Zapewnienie ciągłości działalności przedsiębiorstwa to immanentny element budowania marki i tradycji organizacji, faktor niezbędny do ochrony wcześniej zdobytego udziału w rynku. Teoria przewagi konkurencyjnej przedsiębiorstwa, rozwijana intensywnie de facto od samego początku wyodrębnienia dyscypliny nauk o zarządzaniu (dziś również i: jakości), jest nieustannie wzbogacana o nowe elementy. Postęp technologiczny i strukturalne zmiany w gospodarce, dążenie przedsiębiorstw do implementowania strategii zrównoważonego rozwoju i działania w myśl koncepcji społecznej odpowiedzialności biznesu (CSR) wymuszają wprowadzanie zmian w systemach zarządzania przedsiębiorstwem, w tym zarządzania zasobami ludzkimi. Modele organizacji ukształtowane na przestrzeni lat i funkcjonujące do dziś nie sprawdzają się w konfrontacji z obecną rzeczywistością, gdzie większą wagę przekłada się do roli pracownika w sukcesie organizacji i elastyczności jej działania.
Już samo przygotowanie się przedsiębiorstwa do funkcjonowania w niepewnym otoczeniu powinno zredukować liczbę podjętych pod presją czasu błędnych decyzji biznesowych w przypadku wystąpienia zagrożeń w postaci sytuacji kryzysowych. W praktyce gospodarczej, a także w szeroko pojętym środowisku naukowym panuje konsensus co do tego, że przedsiębiorstwa powinny nie tylko dążyć do adaptacji, lecz przede wszystkim do kształtowania postawy wyprzedzającej reaktywności. Cechuje się ona permanentnym ukierunkowaniem organizacji na wszystkich jej szczeblach na zmianę, która była oraz jest i wydaje się, że będzie w przyszłości nabierała na dynamice. W kontekście tych rozważań warto stale dbać o dyskurs naukowy i konfrontację teorii i praktyki gospodarczej, aby zachować nie tylko ciągłość wymiany poglądów, ale poprzez efekty synergiczne budować dla obu stron wartość dodaną. Dla praktyki gospodarczej będzie nią poszerzenie horyzontu o nowe spojrzenie, często wykraczające swoim myśleniem poza dotychczasowe ramy sektora, dla nauki zaś – budowanie nowych paradygmatów, a także teorii naukowej.
