Skłodowską-Curie. Może stąd, z tej nowoczesności taka jej popularność do dzisiaj. Gdyby Alfred Nobel przewidział swoją nagrodę także dla humanistów, na pewno by ją otrzymała. Do jej najważniejszych dzieł należą Nowe drogi w psychoanalizie, Nasze wewnętrzne konflikty, Autoanaliza i właśnie jakże ciągle współczesna Neurotyczna osobowość naszych czasów. Przedstawia w niej swoje poglądy na ten problemów osobowościowych współczesnego człowieka, pyta w jakim stopniu osobowość zależna jest od czynników biologicznych sugerując iż znacznie większe znaczenie ma otaczający nas świat społeczny. Stawia pytania o zagrożenia współczesności groźne dla naszego psychicznego istnienia.

Karen Horney (1885-1952) - niemiecka psychiatra, psychoterapeutka, od 1932 roku do śmierci pracowała w USA, uznawana jest za najważniejszego przedstawiciela amerykańskiej szkoły psychoanalitycznej, współzałożycielka Amerykańskiego Instytutu Psychoanalitycznego, blisko współpracowała z Erichem Frommem i podzielała znaczną część jego poglądów. Wraz z kolejnymi pracami stawała się coraz bardziej krytyczna wobec teorii Freuda. Napisała kilkanaście książek, w tym między innymi Nowe drogi w psychoanalizie, Neurotyczną osobowość naszych czasów i właśnie Nasze wewnętrzne konflikty. Koncentruje się w niej na nerwicach wynikających z dwojakich dążności ludzi - ku ludziom i przeciwko ludziom, a ten konflikt tych dążności prowadzić może do nerwic. Zajmuje się także skutkami nierozwiązanych konfliktów wewnętrznych, objawiające się w lęku, braku nadziei czy skłonnościach sadystycznych. Jednak większa część książki to jednak próby rozwiązania konfliktów neurotycznych.

Jedna z podstawowych lektur na studiach psychologicznych. Horney przedstawia obraz neurotyka, z jego konfliktami, lękami, cierpieniem I trudnościami, jakie ma on z samym sobą oraz w kontaktach z innymi ludźmi, a także próby ich rozwiązania. Jest to podsumowanie pierwszych doświadczeń zdobytych przez autorkę w pracy klinicznej nad nerwicami, a jednocześnie ilustracja pewnego etapu rozwoju myśli neopsychoanalitycznej. Do dziś jedna z podstawowych lektur na studiach psychologicznych.

Autoanaliza pokazuje, jak w sposób konstruktywny można i należy przyglądać się swemu wnętrzu, by dostrzec niezauważane często motywy własnych działań, ukryte lęki, sprzeczne pragnienia. Zachowując szacunek dla naszych słabości i potknięć, a równocześnie stawiając wymagania, autorka pokazuje, jak wyruszyć w drogę samopoznania, będąc dla siebie samego /dla siebie samej przewodnikiem, jak w sposób praktyczny zadbać o systematyczność i jakość autoanalizy, jak radzić sobie z wewnętrznymi oporami. Praktyczne wskazówki przedstawione w książce w połączeniu z głębokim zrozumieniem problemów i wyzwań cywilizacyjnych z którymi musimy codziennie się zmierzyć sprawiają, że Autoanaliza może pomóc każdemu w wewnętrznej pracy nad sobą, umożliwiając równocześnie poznaniemyśli Karen Horney i propagowanej przez nią wizji w pełni zintegrowanej osoby.

Karen Horney (1885-1952) - niemiecki psychiatra, psychoterapeuta, od 1932 roku do śmierci pracowała w USA, uznawana za najważniejszego przedstawiciela amerykańskiej szkoły psychoanalitycznej, współzałożycielka Amerykańskiego Instytutu Psychoanalitycznego, blisko współpracowała z Erichem Frommem i podzielała znaczną część jego poglądów. Napisała kilkanaście książek, z których bodaj najważniejszą są " Nowe drogi w psychoanalizie" W książce tej przedstawia autorka założenia sposobu myślenia Freuda i poddaje je rewizji. Zajmuje się w nieco inny niż Freud, bardziej humanistyczny sposób typowymi dla psychoanalizy problemami: teorią libido, sprawą kompleksu Edypa, rozważa problemy związane z narcyzmem i masochizmem. Zajmuje się także problematyką instynktu śmierci, poziomami świadomości i podświadomości (Ego i Id oraz Superego). Rozwija także psychoanalityczną teorię kultury, by zakończyć książkę zarysem psychoanalitycznej terapii.