Paulina Dąbrosz-Drewnowska

Praca na morzu była i jest zajęciem ciekawym, ale niełatwym – chociażby ze względu na rozłąkę z rodziną. W tamtych czasach kontakt z najbliższymi był szczególnie utrudniony, rozmowy prowadziło się przez radio pokładowe, a nie wszystkie rodziny miały wówczas w domu aparaty telefoniczne. Na szczęście były także jasne strony takiej sytuacji – marynarze byli pracownikami etatowymi, którym przysługiwał normalny urlop oraz dzień wolny za każdą niedzielę spędzoną na statku za granicą lub na morzu. Sprawiało to, że czas spędzony z rodziną w roku mógł trwać nawet kilka miesięcy, co trochę łagodziło rozłąkę. Mam nadzieję, że książka ta przybliży Czytelnikom realia związane z organizacją pracy i czasu wolnego na polskich statkach w okresie PRL (lata 1962–1979). Opracowanie to jest szczególnie cenne, gdyż spoglądamy na tę część historii oczami jednego z jej uczestników. Wspomnienia członka załogi, uczestnika codziennego życia na jednostkach pływających, są świadectwem tamtych, niełatwych czasów i uzupełnieniem naszej wiedzy o historii polskiej floty handlowej. Mariusz Borawski

Niniejsza praca porusza temat francuskiej propagandy dotyczącej spraw polskich w dobie napoleońskiej. Pokazuje, jaki wizerunek Księstwa Warszawskiego w czasach jego istnienia przedstawiano francuskiemu społeczeństwu i w jakim celu to czyniono. Ponieważ analizowany przekaz został stworzony w ściśle określonym celu, autor­ka usiłuje ustalić owo propagandowe wyobrażenie Księstwa Warszawskiego i jego mieszkańców we francuskich źródłach z lat 1807–1815, kiedy nad Sekwaną żywo dys­kutowano o kwestiach polskich i poruszano je w gazetach, literaturze, poezji, drama­cie. Dodać należy, że choć prawnie Księstwo istniało do 1815 r., to już w marcu 1813 r. rozpoczęła się okupacja kraju przez Rosję. Ten ostatni okres nie znajduje w zasadzie odzwierciedlenia w poruszanych w tej pracy źródłach francuskich. Książka przedstawia obraz Księstwa widziany oczami paryżanina, który swoje wyobrażenie o państwie i jego mieszkańcach czerpał z codziennej prasy, ukazujących się w tym czasie nad Sekwaną książek historycznych, powieści, poezji czy wystawia­nych w teatrach przedstawień o polskiej tematyce. Ten specyficzny typ źródeł po­zwala na uzyskanie odpowiedzi na pytanie o zagadnienie napoleońskiej propagandy w sprawie polskiej w dobie I Cesarstwa. Zamieszczone w tekście cytaty z obcojęzycznych źródeł i opracowań zostały prze­tłumaczone przez autorkę monografii. Ze wstępu

Niniejsza praca składa się z dwóch zasadniczych części. Odpowiada na pytanie, jaki obraz Księstwa Warszawskiego wyłania się ze źródeł dyplomatycznych. Ukazuje polityczną sferę kraju, jego instytucje, ludzi u władzy, model ustrojowy i efektywność sprawowania rządów, poza tym nastroje społeczne i to, jak mieszkańcy Księstwa oce­niali Napoleona, Francuzów, nowe rozwiązania polityczne i prawne. Kolejna część opisuje kraj i jego mieszkańców – ukształtowanie terenu, panujący klimat, warunki komunikacji, życie i obyczaje mieszkańców. Ze wstępu

Refleksję naukową z zakresu zarządzania poprzedziły wielowiekowe doświadczenia dotyczące organizacji pracy w różnych okresach historycznych. Wypracowanie zasad dotyczących planowania, kierowania, przywództwa, podejmowania decyzji i różnych strategii działania, które dzisiaj są domeną badań nauk o zarządzaniu, nie byłoby jednak możliwe bez wielopokoleniowych doświadczeń. Doświadczenia te kształtowały refleksje z zakresu zarządzania w tym przednaukowym okresie, począwszy od czasów starożytnych, a być może nawet prehistorycznych. Wystarczających dowodów na to, że już wówczas ludzie podejmowali różnorodne formy zorganizowanego działania, dostarcza nam bowiem archeologia. Żyjący w mniejszych lub większych społecznościach człowiek musiał nauczyć się rozwiązywać problemy dnia codziennego i wykonywać swoją powszednią pracę, która stanowiła podstawę jego bytu. O tych pierwotnych formach zorganizowanego działania świadczą wykopaliska archeologiczne. Rewolucja neolityczna, która rozpoczęła się w okresie 10000–4000 p.n.e. na Bliskim Wschodzie, oznaczała porzucanie przez człowieka koczowniczego trybu życia, opierającego się na zbieractwie i łowiectwie, na rzecz życia osiadłego, bazującego na rolnictwie i hodowli, dając tym samym początek osadnictwu. Zmiany te, które następowały na przestrzeni tysiącleci, ale których doniosłość pozwala je nazwać „rewolucją”, umożliwiły powstanie pierwszych cywilizacji. Już Egipcjanie stosowali przy budowie piramid podstawowe zasady zarządzania, jak: planowanie, organizowanie i kierowanie. Piramidy stały się symbolem dobrze funkcjonującego starożytnego państwa, które miało sprawną administrację i prowadziło politykę handlową. Dołączyła do tego konieczność stworzenia siły zbrojnej, wymagająca jeszcze sprawniejszego zarządzania. Podobnie było w starożytnym Babilonie, po którym nie pozostał dziś żaden ślad na pustyni. O świetności tej bliskowschodniej metropolii przypomina obecnie zrekonstruowana Brama Isztar w Muzeum Pergamońskim w Berlinie. Znaczące osiągnięcia w dziedzinie kierowania rozległym imperium zarówno pod względem administracyjnym, jak i wojskowym osiągnęli Rzymianie. W tym przednaukowym okresie zarządzanie traktowano przede wszystkim jako działalność praktyczną, opartą na pewnych wzorcach i doświadczeniach organizacyjnych. Wiedza nagromadzona w ciągu tysięcy lat składa się na dziedzictwo współczesnej nauki o zarządzaniu i daje poczucie ciągłości dziejowego procesu. Ze wstępu