Waltoś Stanisław

Tytuł książki nie jest oryginalny. Pitaval to nie tylko nazwisko słynnego prawnika francuskiego, który w roku 1734 zapoczątkował w Paryżu serię słynnych wydawnictw pod tytułem Causes célčbres et intéressantes, obejmującą opisy głośnych procesów karnych. To także wywodząca się z czasów tego właśnie wydawcy potoczna nazwa zbioru opisów procesów karnych. Tytuł nie jest oryginalny jeszcze z innego powodu. W Polsce opublikowano już liczne pitavale pióra Stanisława Szenica, Wandy Falkowskiej, Kazimierza Larskiego, Barbary Seidler, Mieczysława Szerera, by wymienić tylko niektóre. Pitaval krakowski jest nawiązaniem do tej serii. Opisane zostały sprawy rozpatrzone tylko do 1939 r. Decydowała o tym konieczność zachowania dystansu czasowego. Są jednak – zdaniem autorów – pewne różnice dzielące tę książkę od innych pitavali. Chodzi przede wszystkim o dobór tematu. Zamierzeniem autorów było zebranie takich spraw sądowych, które w pewnym okresie były najgłośniejsze, które – choć czasem nie przedstawiały zagadek kryminalnych – świadczyły o ówczesnym układzie stosunków społecznych i stopniu rozwoju kultury społeczeństwa. Jest to zbiór spraw krakowskich, a więc tych, które rozegrały się w mieście Krakowie i które były rozpoznawane w zasadzie przez sądy krakowskie. W obręb pracy weszły tylko procesy kryminalne. Tak się już bowiem utarło, że pitavale to zbiory takich właśnie procesów. Opisywane procesy sądowe zostały przedstawione na tle środowiska krakowskiego, połączone z ówczesnymi wydarzeniami i ukazane w scenerii starego Krakowa. W związku z tym nieuniknione stało się niekiedy wyrażenie własnego poglądu krytycznego na dotychczasowy sposób interpretacji historycznej lub prawniczej opisywanych zdarzeń.

Oddajemy do rąk Czytelników kolejne – już szesnaste – wydanie znanego i lubianego przez studentów podręcznika akademickiego stanowiącego wykład postępowania karnego. Omówienie tła historycznego i prawnoporównawczego, analiza warstwy empirycznej, odesłania do praktyki, najnowsze dostępne dane statystyczne, a także bogate zestawienia literatury oraz indeks rzeczowy umożliwiają pogłębienie przedstawianych tematów. Ozdobą książki są rysunki Szymona Kobylińskiego, które mimo upływu czasu nie tracą swojego satyrycznego wydźwięku. Autorzy uwzględnili wszystkie ostatnie zmiany polskiej procedury karnej, łącznie z obszerną nowelizacją z 7 VII 2022 r. dotyczącą wzmocnienia ochrony prawnokarnej przed najcięższymi kategoriami przestępstw, która z pewnymi wyjątkami wejdzie w życie 1 X 2023 r.

Spis treści/Contents Andrzej Nowakowski Rozmowa z cieniem / Conversation with a Shadow Stanisław Waltoś Collegium Maius - nieco historii, zbiory, ludzie, obyczaje Collegium Maius - a Littre History, a Collection, People and Customs Libraria Stuba Communis Pierwszy Skarbiec / Drugi Skarbiec The First Tresury/ The Secondo Tresury Pokój Żołędziowskiego / Pokój Grabowskiego Żołędziowski's Room / Grabowski's Room Pokój Kopernika Copernicus' Room Aula The Assembly Hall Klatka Schodowa Rektorska The Rector's Staircase Mieszkanie św. Jana Kantego St. Jan Kanty's Apartament...

Książka stanowi zbiór siedmiu esejów autorstwa Stanisława Waltosia, które są zarówno wspomnieniami, jak i przemyśleniami profesora m.in. na temat tradycji akademickich, chochlików drukarskich, jubileuszy, jubilatów i wręczaniu ksiąg jubileuszowych, przechodzenia na emeryturę, jak również o tym, czy w Polsce istnieją jeszcze szkoły naukowe oraz czy profesor powinien mieć psa. „Autor prowadzi nas (...) po różnych krużgankach akademickiego świata, krakowskimi uliczkami otaczającymi jego ukochane Collegium Maius i, o ile wiem, tę pasjonującą podróż w czasie i przestrzeni sam określa w prywatnych rozmowach mianem dywagacji starego profesora. (...) Dywagacje starego profesora? Nie wierzcie samokrytycznej skromności Autora. Po pierwsze – nie dywagacje, lecz głębokie i mądre refleksje na temat uroku najlepszych akademickich tradycji, po drugie – słowa czułego narratora (...) zatroskanego o przyszłość idei universitas, po trzecie wreszcie – profesora tak młodego duchem, jak żaden inny ze znanych mi wielkich uczonych”. Ze wstępu, Prof. dr hab. Jerzy Zajadło

Na tropach doktora Fausta i inne szkice to zbiór esejów dotyczących dziejów Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Autor zabiera czytelnika w podróż od średniowiecza do współczesności i w niezwykle barwny sposób opisuje historię uczelni. Treść wzbogacają liczne fotografie omawianych osób, miejsc i wydarzeń. Publikacja jest pięknym świadectwem bogatej tradycji najstarszej polskiej Alma Mater. Tytułowy zaś esej jest bliższym przyjrzeniem się słynnej legendzie o pobycie historycznego Fausta w Krakowie. „Punktem wyjścia do każdego szkicu były skojarzenia obiektu w Muzeum Collegium Maius z wydarzeniami historycznymi i ich bohaterami. (...) Nie ma powodu, aby ukrywać, że konkretny przedmiot zabytkowy wywoływał równie konkretne skojarzenia historyczne i stawał się zachętą do wędrówki po ścieżkach historii. (...) Wystarczy czasem złożyć kilka razem, aby zaczęły prowokować dyskusję o wydarzeniach historycznych i o tych, którzy w nich udział brali”. Ze wstępu

Kto na najwyższych szczeblach władzy nazistowskiej podjął decyzję o wywiezieniu ołtarza Wita Stwosza z Krakowa do Berlina w 1939 roku? Hitler czy tylko Himmler, a może Heydrich w porozumieniu z Himmlerem? Próba udzielenia odpowiedzi na to pytanie podjęta

Książka stanowi zbiór siedmiu esejów autorstwa Stanisława Waltosia, które są zarówno wspomnieniami, jak i przemyśleniami profesora m.in. na temat tradycji akademickich, chochlików drukarskich, jubileuszy, jubilatów i wręczaniu ksiąg jubileuszowych, przechodzenia na emeryturę, jak również o tym, czy w Polsce istnieją jeszcze szkoły naukowe oraz czy profesor powinien mieć psa. „Autor prowadzi nas (...) po różnych krużgankach akademickiego świata, krakowskimi uliczkami otaczającymi jego ukochane Collegium Maius i, o ile wiem, tę pasjonującą podróż w czasie i przestrzeni sam określa w prywatnych rozmowach mianem dywagacji starego profesora. (...) Dywagacje starego profesora? Nie wierzcie samokrytycznej skromności Autora. Po pierwsze – nie dywagacje, lecz głębokie i mądre refleksje na temat uroku najlepszych akademickich tradycji, po drugie – słowa czułego narratora (...) zatroskanego o przyszłość idei universitas, po trzecie wreszcie – profesora tak młodego duchem, jak żaden inny ze znanych mi wielkich uczonych”. Ze wstępu, Prof. dr hab. Jerzy Zajadło Posiadanie psa w świecie nauki nie jest obowiązkowe, ale jest dobrze widziane. Szczególnie przez studentów i asystentów. Gdy tylko wieść o posiadaniu przez profesora psa przeniknie do świata zewnętrznego – profesor staje się kimś bardziej ludzkim, schodzi z piedestału, obraz jego osobowości wyraźnie się uczłowiecza, powstaje okazja do jeszcze jednej anegdoty uniwersyteckiej. Autor