Chłopki Opowieść o naszych babkach Joanna Kuciel-Frydryszak Książka

"Chłopki" to wzruszająca i pełna nostalgii opowieść o życiu i doświadczeniach naszych babek. Autorka przenosi nas w czasie i przestrzeni, wprowadzając czytelnika w świat, który już prawie zniknął, ale którego echa wciąż odczuwamy. Książka ta jest hołdem dla pokolenia kobiet, które pomimo trudności, z jakimi się mierzyły, zdołały przekazać swoje wartości i tradycje kolejnym pokoleniom.

Ocena: 4,5/5 Niewątpliwie niezastąpiona! Doskonale skonstruowana, zrozumiała, porywająca, wieloaspektowa lektura o wiejskiej Polsce i polskiej kobiecie. Kompleksowy i dokładnie zbadany temat, który autorka nam przedstawiła, udowadnia, że jeśli ktoś naprawdę chce, może to zrobić, i to w wyjątkowym stylu. Ta pozycja przyciągnie nie tylko fanów literatury faktu, ale jest to przede wszystkim lektura dla każdego. Za jednym zamachem wciągnęła mnie całkowicie!

"Chłopki. Opowieść o naszych babkach" to książka, która przenosi nas w życie wiejskich kobiet z początku XX wieku. Jako osoba pochodząca z chłopskiej rodziny, lektura ta wywołała we mnie głębokie emocje i wiele wspomnień, które skrywałam gdzieś w zakamarkach pamięci. Prawdopodobnie moja recenzja będzie pełna subiektywnych odczuć, za co z góry przepraszam. Książka ta rzuca światło na codzienność wiejskich kobiet, ich rolę w społeczeństwie, ogrom pracy, którą musiały wykonywać, oraz na liczne wyzwania, z którymi się zmagały. Jedyna babcia, jaką znałam, urodziła się w 1922 roku, ale nigdy nie chciała mówić zbyt wiele o swoich młodych latach. Może byłam za mała, by to zrozumieć, a może ona nie chciała wracać do tych trudnych czasów. Niestety, już nigdy się tego nie dowiem, bo nie ma jej z nami. Jednak ta książka skłoniła mnie do głębokich rozmów z moją mamą. Autorka porusza szeroki wachlarz tematów, takich jak religia, brak opieki zdrowotnej, aranżowane małżeństwa, przemoc domowa i wyjazdy zarobkowe. Przedstawia również, jak silnie Kościół katolicki wpływał na życie kobiet, programując je na cierpliwość i wytrwałość w cierpieniu, z nadzieją na nagrodę w życiu wiecznym. Cytaty zamieszczone w książce są dobitne i mocno zapadają w pamięć, ukazując, jak bardzo religia kształtowała życie wiejskich kobiet. Nie sposób nie wspomnieć o wstrząsających fragmentach, w których autorka przytacza historie kobiet, które cierpiały z powodu licznych ciąż, przemocy i braku opieki medycznej. Te historie są świadectwem ogromnej niesprawiedliwości, z jaką musiały się mierzyć. Przykład Emilii Bujnowskiej, której matka zmarła po czternastym porodzie, jest jednym z najbardziej poruszających momentów książki. Opowieść ta ukazuje, jak trudno było kobietom wiejskim przetrwać w warunkach, które były dla nich niezwykle wyczerpujące fizycznie i psychicznie. Relacje między kobietami a mężczyznami również są istotnym wątkiem książki. Kobiety były zmuszone do uległości wobec swoich mężów, a ich głos był często marginalizowany. Pomimo tego, niektóre z nich znajdowały w sobie siłę, by walczyć o swoje prawa i godność. Ta walka, choć trudna i pełna przeszkód, torowała drogę kolejnym pokoleniom kobiet. Książka ta jest hołdem dla wszystkich wiejskich kobiet, które przeżyły niewyobrażalne trudności, zachowując przy tym godność i siłę. Jestem wdzięczna za to, że dzięki waleczności tych kobiet, możemy dziś żyć w bardziej sprawiedliwym i otwartym społeczeństwie. Wspomnienia mojej babci i mamy, choć naznaczone trudnościami, są dla mnie źródłem siły i inspiracji. Dzięki nim i dzięki tej lekturze, zrozumiałam, jak wiele zawdzięczamy naszym poprzedniczkom. Dzięki książce "Chłopki. Opowieść o naszych babkach" mamy okazję zrozumieć, jak bardzo zmieniło się życie wiejskich kobiet na przestrzeni lat, i jak wiele jeszcze przed nami. To ważna lektura, która skłania do refleksji nad naszą historią i teraźniejszością. Ocena: 8/10

"Chłopki. Opowieść o naszych babkach" to książka, która przenosi nas w życie wiejskich kobiet z początku XX wieku. Jako osoba pochodząca z chłopskiej rodziny, lektura ta wywołała we mnie głębokie emocje i wiele wspomnień, które skrywałam gdzieś w zakamarkach pamięci. Prawdopodobnie moja recenzja będzie pełna subiektywnych odczuć, za co z góry przepraszam. Książka ta rzuca światło na codzienność wiejskich kobiet, ich rolę w społeczeństwie, ogrom pracy, którą musiały wykonywać, oraz na liczne wyzwania, z którymi się zmagały. Jedyna babcia, jaką znałam, urodziła się w 1922 roku, ale nigdy nie chciała mówić zbyt wiele o swoich młodych latach. Może byłam za mała, by to zrozumieć, a może ona nie chciała wracać do tych trudnych czasów. Niestety, już nigdy się tego nie dowiem, bo nie ma jej z nami. Jednak ta książka skłoniła mnie do głębokich rozmów z moją mamą. Autorka porusza szeroki wachlarz tematów, takich jak religia, brak opieki zdrowotnej, aranżowane małżeństwa, przemoc domowa i wyjazdy zarobkowe. Przedstawia również, jak silnie Kościół katolicki wpływał na życie kobiet, programując je na cierpliwość i wytrwałość w cierpieniu, z nadzieją na nagrodę w życiu wiecznym. Cytaty zamieszczone w książce są dobitne i mocno zapadają w pamięć, ukazując, jak bardzo religia kształtowała życie wiejskich kobiet. Nie sposób nie wspomnieć o wstrząsających fragmentach, w których autorka przytacza historie kobiet, które cierpiały z powodu licznych ciąż, przemocy i braku opieki medycznej. Te historie są świadectwem ogromnej niesprawiedliwości, z jaką musiały się mierzyć. Przykład Emilii Bujnowskiej, której matka zmarła po czternastym porodzie, jest jednym z najbardziej poruszających momentów książki. Opowieść ta ukazuje, jak trudno było kobietom wiejskim przetrwać w warunkach, które były dla nich niezwykle wyczerpujące fizycznie i psychicznie. Relacje między kobietami a mężczyznami również są istotnym wątkiem książki. Kobiety były zmuszone do uległości wobec swoich mężów, a ich głos był często marginalizowany. Pomimo tego, niektóre z nich znajdowały w sobie siłę, by walczyć o swoje prawa i godność. Ta walka, choć trudna i pełna przeszkód, torowała drogę kolejnym pokoleniom kobiet. Książka ta jest hołdem dla wszystkich wiejskich kobiet, które przeżyły niewyobrażalne trudności, zachowując przy tym godność i siłę. Jestem wdzięczna za to, że dzięki waleczności tych kobiet, możemy dziś żyć w bardziej sprawiedliwym i otwartym społeczeństwie. Wspomnienia mojej babci i mamy, choć naznaczone trudnościami, są dla mnie źródłem siły i inspiracji. Dzięki nim i dzięki tej lekturze, zrozumiałam, jak wiele zawdzięczamy naszym poprzedniczkom. Dzięki książce "Chłopki. Opowieść o naszych babkach" mamy okazję zrozumieć, jak bardzo zmieniło się życie wiejskich kobiet na przestrzeni lat, i jak wiele jeszcze przed nami. To ważna lektura, która skłania do refleksji nad naszą historią i teraźniejszością. Ocena: 8/10

Ocena: 4,5/5 Niewątpliwie niezastąpiona! Doskonale skonstruowana, zrozumiała, porywająca, wieloaspektowa lektura o wiejskiej Polsce i polskiej kobiecie. Kompleksowy i dokładnie zbadany temat, który autorka nam przedstawiła, udowadnia, że jeśli ktoś naprawdę chce, może to zrobić, i to w wyjątkowym stylu. Ta pozycja przyciągnie nie tylko fanów literatury faktu, ale jest to przede wszystkim lektura dla każdego. Za jednym zamachem wciągnęła mnie całkowicie!

"Chłopki" to wzruszająca i pełna nostalgii opowieść o życiu i doświadczeniach naszych babek. Autorka przenosi nas w czasie i przestrzeni, wprowadzając czytelnika w świat, który już prawie zniknął, ale którego echa wciąż odczuwamy. Książka ta jest hołdem dla pokolenia kobiet, które pomimo trudności, z jakimi się mierzyły, zdołały przekazać swoje wartości i tradycje kolejnym pokoleniom.

Nawet sobie nie wyobrażałem, że kobiety miały dawniej tak ciężko. To dobra lekcja także dla nas, mężczyzn. Bardzo dobra pozycja. Polecam uzupełnić nią swoją biblioteczkę również mężczyznom.

Przeczytałam „Chłopki. Opowieść o naszych babkach” Joanny Kuciel-Frydryszak i to była lektura, która we mnie zostanie. Książka poruszyła coś głęboko osobistego — poczucie wdzięczności i wstydu, że wcześniej tak mało wiedziałam o życiu kobiet ze wsi, także moich przodkiń. Podczas czytania czułam wzruszenie, czasem złość, a przede wszystkim ogromny szacunek. Autorka wydobywa z przeszłości głosy, które zbyt długo były pomijane. To książka, która otwiera oczy i serce — zmusza do refleksji o pamięci, sile i niewidzialnej pracy kobiet. Dla mnie „Chłopki” to ważna, głęboka i potrzebna opowieść, której nie da się zapomnieć.