Czas przeobrażeń społecznych, kulturalnych, gospodarczych i politycznych rozpoczął się w Polsce już wiele lat temu. Odzwierciedla je dynamika pojawiających się przed jednostką wyzwań oraz zmian w działaniu w różnych obszarach życia. Niektóre następstwa przemian budzą niepokoje społeczne. Dotyczą one zwłaszcza zagrożeń dla życia i właściwego funkcjonowania człowieka. Dotkliwie odbijają się na jakości ludzkiej egzystencji – przyczyniając się (nierzadko) do kryzysu sensu życia czy wręcz odczuwania bezsensu. W obliczu różnorodnych rozczarowań, braku stabilnej codzienności i jednocześnie braku pewności wobec „dnia jutrzejszego”, przed jednostką i społeczeństwem pojawiają się kolejne wyzwania. W sprostaniu im pomaga pedagogika społeczna – subdyscyplina naukowa skoncentrowana na środowiskowych aspektach procesu wychowania, socjalizacji i wsparcia w perspektywie pełnego cyklu życia człowieka: jego dzieciństwa, młodości, dorosłości i starości. W pracy autorki w szczególny sposób podkreślają ów aspekt, jak istotny jest każdy etap życia dla teoretycznych poszukiwań, badawczych inspiracji czy też (bardzo pożądanych) praktycznych działań pedagogiki społecznej.
