Libron

Spis treści: rozmowy codzienne z moją żoną tejże dedykowane rozmowy codzienne z moim mężem temuż dedykowane. Wydanie polsko-niemieckie.

Przewodnim tematem książki jest instytucjonalny krajobraz transformacji po 1989 roku w Europie Środkowej i na Bałkanach. Autorzy i autorki tekstów zawartych w tomie pokazują, w jaki sposób namysł nad instytucjami może pomóc w rozpoznaniu źródeł, wzorców i kierunków transformacji w kontekście ich uwarunkowań geopolitycznych, lokalnych oraz ideologicznych. Z tekstów, dotyczących tak zróżnicowanych zjawisk, jak kształtowanie się podstaw społeczeństwa obywatelskiego, stanowienie instytucjonalnych form politycznej oraz kulturowej podmiotowości grup mniejszościowych, reinterpretacje przeszłości czy pamięć społeczna, wyłania siętransformacyjna mapa instytucji. Jako emanacja nowej rzeczywistości i stabilizator praktyk społecznych instytucje te są znakiem przemian w sposobach funkcjonowania i rozumienia sfery publicznej: podmiotowości jej aktorów, strategii działania w jej obrębie i sposobów organizacji.

„Rozprawa Pauliny Gajdy-Gałuszki Kształtowanie się polskiej terminologii biznesowej wpisuje się w nurt badań językoznawstwa kognitywnego, zwłaszcza semantyki prototypu oraz koncepcji scen i ram interpretacyjnych […]. Stanowi ona nie tylko cenną refleksję nad specyfiką języków specjalistycznych, lecz także (zwłaszcza) niezwykle istotny przyczynek do badań nad kształtowaniem się polskiego języka biznesu. Na uznanie zasługuje również solidna i rzetelna podstawa materiałowa rozprawy połączona z erudycyjną refleksją językoznawczą, co czyni jej wartość bezsporną”. Z recenzji dr. hab. Wiesława Tomasza Stefańczyka Paulina Gajda-Gałuszka – doktor nauk humanistycznych w zakresie językoznawstwa, absolwentka Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 2017 r. otrzymała wyróżnienie Rady Wydziału Polonistyki UJ za obronioną rozprawę doktorską. Współpracuje z Wydziałem Polonistyki UJ, gdzie dotychczas prowadziła zajęcia z kultury języka, retoryki wystąpień publicznych oraz gier i rytuałów komunikacyjnych. Jej zainteresowania badawcze obejmują języki specjalistyczne, terminologię i terminografię, a także semantykę i pragmatykę językową. Jest autorką prac naukowych dotyczących polskiego języka biznesu, terminologii biznesowej, leksykografii terminologicznej oraz tekstów prasowych jako źródła słownictwa specjalistycznego.

„W tomie tym udało się zgromadzić teksty ukazujące dość szeroki zakres badań komunikacji, skupiających się na trzech obszarach roboczych. Pierwszy z nich to obszar normalności oraz skalowań. Drugi koncentruje się na medialnym wymiarze komunikacji, trzeci z kolei pokazuje funkcjonowanie komunikacji w wymiarze, nazwijmy to, wirtualnym, internetowym. (…) Szeroki zakres tematyczny oraz różnorodność podejść badawczych prezentowanych w tomie prosimy traktować zarówno jako przykład szerokiego zakresu możliwości poznawczych na obszarze badań komunikacji, jak i jako propozycję rozwoju kolejnych projektów przez zainteresowanych badaczy oraz inspirację dla nich”. Fragment Wstępu

Od kilku lat zajmuję się analizą (obecnej) młodzieży z punktu widzenia jej komunikacji, jej obrazu świata i jej sytuowania się na tle zjawisk społecznych i gospodarczych. Wyniki tych badań publikuję na bieżąco w różnych miejscach i z różnych okazji. Ponieważ zebrało się już sporo takich analiz oraz z uwagi na to, że są one rozrzucone po różnych publikacjach, postanowiłem zebrać je w jednym miejscu w tej tu książce, uzupełniając ją o teksty jeszcze niepublikowane. Wydaje mi się, że z tych stosunkowo wielu analiz dotyczących rozmaitych aspektów zagadnienia wyłania się pomału dość wyraźny obraz tej formacji społecznej i komunikacyjnej, który może pomóc zrozumieć, jaka ta młodzież jest i dlaczego jest taka. A nie inna. Ze wstępu

Księga jubileuszowa dedykowana profesorowi Andrzejowi Zawadzie z okazji 70. rocznicy urodzin. Prof. dr hab. Andrzej Zawada – ur. 28.09.1948 r. w Wieluniu. W latach 1971–2005 pracownik naukowo-dydaktyczny Instytutu Filologii Polskiej, w latach 2005–2006 kierownik Katedry Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej, w latach 2007–2016 dyrektor Instytutu Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Wrocławskiego. Wypromował 20 doktorów nauk humanistycznych, ponad 300 magistrów filologii polskiej oraz dziennikarstwa. Wykładał język polski, literaturę oraz kulturę polską na uniwersytetach Abo Akademi i Turun Yliopisto (Finlandia, 1978–1980), Rijksuniversiteit Groningen (Holandia, 1993). W latach 1999–2008 przewodniczący Rady Programowej Polskiego Radia Wrocław. W latach 1996–2005 redaktor naukowy serii Biblioteka Narodowa (Ossolineum). Od 2008 roku redaktor naczelny półrocznika „Znaczenia”. W latach 2006–2015 członek jury Nagrody Literackiej Europy Środkowej „Angelus”. Od 2016 roku przewodniczący jury Nagrody Poetyckiej „Silesius”. Autor 13 książek o literaturze i kulturze.

DR ŁUKASZ ŚMIGIEL adiunkt w Instytucie Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej, autor książek beletrystycznych: powieści (m.in. Muzykologia, Decathexis) oraz zbiorów opowiadań (Demony, Mordercy). Dziennikarz radiowy specjalizujący się w rozmowach z pisarzami (m.in. dla Polskiego Radia). Jego teksty ukazywały się w czasopismach kulturalno-literackich (m.in. „Tygiel Kultury”, „Przekrój”, „Nowa Fantastyka”, „Znaczenia”) oraz online (m.in. Onet, Polygamia). Jako wydawca, redaktor i specjalista ds. promocji pracował przy wydaniu wielu tytułów książkowych. Regularnie prowadzi warsztaty i szkolenia z zakresu wiedzy o rynku książki oraz kreatywnego pisania. Zmiany na rynku książki nieustannie nabierają tempa. Sprawiają to nie tylko takie technologie jak druk cyfrowy czy cyfrowa książka, ale także zupełnie nowe relacje pomiędzy pisarzem, wydawcą a czytelnikiem w świecie nowych mediów. Niniejsza pozycja ma za zadanie wprowadzić miłośników książek w świat promocji literatury i pisarza. Aktualna wiedza z zakresu pracy na rynku książki przeplata się z opisem tego, jak narzędzia stosowane w marketingu literackim ewoluowały na przestrzeni ostatnich kilkunastu lat (np. w social mediach). Dziś największym problemem pisarza i wydawcy nie jest bowiem wydanie książki, lecz skuteczne dotarcie z informacją o niej do właściwego grona odbiorców. Ta publikacja to pierwszy krok do zanalizowania tego zagadnienia.

Na ziemie polskie, będące wówczas pod zaborem pruskim, austriackim i rosyjskim informacje o Rushu i jego inicjatywach dotarły dzięki Julianowi Ursynowi Niemcewiczowi, który poznał go osobiście podczas swojego pobytu za oceanem. Zwiedził też założony przez Rusha w Filadelfii szpital. Po powrocie do kraju swymi spostrzeżeniami podzielił się z lekarzem i pisarzem Jakubem Szymkiewiczem, autorem Dzieła o pijaństwie (1818) uważanego za pierwszy podręcznik alkohologii w Polsce i wciąż zadziwiającego aktualnością poruszanych problemów. Jedną z pierwszych organizacji o cechach abstynenckich było natomiast powstałe 11 lutego 1817 r. w Wilnie zrzeszenie o charakterze społecznym, literackim, a przede wszystkim moralnym, tzw. Towarzystwo Szubrawców, które obok pijaństwa zwalczało również hazard... Izabela Krasińska – bibliolog, prasoznawca, historyk. Adiunkt w Instytucie Dziennikarstwa i Informacji Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach. Zainteresowania naukowe: historia książki i prasy XIX i początków XX w., historia uzależnień, historia społeczna, gospodarcza, kulturalna i oświatowa ziem polskich doby niewoli narodowej. Autorka i współautorka książek, z których za najważniejszą uważa: Życie kulturalne w miastach i miasteczkach guberni radomskiej w latach (Radom 2015). Teksty swojego autorstwa publikowała w pracach zbiorowych oraz w czasopismach naukowych, m.in.: „Alkoholizm i Narkomania”, „Medycyna Nowożytna. Studia nad Kulturą Medyczną”, „Forum Bibliotek Medycznych”, „Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne”, „Studia Historyczne”, „Śląski Kwartalnik Historyczny Sobótka”.

Praca stawia sobie za cel analizę zawartości wybranych telewizyjnych programów informacyjnych oraz tygodników opinii podczas kampanii poprzedzającej elekcję parlamentarną z 25 października 2015 roku. Przed badaniami postawiono szereg celów szczegółowych. Należą do nich przede wszystkim ocena, czy i do jakiego stopnia problematyka wyborów w poprzedzających je tygodniach września i października odgrywała znaczącą rolę w programach informacyjnych oraz tygodnikach opinii, oraz określenie, o czym najczęściej mówiono i pisano wtedy w mediach: czy były to szczegóły programów wyborczych, czy problemy personalne, czy może sama rywalizacja stanowiła dostatecznie emocjonujący temat, jako gra o niepewnym wyniku. W pracy zarysowano ramy tematyczne dyskursu kampanii wyborczej relacjonowanej przez media. Za istotny cel pracy uznać należy ponadto zgłębienie i określenie siły oraz kierunku stronniczości politycznej badanych mediów poprzez analizę widoczności partii politycznych biorących udział w wyborach oraz wydźwięku relacji na ich temat. W badaniu dotyczącym programów informacyjnych przyjrzano się roli ekspertów wypowiadających się w serwisach i prezentowanych sondaży, a także próbowano oszacować, jak często newsy sięgały po typowe ramy tematyczne wykorzystywane do prezentacji kampanii wyborczej. Celem pracy była też odpowiedź na pytanie, czy media sprzyjają zjawisku prezydencjalizacji parlamentarnej kampanii wyborczej. Postanowiono ocenić, jaka część medialnych przekazów dotyczących partii startujących w wyborach odnosiła się do liderów tych partii.

W dniach 25–26 kwietnia 2017 roku Wrocław stał się miejscem świętowania dwóch jubileuszy w ramach konferencji naukowej zatytułowanej „Dokonania dekady i perspektywy rozwojowe studiów nad mediami i komunikowaniem w Polsce”. Pierwszym jubilatem było Polskie Towarzystwo Komunikacji Społecznej, drugim Instytut Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Wrocławskiego. Jubilaci świętowali 10-lecie swojej działalności, podsumowywali osiągnięcia i własny wkład w rozwój badań medioznawczych w Polsce. Konferencja stała się okazją do spotkania ponad 200 znakomitych badaczy mediów i komunikacji z Polski oraz innych krajów europejskich. W trakcie naukowych obrad zarysowany został stan badań nad mediami i komunikacją w Polsce, nakreślona specyficzna dla nauk o mediach metodologia badawcza, wreszcie także prelegenci zaprezentowali wyniki różnorodnych badań realizowanych przez siebie. Wielość wystąpień i różnorodność referatów świetnie zobrazowały bogactwo zainteresowań badawczych polskich badaczy nad mediami i różnymi aspektami komunikacji. (…) Różnorodność tych badań znakomicie odzwierciedla niniejszy tom, gromadzący teksty badaczy z różnych ośrodków akademickich, o różnych paradygmatach naukowych oraz opisujące różne obszary komunikacji i odmienne jej przejawy. Wierzymy, że stanowi on kolejny ważny element sprzyjający zarówno rozwojowi dyscypliny naukowej, jak i poszerzeniu wiedzy o wszelkich aspektach komunikacji społecznej. ZE WSTĘPU REDAKTORÓW TOMU

DR PIOTR OBACZ - politolog, teoretyk polityki, członek Polskiego Towarzystwa Nauk Politycznych, autor licznych opracowań naukowych i dydaktycznych, a także tekstów popularnonaukowych i publicystycznych. Celem niniejszego opracowania jest uporządkowanie i usystematyzowanie wiedzy politologicznej dotyczącej podziału społeczno­­politycznego w Polsce, zaprezentowanie autorskiej koncepcji teoretycznej podziału „Polska solidarna – Polska liberalna”, opartej na aktualnych badaniach naukowych i wiarygodnych kryteriach analitycznych, oraz dostarczenie autorskiej interpretacji tego podziału z perspektywy pluralistycznej. Zarówno próba kompleksowego odtworzenia funkcjonującego w Polsce podziału na podstawie dostępnych danych i wyników badań, jak i analiza o charakterze pluralistycznym stanowią pewne novum w polskiej literaturze, co – jak można mieć nadzieję – otworzy szerokie pole dyskusji naukowej i dalszych pogłębionych badań. Z Przedmowy Należy podkreślić, że podjęty (…) problem badawczy został dobrze wybrany. Jest nie tylko wartościowy w sensie poznawczym, lecz także istotny ze względu na swoją aktualność. (…)Niniejsza książka jest opracowaniem wartościowym merytorycznie, ma charakter nowatorski, wnosi istotny wkład w badania nad problematyką podziałów społecznych w Polsce. Z RECENZJI DR HAB. MAŁGORZATY PODOLA Już sam wybór tematu książki jest potrójnie chwalebny. Po pierwsze, ze względu na odniesienie do aktualnego i narastającego zjawiska – tendencji do polaryzacji i związanej z tym antagonizacji społeczeństwa polskiego. Po drugie, ze względu na zastosowanie do analizy tego fenomenu klucza inspirujących koncepcji pluralistycznych. I po trzecie, ze względu na metodologiczną płodność ukazanego zderzenia między pluralistycznym a dychotomicznym sposobem postrzegania i wyjaśniania zjawisk oraz tendencji społecznopolitycznych, w kategoriach polaryzacji (biegunowości) i antagonizmu (wyboru albo­albo zamiast rozwiązań pośrednich, kompromisów). Z RECENZJI PROF. DR. HAB. MIROSŁAWA KARWATA

Zamiast przypisywać stylistyczne osobliwości Pięcioksięgu kompozycji opartej na założeniu istnienia różnych źródeł, w rzeczywistości można je bez wyjątku wytłumaczyć za pomocą systemu liczbowego, sporządzonego wyłącznie przez jednego autora: zmienność boskich imion JHWH i Elohim w Księdze Rodzaju, wymienność form zwracania się na „ty” i „wy”: form czasownika w 2. osobie liczby pojedynczej i mnogiej w Księdze Powtórzonego Prawa, czy wszystkie tzw. powtórzenia oraz inne stylistyczne osobliwości są nieodzownymi i koniecznymi warunkami oraz uprzednimi założeniami systemu liczbowego. fragment książki

Popkomunizm to interdyscyplinarny zbiór tekstów naukowych, dotyczących kultury popularnej w komunizmie i komunizmu w kulturze popularnej. Autorzy proponują: dla początkujących – dzieje czeskiej komedii, dla dociekliwych – rozwiązanie Hydrozagadki, dla turystów – podróż Zastawą 750 po Jugosławii albo zwiedzanie Nowej Huty i elektrowni w Czarnobylu, dla smakoszy – tajniki kuchni Marszałka Tity, dla prawdziwych mężczyzn – losy Kapitana Żbika i Majora Zemana, dla odważnych – horror w wydaniu polskim i czechosłowackim, dla znudzonych – peerelowską wersalkę lub odrobinę hippisowskiego buntu, dla kolekcjonerów – polski vintage i peerelowskie komiksy, dla sympatyków nieoczywistego mistycyzmu – życie po życiu powieści milicyjnej lub drugie życie radzieckiego imperium znaków, dla postępowców – nowomowę w krzywym zwierciadle, dla nostalgików – gejowskie wczasy w Lubiewie, ostalgię i różne inne powroty do komunistycznej przeszłości.

Praca Piotra Napierały o Simonie van Slingelandtcie jest nie tylko rzetelnie przeprowadzoną analizą życia i politycznej aktywności jednego z najważniejszych niderlandzkich mężów stanu pierwszej połowy XVIII wieku, ale również udanym studium o zagranicznej i wewnętrznej polityce Niderlandów w tym okresie. Obydwa zagadnienia są w polskiej historiografii mało znane. Tym bardziej godna uznania jest monografia dr. Napierały – oparta przede wszystkim na jego własnych badaniach. Tytułowy bohater jest w niej przedstawiony nie tylko jako biegły dyplomata, ale także jako autor reformatorskich pomysłów uzdrowienia ustroju wewnętrznego i finansów państwa. Książka Piotra Napierały otwiera przed czytelnikiem – nie tylko polskim – niezmiernie ciekawy fragment dziejów osiemnastowiecznych Niderlandów i osiemnastowiecznej europejskiej polityki. Warto się z nim zapoznać. prof. IH PAN dr hab. Grzegorz Kucharczyk Dr Piotr Napierała (ur. 1982) zajmuje się zachodnioeuropejską kulturą polityczną i dyplomacją XVIII wieku. Jest autorem książek: „Sir Robert Walpole (1676–1745) – twórca brytyjskiej potęgi” (2008), „Hesja-Darmstadt w XVIII stuleciu. Wielcy władcy małego państwa” (2009), „Światowa metropolia. Życie codzienne w osiemnastowiecznym Londynie” (2010) oraz „Kraj wolności i kraj niewoli – brytyjska i francuska wizja wolności w XVII i XVIII wieku” (2011).

Książka, którą Państwu prezentujemy, koncentruje się na zjawisku ateizmu – zjawisku głośnym, a jednak ciągle nieprzedyskutowanym do końca, zjawisku, o którym trzeba mówić zwłaszcza dzisiaj. Żyjemy bowiem w czasach bardzo niejednoznacznych w kwestii religijnej. Z jednej strony w jakimś sensie jesteśmy spadkobiercami epoki oświecenia. Sekularyzacja wielu dziedzin naszego życia stanowi niepodważalny fakt. Z drugiej strony religia nowymi drogami ponownie wkracza w nasze życie. W czasach „zsekularyzowanych” obserwujemy rozkwit rozmaitych form religijnych fundamentalizmów, dyskursu religijnego w życiu publicznym, filozoficznego powrotu religii w myśli postsekularnej, wreszcie – na co zwraca uwagę Slavoj Žižek – tej specyficznej dla naszej epoki formy wiary cynicznej, traktowanej niepoważnie, a jednak w pewnym sensie silniejszej niż kiedykolwiek wcześniej. W tej sytuacji proponujemy próbę przemyślenia problemu religii na nowo, patrząc na nią z punktu widzenia tych, którzy istnienie Boga odrzucają.

Akcja powieści Grünberg rozgrywa się między 1911 i 2011 rokiem. Ale książka zaczyna się jakby od środka, w 1945 roku. Gdy przetoczy się front, ludzie muszą opuścić Heimat. I tak jak Ernst Bartsch rusza „wbrew czasowi, pod prąd”, tak „grube pnie i długie korzenie nie dają za wygraną, jak lwy bronią winnicy”. I o ile w pierwszych dwóch rozdziałach bohaterami są grünberczycy, o tyle w części zatytułowanej Weinberg pojawiają się współczesne postaci: Milena i Ernest, którzy idą tropem Mileny i Ernsta… To książka o winnicach, zakorzenieniu, nostalgii. Ale też o krajobrazie i muzyce. I – rzecz jasna – o winie. Tym z Grünbergu,które przywołuje przyszłość bądź cofa czas. Powoduje, że historie „sprzed stu lat wchodzą w krew, stają się ciałem, naszym ciałem”… Krzysztof Fedorowicz jest autorem książek: Martwa natura (Wydawnictwo Literackie, Kraków 1998), Imiona własne (Wydawnictwo Literackie, Kraków 2000), Podróż na zachód, podróż na wschód (Muzeum Regionalne w Świebodzinie, 2010). Jest laureatem Nagrody Promocyjnej im. Georga Trakla.

Maria Stojkow – socjolog i podróżnik. Kraje Bliskiego Wschodu fascynują ją od lat, zwiedziła większość z nich. Te zainteresowania znalazły również odzwierciedlenie w pasji naukowej, zatem wiele jej publikacji jest związanych z tym kręgiem kulturowym. Pisała zarówno o arabskich handlarzach, jak i arabskich feministkach. Niniejsza książka jest oparta na doktoracie obronionym z wyróżnieniem na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w roku 2010. Autorka porusza w niej podstawowe kwestie związane z islamem, ale także arabską myślą gospodarczą, szczegółowo opisuje mechanizmy prowadzenia drobnych sklepików w Damaszku, funkcjonującą tam ideę pracy i przedsiębiorczości oraz niebagatelną rolę rodziny w prowadzeniu biznesu. Książka o wpływie kultury na sposób funkcjonowania drobnej przedsiębiorczości w jednym z krajów Bliskiego Wschodu ma ważne odniesienie teoretyczne oraz znaczenie praktyczne. Może bowiem ułatwić nawiązywanie współpracy gospodarczej z Bliskim Wschodem, gdzie drobna przedsiębiorczość zajmuje istotne miejsce w społeczeństwie i gospodarce. Praca jest oparta na badaniach terenowych autorki prowadzonych w Damaszku, co stanowi o unikalności i wysokiej wartości rozprawy. Autorka słusznie odniosła część wątków do politycznych i administracyjnych warunków prowadzenia biznesu. Bardzo łatwo zarzucić komuś bierność i zdawanie się na los w sytuacji pełnej samowoli urzędników, zmienności kursów walut, niepewności gospodarczej itd. Zwracają uwagę przemyślenia o trwałości średniowiecznych instytucji handlowych i ich obecności w dzisiejszej praktyce gospodarczej, np. o instytucji muhtasiba. Autorka przekonująco wyjaśnia ideę bankowości muzułmańskiej, wskazując na racjonalne działania zarówno samych banków, jak i klientów. Celnie zwrócono uwagę na istnienie w islamie dwóch przeciwstawnych tendencji w odniesieniu do działalności gospodarczej: z jednej strony pomniejszania znaczenia aktywności gospodarczej jednostki na rzecz gorliwego praktykowania kultu; z drugiej zaś – zachęcania do samodzielności ekonomicznej. Autorka słusznie podkreśla istnienie stałych napięć między tradycją a nowoczesnością.

Seria projektowanie komunikacji jest wydawana przez Instytut dziennikarstwa i komunikacji społecznej Uniwersytetu Wrocławskiego. Wśród tytułów można znaleźć m.in. publikacje pracowników i współpracowników zakładu projektowania komunikacji, tom badanie i projektowanie komunikacji, tom z wystąpieniami z cyklu komunikacje w rozmowie, prace studentów specjalności projektowanie komunikacji i wizerunku instytucji instytutu dziennikarstwa i komunikacji społecznej. Książka jest zbiorem tekstów obejmujących szeroki zakres pola badawczego i projektowego z dziedziny nauki o komunikacji. Wśród artykułów można znaleźć zarówno prace teoretyczne, jak i wyniki badań i analiz.

Kamil Łuczaj – absolwent Akademii Górniczo-Hutniczej i Uniwersytetu Jagiellońskiego, socjolog i filozof. Publikował m.in. w „Studiach Socjologicznych”, „Studiach Medioznawczych” i „Przeglądzie Kulturoznawczym”. Interesuje się socjologią kultury oraz współczesną myślą społeczną. Wszystkożerca kulturowy. Praca pana Kamila Łuczaja […] stanowi próbę zbadania rzeczywistej recepcji tekstów popkulturowych, serialowych w warunkach polskich, w środowisku wiejskim, wśród kobiet. Pan Łuczaj dokonuje tym samym rzadkiej i wartościowej próby weryfikacji słynnych tez „populistycznych” m.in. szkoły z Birmingham dotyczących kultury popularnej. Pokazuje, że kompetencje kulturowe – lub raczej ich brak – mogą znacznie utrudnić „właściwe” (preferowane lub opozycyjne) odczytanie tekstu serialowego. Z recenzji wydawniczej prof. Katarzyny Skowronek Praca jest w moim odczuciu oryginalna w tym sensie, że łączy perspektywę badań nad społecznym wykluczeniem (marginalizacją) z perspektywą badań nad kulturą popularną. Autor stawia sobie ważne pytanie o to, jak osoby wykluczone uczestniczą w uniwersalnej kulturze popularnej. Z recenzji wydawniczej prof. Janusza Muchy Polskie Towarzystwo Socjologiczne nagrodziło pracę stanowiącą podstawę niniejszego opracowania Nagrodą im. Floriana Znanieckiego za rok 2012.

Książka prezentuje wyniki badań postrzegania uniwersytetu wśród mieszkańców Polski. Analiza koncentruje się na rekonstrukcji tego obszaru obrazu świata, jego powiązań i funkcji. Pozycja jest warta polecenia osobom zainteresowanym zarówno problematyką wizerunku, jak i językowego obrazu świata, szczególnie językoznawcom i specjalistom od komunikacji, a także rektorom polskich uniwersytetów.

W trakcie ostatnich wydarzeń i czasów nazbierało się wiele pomysłów, idei, cudzych powiedzonek, zasłyszanych cytatów lub przez siebie samego wyprodukowanych sformułowań, które posiadają jedną wspólną cechę, a mianowicie tę, że nie mają ze sobą nic wspólnego i się ze sobą nie wiążą. Jeśli jednak chwilę pomyśleć, okazuje się, że w rzeczy samej wspólnego mają dość wiele, generalnie tyle, że pochodzą z tej samej parafii, reprezentują ten sam styl myślenia, tę samą perspektywę poznawczą, ten sam sposób zainteresowania światem, niezależnie od ich autorstwa. Notowałem sobie te powiedzonka, idee czy pomysły przez parę lat, i teraz doszedłem do przekonania, że chciałbym się nimi z Państwem podzielić. Może się Państwu przydadzą.

Obszar kresowy ma olbrzymie znaczenie w historii wielu państw Europy Środkowo-Wschodniej i żyjących w tej przestrzeni narodów „bezpaństwowych”, jak Romowie czy Żydzi. Zapewne możliwe jest – choćby z perspektywy tradycji Wielkiego Księstwa Litewskiego – odczytywanie jego dziejów w szerszym kontekście, jaki proponuje przywoływane przez Jerzego Stempowskiego pojęcie „Międzymorze”, obejmujące nie do końca określone granicami tereny między Bałtykiem i Adriatykiem oraz Morzem Czarnym. […] Jedno zdaje się nie ulegać wątpliwości: mamy tu do czynienia z tyglem aspiracji politycznych i wpływów religijnych, zaś dynamika przemian nie znajduje chyba analogii w żadnym innym regionie świata. Sam fakt ścierania się – w różnych okresach – dążeń imperialnych takich potęg, jak Polska, Rosja, Niemcy, Austro-Węgry i Turcja, stanowi dla badaczy tego regionu wyzwanie niezwykłe. (fragment książki)

Kategoria pamięci należy do najczęściej przywoływanych we współczesnym dyskursie humanistycznym, takich, które zagospodarowują największe pole badawcze. Tom pod redakcją Zofii Budrewicz i Marii Sienko mierzy się z tą nader ważną i delikatną materią, przynosząc teksty znaczące zarówno dla refleksji literaturoznawczej, kulturowej, jak i edukacyjnej. Artykuły zebrane w książce Historia – pamięć – tożsamość w edukacji humanistycznej w tomie pt. Literatura i kultura układają się w trzy duże grupy. Pierwszą konstytuują szkice skupione wokół kulturowego aspektu pamięci. Drugi zbiór traktuje o wykorzystaniu problematyki pamięci i tożsamości w analizach literaturoznawczych, trzeci – dość liczny – tworzą szkice dotykające zagadnień edukacji. Z recenzji dra hab. Sławomira Buryły, prof. UWM

Prof. dr hab. Władysław Śliwiński, polonista, jest pracownikiem naukowym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i Uniwersytetu Mateja Bela w Bańskiej Bystrzycy (Słowacja), obecnie kieruje zespołem, który z Narodowego Programu Rozwoju Humanistyki uzyskał grant na badania słownictwa w dramatach Stanisława Wyspiańskiego. Jego zainteresowania naukowe obejmują przede wszystkim składnię i semantykę współczesnej polszczyzny oraz zagadnienia języka artystycznego i stylów użytkowych. Do najważniejszych publikacji autora należą monografie, podręczniki i słowniki, m.in. Łączliwość składniowo-semantyczna przymiotników z rzeczownikami we współczesnym języku polskim, Kraków 1990; Słownik semantyczno-syntaktyczny przymiotników polskich, Kraków 1993; Poetyckie konstrukcje nominalne w dziejach polskiego wiersza. Kategorie i subkategorie połączeniowe, Kraków 2000, a także wydany pod jego redakcją tom studiów Język – styl – tekst w teorii i praktyce badawczej, Kraków 2012. Najnowszą monografię Władysława Śliwińskiego postrzegać (...) należy, z jednej strony, jako kontynuację Jego wieloletnich i z powodzeniem prowadzonych badań nad językowym ukształtowaniem tekstów poetyckich, z drugiej zaś jako próbę wyjścia naprzeciw potrzebie opisu zagadnień w tej dziedzinie nowych, z rzadka dotąd podejmowanych, do jakich należy problem produktywności syntaktycznej leksemów w poetyckich konstrukcjach nominalnych. Obok znamion pionierskości, jakimi niewątpliwie odznacza się opiniowana monografia, podziw i uznanie budzi zakres nakreślonych przez Autora celów badawczych. Te bowiem dotyczą próby spojrzenia na rodzime zasoby poetyckich konstrukcji nominalnych poświadczonych tekstowo na przestrzeni aż pięciu stuleci – od XVI do XX wieku. (...) Trudność, a przez to i osobność, podjętych przez Władysława Śliwińskiego badań mierzy się i tym, że Autor nie mógł ani odwołać się do jakiejkolwiek w tym względzie sprawdzonej procedury metodologicznej, ani też skonfrontować swoich analiz z wcześniejszymi tego rodzaju ujęciami, których praktycznie brak na gruncie rodzimej refleksji stylistyczno-językoznawczo-literackiej. Z recenzji prof. zw. dr. hab. Stanisława Koziary