Biografie ludzi sztuki

Rozmowy Macieja Mazurka z Bronisławem Wildsteinem o kulturze, cywilizacji, literaturze, ideach, losach i postawach. „Gdy ktoś płynie pod prąd dominującej ideologii, zaczyna być atakowany i to wcale nie wyłącznie, a nawet nie głównie na merytorycznym poziomie. […] Przede wszystkim takiego człowieka się dezawuuje. Nie rozmawia się z nim, nie przeciwstawia argumentów, nie słucha ich, tylko potępia się go, a w najlepszym wypadku diagnozuje, a jego poglądy uznawane są za syndrom choroby, nerwicy najczęściej. To zwalnia z obowiązku rzeczowej polemiki. […] ci, którzy mówią o otwartości, odmawiają jej, odmawiają otwarcia na inne niż własne argumenty. Tacy, którzy mówią o tolerancji, odmawiają jej innym niż swoje poglądom. Ci, którzy mówią dużo o racjonalności, odmawiają odwołania się do niej w debacie. To charakterystyczne dla tego systemu, który jest dokładnym zaprzeczeniem deklarowanych haseł”. Bronisław Wildstein pisarz i publicysta, stale publikuje w tygodniku „Sieci”. Działacz opozycji antykomunistycznej, współtwórca Studenckiego Komitetu Solidarności (1977), zaangażowany w tworzenie Solidarności i NZS. W latach 80. współzałożyciel i redaktor naczelny emigracyjnego miesięcznika „Kontakt”. Po powrocie do Polski m.in. dyrektor Radia Kraków, zastępca redaktora naczelnego dziennika „Życie”, prezes TVP (2006-2007), twórca i redaktor naczelny TV Republika (2012-2014). Autor licznych artykułów oraz programów radiowych i telewizyjnych. Odznaczony m.in. Orderem Orła Białego, nagrodą im. Lecha Kaczyńskiego i Laurem SDP. Uznaje się przede wszystkim za pisarza. Opublikował siedem powieści (dwie zostały sfilmowane, a jedna zaadaptowana do teatru), trzy tomy opowiadań, dramaty i dziesięć książek publicystycznych oraz eseistycznych. Laureat m.in. Nagrody Kościelskich i Józefa Mackiewicza. Tłumaczony na wiele języków. Maciej Mazurek, dr, publicysta, malarz, poeta, krytyk sztuki. Pracował w TVP Kultura oraz w redakcji „Arteonu” i „Sztuk Pięknych”, redaktor naczelny pisma „Arttak-Sztuki Piękne”, prezes Radia Poznań (w zawieszeniu). Autor kilku książek i tomików poetyckich.

Wywiady z wybitnymi i popularnymi przedstawicielami muzycznego świata, nie tylko z Polski. Rozmowy o muzyce ze znanymi i docenianymi reprezentantami innych branż, w tym sportowej, satyrycznej i dziennikarskiej. Książka jest chronologicznym zapisem dziennikarskiej ścieżki Autora. Ważny jest również kontekst historyczny, pokazujący zmiany na rynku muzycznym w Polsce i na świecie.

Bycie Ukraińcem z Polski to ciągłe odnajdywanie nici i splotów łączących mnie z historią, kulturą i tradycją mojej małej ojczyzny. To też przyjmowanie aktywnej postawy w poszukiwaniu tych splotów, poznawanie i zachowywanie kultury i języka ukraińskiego, poznawanie przeszłości terenów, z których wywodzili się moi przodkowie. Jest to proces, który musi trwać nieustannie w każdym pokoleniu, byśmy my – Ukraińcy z Polski – nie stali się tylko kategorią z przeszłości. Bycie Ukraińcem z Polski oznacza stałą walkę – o tożsamość, o język. Ale również – bycie obywatelem Rzeczpospolitej z wszystkimi prawami i obowiązkami. Piotr Tyma

24 lutego 2022 roku to data, która odmieniła nasze wyobrażenia o przyszłej wojnie. W tej odważnej książce, Generał Leon Komornicki, były zastępca szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, wraz z Eugeniuszem Romerem burzą mit o bezkontaktowych operacjach, przenosząc nas w świat brutalnych ofensyw i walki w okopach, przypominając nam mroczne dni bitwy pod Verdun. Komornicki, opierając się na latach doświadczenia w służbie wojskowej oraz studiach w Moskwie, obnaża niebezpieczeństwa, jakie niesie za sobą konfrontacja z Rosją. Ale nie zostawia nas bezradnych. Pokazuje nam drogę, jaką należy obrać, by uniknąć wojny, a jeśli już do niej dojdzie, by ją wygrać. Jego przesłanie jest klarowne: wola narodu, wzmocnienie sił zbrojnych i rozwój przemysłu zbrojeniowego są kluczowe dla naszej obrony. Nie jest to jedynie zadanie dla wojska – to wyzwanie dla całego społeczeństwa. Czas ucieka, ale jeszcze mamy szansę! Musimy działać, musimy pozbyć się kompleksów i wziąć sprawy w swoje ręce. Najważniejsze, żebyśmy pamiętali – jeśli chcemy uniknąć wojny z Rosją, musimy zrobić wszystko, co w naszej mocy, by do niej nie dopuścić. Ta książka to nie tylko ostrzeżenie, to drogowskaz dla przyszłych pokoleń. Czy jesteśmy gotowi na tę walkę? Odpowiedź leży w naszych rękach. gen. Leon Komornicki Od 1968 r. do 1998 r. był żołnierzem zawodowym Wojska Polskiego, gdzie zajmował stanowiska dowódczo-sztabowe od dowódcy plutonu do zastępcy Szefa Sztabu Generalnego włącznie. W swojej karierze zawodowej był m.in. dowódcą 8 pułku czołgów, dowódcą 5 Dywizji Pancernej, Szefem Sztabu Śląskiego Okręgu Wojskowego i Dowódcą Warszawskiego Okręgu Wojskowego. W 1989 r. został mianowany generałem brygady, zaś w 1992 r. generałem dywizji. W 1998 r. na własną prośbę został zwolniony zawodowej służby wojskowej i przeniesiony do rezerwy. Jest współtwórcą i realizatorem idei budowy Pomnika Poległym i Pomordowanym na Wschodzie. Od 1991r. Przewodniczący Fundacji Poległym i Pomordowanym na Wschodzie , która finansowała jego budowę. Pomnik został odsłonięty w Warszawie 17 września 1995 r. Jest także pomysłodawcą i współorganizatorem Wojskowej Federacji Sportu. W latach 19995 -2005 był jej pierwszym prezesem. Od 1998 r przedsiębiorca i właściciel firmy doradczej także członek Rad Nadzorczych firm krajowych i zagranicznych. Jest przewodniczącym Komitetu Przemysłowego Stowarzyszenia Euro-Atlantyckiego. Jest także autorem wielu artykułów i opinii w zakresie Sztuki Wojennej i Strategii Militarnej oraz polskiego przemysłu obronnego. Eugeniusz Romer Dziennikarz i publicysta. Potomek prof. Eugeniusza Romera, autor pracy doktorskiej na temat jego poglądów geopolitycznych. Członek Programu Trójmorze Instytutu Nowej Europy. Autor podcastu “Espresso” dla magazynu Układ Sił. Absolwent studiów Global Affairs and Diplomacy na Akademii Sztuki Wojennej i Uniwersytecie w Buckingham. Uczestnik stażu w Parlamencie Europejskim.

Prawo jazdy zrobił w 1951 roku w wieku piętnastu lat. W Szwecji nie chciał pracować za pieniądze, tylko za kolce do opon. Handlu samochodami uczył się w pierwszym w Polsce prywatnym przedsiębiorstwie, które się tym zajmowało. Zaczął się ścigać już jako nastolatek i w ciągu wieloletniej kariery zdobył czternaście tytułów mistrzowskich i wicemistrzowskich w sportach motorowych. Nie jeździł jednak dla tytułów, a dla rywalizacji i zabawy. Janusz Kiljańczyk opowiada Annie Wacławik o swoim barwnym życiu. O wyścigach, w których brał udział. O samochodach, które konstruował, kupował i sprzedawał. O przypadkowej znajomości z Ryszardem Kuklińskim, która zakończyła się nieprzyjemnym przesłuchaniem. O spektakularnym napadzie, w który zaangażowane były służby państwowe. O zarabianiu pieniędzy i o kolekcjonowaniu dzieł sztuki. O rodzinie, podróżach i ojcostwie.

"Propaganda, nazywana przez PiS polityką historyczną, ma jakoby przywracać Polakom dumę i być alternatywą dla „pedagogiki wstydu” uprawianej przez politycznych rywali. To fałsz, zważywszy na fakt, że PiS deprecjonuje jedno z najważniejszych wydarzeń w naszej historii, jakim było pokonanie i zdemontowanie przez „Solidarność” komunizmu w Polsce.(...) W obliczu tego kłamstwa szczególnie cenne są publikacje kreślące prawdziwy obraz wydarzeń. I świadectwa ludzi „Solidarności” zaangażowanych w walkę z komunizmem. Wyróżnia się wśród nich wywiad rzeka z Jerzym Stępniem, sędzią i prezesem Trybunału Konstytucyjnego w latach 1999-2008, a potem obrońcą demokracji, praworządności i wolności obywatelskich(...) O dużej wartości wspomnień przesądza szczerość i prawdomówność autora. Nie upiększa rzeczywistości. Nie ukrywa trawiących „Solidarność” sporów. Nie tai intryg, ale też jego relacja nie pozostawia najmniejszych wątpliwości co do tego, że na przełomie lat 80. i 90. mieliśmy w Polsce do czynienia nie z jakimś spiskiem elit, ale z autentycznym przewrotem społecznym grzebiącym komunizm i przywracającym wolność, suwerenność i demokrację (...) Prawdziwą kopalnią wiedzy będzie ta książka dla osób zajmujących się odbudowywaniem po 1989 r. samorządu terytorialnego, którego Stępień jest jednym z najważniejszych twórców, notabene ostatnim już żyjącym." Tomasz Nałęcz fragmenty felietonu: Współtwórca samorządu: PiS na nowo centralizuje państwo w „Ale Historia Gazeta Wyborcza” (19.12.2020)

Propaganda, nazywana przez PiS polityką historyczną, ma jakoby przywracać Polakom dumę i być alternatywą dla „pedagogiki wstydu” uprawianej przez politycznych rywali. To fałsz, zważywszy na fakt, że PiS deprecjonuje jedno z najważniejszych wydarzeń w naszej historii, jakim było pokonanie i zdemontowanie przez „Solidarność” komunizmu w Polsce.(...) W obliczu tego kłamstwa szczególnie cenne są publikacje kreślące prawdziwy obraz wydarzeń. I świadectwa ludzi „Solidarności” zaangażowanych w walkę z komunizmem. Wyróżnia się wśród nich wywiad rzeka z Jerzym Stępniem, sędzią i prezesem Trybunału Konstytucyjnego w latach 1999-2008, a potem obrońcą demokracji, praworządności i wolności obywatelskich(...) O dużej wartości wspomnień przesądza szczerość i prawdomówność autora. Nie upiększa rzeczywistości. Nie ukrywa trawiących „Solidarność” sporów. Nie tai intryg, ale też jego relacja nie pozostawia najmniejszych wątpliwości co do tego, że na przełomie lat 80. i 90. mieliśmy w Polsce do czynienia nie z jakimś spiskiem elit, ale z autentycznym przewrotem społecznym grzebiącym komunizm i przywracającym wolność, suwerenność i demokrację (...) Prawdziwą kopalnią wiedzy będzie ta książka dla osób zajmujących się odbudowywaniem po 1989 r. samorządu terytorialnego, którego Stępień jest jednym z najważniejszych twórców, notabene ostatnim już żyjącym. Tomasz Nałęcz fragmenty felietonu: Współtwórca samorządu: PiS na nowo centralizuje państwo w „Ale Historia Gazeta Wyborcza” (19.12.2020)

Przyjaciele mówią na niego „Chito”. Tym zdrobnieniem posługuje się na swoim koncie na Twitterze. Nie zmieniła tego nawet nominacja kardynalska w 2012 r. Louis Antoni Tagle wyróżnia się wśród purpuratów naturalnym stylem bycia. Sam odpowiada na maile, nie unika kontaktu z ludźmi. Cechuje go nie tylko szeroki uśmiech i otwartość, lecz także błyskotliwy umysł, znakomite wykształcenie i doskonała znajomość współczesnego świata. Jest wybitnym mówcą, co roku głosi rekolekcje w różnych zakątkach globu. Od kilku lat wymienia się go w gronie kandydatów na przyszłego papieża. Skąd bierze się fenomen jego popularności? Dlaczego jest tak chętnie słuchany w Polsce? Czy azjatycki kardynał może zmienić oblicze Kościoła w Europie? W pierwszym książkowym wywiadzie kard. Tagle opowiada o swoim życiu i wizji przyszłości Kościoła. Łącząc prostotę i głębię myśli, dzieli się radosnym przeżywaniem wiary, która pozwala stawiać czoła wyzwaniom nowoczesności. Pokazuje, że o Kościele i Bogu można mówić w sposób zrozumiały dla każdego człowieka. Rozmowa została uzupełniona o zapis słynnych rekolekcji, które kard. Tagle wygłosił w łódzkiej archikatedrze w towarzystwie abp. Grzegorza Rysia.

Rozmowy z najwybitniejszymi pianistami przełomu XX i XXI wieku to nowa seria wydawnicza Narodowego Instytutu Fryderyka Chopina. Bohaterem pierwszej książki w serii jest Garrick Ohlsson – wybitny pianista, zwycięzca VIII Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina. W wywiadzie rzece opowiada Kamili Stępień-Kuterze o drodze, jaką przebył od czasu, gdy jako kilkulatek próbował szukać prostych melodii na stojącym w domu pianinie, o swych niezwykłych nauczycielach, spotkaniu z Vladimirem Horowitzem, artystycznych przyjaźniach, sposobach pracy nad repertuarem oraz warsztatem, a także o muzyce: Chopina, Beethovena, Skriabina, Szymanowskiego, Bacha i innych mistrzów, których utwory Ohlsson ma w swoim imponującym repertuarze. Wydana w wersji polskojęzycznej książka w pierwszym kwartale 2019 roku ukaże się także po angielsku. W planach Narodowego Instytutu Fryderyka Chopina jest rozwijanie serii, w pierwszej kolejności zaś skupienie się na wielkich triumfatorach i laureatach Konkursów Chopinowskich.

Najsłynniejszy kabaret w sercu Krakowa, kultowa Piwnica pod Baranami, świętuje jubileusz sześćdziesięciolecia nieustannej zabawy. To właśnie z wygłupów i dowcipów kilku osób składało się pierwsze przedstawienie, którego premiera odbyła się w majowy wieczór 1956 roku w zasypanej węglem piwnicy. Głowy piwniczne to rozmowy Wacława Krupińskiego z legendarnymi artystami. Są wśród nich m. in. Piotr Skrzynecki, Zygmunt Konieczny, Halina Wyrodek, Zbigniew Preisner, Anna Szałapak, Jan Kanty Pawluśkiewicz, Grzegorz Turnau. Pełno tu anegdot, humoru, niekiedy osobistych wspomnień. Książkę wzbogacają teksty piosenek i monologów, zdjęcia i rysunki piwnicznych artystów, w tym niepublikowane nigdy wcześniej rysunki Grzegorza Turnaua. To historia miejsca opisana poprzez losy niezwykłych ludzi. "Podejrzewam, że należę do ostatniego pokolenia pamiętających Piwnicę pod Baranami. Dlatego ta wspomnieniowa książka pełna anegdot i cytatów, w której autor nie wolny od krakowskiej gwary i powiedzonek, prezentuje po kolei wszystkich ważnych uczestników tej wielkiej przygody, jest bezcenna." Wacław Krupiński

Historia mody polskiej i historia PRL-u w barwnym życiorysie projektanta Jerzego Antkowiaka Bogato ilustrowana zdjęciami prywatnymi, archiwalnymi i reprodukcjami projektów opowieść o jednej z najważniejszych postaci związanych z Modą Polską i modą w Polsce. Jerzy Antkowiak swoją fantazją w pracy i poza nią nadawał kolor PRL-owskiej szarzyźnie. Dziś, wysłuchany przez Agnieszkę L. Janas, w arcyciekawy sposób przywołuje te czasy. Przedstawia ludzi, w których otoczeniu żył i pracował, zagląda za kulisy pokazów mody, opowiada o „pojezdkach”, czyli zagranicznych tournées. Aby portret projektanta był pełniejszy, w książce znalazły się wspomnienia jego syna Kajetana, wnuczki Weroniki, ikonicznych modelek: Małgorzaty Niemen, Katarzyny Butowtt i Agnieszki Perepeczko, gwiazdy dwóch kolekcji Mody Polskiej dla Woolmarku, a także wypowiedzi przyjaciół: modela Rafała Młodzikowskiego, reżysera Andrzeja Domalika i couturiera Tomasza Ossolińskiego. Nie brak tu też intymnych zwierzeń, trudnych wspomnień oraz hultajskich żartów, charakterystycznych dla bohatera o nieposkromionej energii, swadzie gawędziarza i wielkim poczuciu humoru.

Sukces polskich marek kosmetycznych. Piękne historie to wyjątkowa opowieść stworzona z dziesięciu rozmów z założycielami, właścicielami i prezesami najważniejszych firm kosmetycznych w Polsce. Rozmówcy wprowadzają Czytelnika w świat nie tylko spraw biznesowych, lecz także ludzkich emocji, które nieodłącznie towarzyszą im każdego dnia pracy. Opowiadają o historii i planach na przyszłość, dzielą się nabytymi doświadczeniami oraz wartościami, którymi kierują się w życiu. Dziesięć historii z sukcesem tle. Dziesięć różnych opowieści połączonych jednym, spełnionym pragnieniem – zbudowania marek, które podbiją rynek kosmetyczny w Polsce i na świecie.

Nietypowy autoportret jednego z najwybitniejszych współczesnych polskich reżyserów i animatorów. Główna jego część to opowieść obrazkowa ułożona z rodzinnych fotografii, wycinków z gazet, szkiców, rysunków i kadrów filmowych. Opowieść ta jest swoistą podróżą po wyobraźni, wspomnieniach i twórczości artysty, zagadkową, ale zachęcającą do rozmaitych interpretacji. Ponadto książka zawiera zapis rozmowy z Piotrem Dumałą, w której opowiada on o swoim życiu i twórczości, o własnym rozumieniu sztuki i planach na przyszłość, fragmenty literackie (od młodzieńczych prób, poprzez opowiadania, aż do wykładu, w którym opowiada o swoim rozumieniu animacji i filmu fabularnego), opinie o reżyserze (od pełnych zachwytu recenzji po druzgoczące wpisy na forach dyskusyjnych), bibliografię tekstów poświęconych jego twórczości oraz kompletną filmografię. Teksty te uzupełnione są satyrycznymi rysunkami, fragmentami storyboardów, reprodukcjami wczesnych prac, fotosami i werkami. Książkę zamyka spis ilustracji, wzbogacony barwnymi komentarzami autora.

Bohater tych rozważań, generał Sławomir Petelicki miał życie barwne, ale enigmatyczne. Nic więc dziwnego, że jego dzieje doczekały się różnych interpretacji. Dorzućmy kolejne, mniej znane historyjki, związane z tą nietuzinkową postacią.

To zbiór często bardzo osobistych, wręcz intymnych rozmów, który może być drogowskazem w czasach, gdy "Bóg, honor, ojczyzna" mają maskować miałkość polityków, a "miłość, śmierć i sens życia" schodzą do poziomu wynurzeń w kolorowych, plotkarskich pismach.

Rozmowy o islamie to dialog dwóch osób zawodowo zajmujących się szeroko pojętym światem islamu. Katarzyna Górak-Sosnowska, jako pracownik naukowo-dydaktyczny i autorka wielu poważnych publikacji, głównie bada i opisuje, choć nie stroni też od obserwacji. W tej książce to ona odpowiada na pytania, tłumaczy i prostuje, ale zdarza się jej również podchwytliwie pytać. Wojciech Cegielski - jako dziennikarz często podróżujący po Bliskim Wschodzie – na co dzień obserwuje, bada i relacjonuje, ale jest też mistrzem zadawania pytań. Tutaj też to on je formułuje, ale zdarza się, że czerpiąc z własnych doświadczeń również dopowiada. O czym rozmawiają? O bardzo różnych aspektach współczesnego świata islamu. Niektóre z tych tematów przewijają się codziennie w wiadomościach, inne mogą jawić się jako całkowita nowość. Wszystkie są omawiane rzetelnie i obiektywnie, czego gwarantem są doświadczenie i zawodowa pozycja rozmówców. Czternaście rozdziałów, z których każdy jest odrębną całością, poświęcono m.in. Arabskiej Wiośnie Ludów, samozwańczemu kalifatowi Państwa Islamskiego, kryzysowi uchodźczemu, radykalizmowi i terroryzmowi, miejscu kobiety w islamie, stereotypom, muzułmanom w Europie i w samej Polsce, kulturze konsumpcyjnej, muzułmańskiej bankowości czy arabskim petrodolarom. Są tu więc zarówno tematy bardzo aktualne, jak i ponadczasowe; takie, o których napisano tomy i dopiero pojawiające się w debatach. A każda z tych rozmów jest nieocenioną skarbnicą wiedzy. „Takie książki jak ta są bardzo potrzebne. Przykro się robi, słuchając poważnych niejednokrotnie ludzi opowiadających niestworzone rzeczy o świecie islamu i muzułmanach. Dlatego polecam tę książkę. Może coś zrozumiemy”. Profesor Janusz Danecki, fragment Wstępu

Moi goście są naprawdę szczerzy. Tak jak Gepard, który opowiada o tym, że zło rządziło jego życiem, jak Monika Kuszyńska, która zaakceptowała swoją niepełnosprawność, czy jak Władek Kozakiewicz, który cierpiał z powodu swojego ojca. Zawsze staram się rozmawiać o rzeczach ważnych, na bzdury nie ma zgody. Bo taka jest godzina prawdy. Czy to wystarczy? Siłą „Godziny prawdy” są nie tylko znakomici rozmówcy i ich ciekawe, często dramatyczne historie, ale również osoba Michała. To Michał, jak mało który dziennikarz, potrafi słuchać, ma w sobie empatię oraz ciekawość, którą nazwałabym ciekawością dziecka. Jego bezpretensjonalny styl bycia i sposób prowadzenia rozmowy otwierają najbardziej zamkniętych. Michał potrafi dotknąć sedna sprawy, nie dotykając rozmówcy. Magda Jethon

Książka jest zbiorem szesnastu rozmów z twórcami filmu „Faraon” (1966) w reżyserii Jerzego Kawalerowicza, uzupełnionych wypowiedzią oceniającego film egiptologa. Zawiera także bardzo liczne, unikalne zdjęcia z okresu realizacji. Rozmowy przedstawiają pracę filmowców uczestniczących w jednym z największych i najtrudniejszych przedsięwzięć w historii polskiej kinematografii. Dokonania poszczególnych twórców, reprezentujących różne zawody filmowe, są przedstawione poprzez ukazanie tajników ich pracy na planie filmu. Wielogłosowa całość przynosi także spójny i wieloaspektowy obraz pracy i osobowości Jerzego Kawalerowicza. Przekazane przez Rozmówców informacje są nieocenionym źródłem wiedzy na temat procesu przygotowań, założeń artystycznych, konkretnych zadań wykonywanych na planie, szczegółów warsztatowych i technicznych. Są to również bardzo osobiste wypowiedzi dotyczące wysiłku związanego z wieloma miesiącami pracy na pustyni. Książka udowadnia, że na planie „Faraona” czas się zatrzymał i można dziś w fascynujący sposób opowiadać o idei filmu zawartej w scenografii, o sztuce operatorskiej, organizacji planu i kierowaniu tysiącami statystów, zadaniach stojących przed aktorami w poszczególnych scenach i ujęciach, o charakteryzacji, kostiumach, precyzji wykonania rekwizytów, o procesie komponowania muzyki i pracy nad udźwiękowieniem. O realizacji filmu "Faraon" opowiadają: reżyser JERZY KAWALEROWICZ (tekst archiwalny), operator JERZY WÓJCIK, scenograf JERZY SKRZEPIŃSKI, aktor JERZY ZELNIK, aktor RYSZARD RONCZEWSKI, operator WIESŁAW ZDORT, II operator WITOLD SOBOCIŃSKI, II reżyser ANDRZEJ CZEKALSKI, kostiumografka BARBARA PTAK, twórczyni charakteryzacji TERESA TOMASZEWSKA, kostiumografka MARIA CZEKALSKA, kompozytor ADAM WALACIŃSKI (tekst archiwalny), konsultantka muzyczna ANNA IŻYKOWSKA-MIRONOWICZ, kierownik planu ARKADIUSZ ORŁOWSKI, kierownik produkcji JERZY RUTOWICZ, asystent reżysera HENRYK BIELSKI, egiptolog KAMIL OMAR KURASZKIEWICZ

Niniejsza publikacja stanowi suplement do wydanej w 2015 roku pracy pt. Kapitan Jan Dubaniowski „Salwa” 1912 – 1947. Po ukazaniu się książki zaczęły napływać nowe informacje, zdjęcia i dokumenty, przede wszystkim od rodzin związanych z oddziałem „Salwy”. Skłoniło to również autora do wyjazdów w teren, aby przeprowadzić rozmowy z tymi osobami, zachować dla potomnych przechowywane przez nich pamiątki rodzinne. Z ich opowieści wyłania się ponury obraz lat powojennych, wszechwładzy komunistycznego aparatu represji. Mówili o tym zarówno członkowie rodzin żółnierzy „Salwy”, jak i ci, którzy partyzantom tylko pomagali. Za okazanie najmniejszej „dobrowolnej czy wymuszonej” pomocy spadały na ludzi najsurowsze represje. Aresztowano i bito w czasie przesłuchania za to, że podali szklankę mleka, że przenocowali partyzanta, ale i za to, że partyzant sam, nie pytając nikogo o pozwolenie, nalał sobie wody ze studni do picia. Represjonowano za nie dość szybkie powiadomienie organów bezpieczeństwa. Jeżeli ktoś się wybronił, że udzielił pomocy pod przymusem przystawionego „do głowy pistoletu”, mógł czasami liczyć, że cała historia skończy się tylko na pobiciu w czasie przesłuchania. Jeszcze okrutniej traktowana była najbliższa rodzina. Komuniści stosowali zasadę odpowiedzialności zbiorowej: często matka, ojciec, brat czy siostra trafiali do więzienia, gdy ich syn lub brat, który był w partyzantce, pozostawał nieuchwytny. Nawet przyprowadzenie księdza do spowiedzi ściganemu kończyło się wyrokiem. Rozmówcy autora bardzo dobrze pamiętali nazwiska swoich oprawców – Marian Koza czy Trybuś. Autor dotarł do ostatnich żyjących świadków wydarzeń, odnalazł w Centralnym Archiwum Wojskowym teczkę personalną por. Jana Dubaniowskiego, od rodzin partyzantów uzyskał dotąd nieznane zdjęcia i dokumenty.

Kolejna książka z serii „Bez tajemnic”, tym razem poświęcona transplantologii oraz medycynie rekonstrukcyjnej. Publikacja składa się z kilkunastu wywiadów z wybitnymi lekarzami oraz pielęgniarkami, mającymi istotny wkład w rozwój polskiej medycyny transplantacyjnej. Wywiady przeprowadza Aneta Sieradzka – prawniczka specjalizująca się w tematyce związanej z sektorem medycznym i farmaceutycznym oraz stowarzyszeń branżowych w związku z szeroko pojętym prawem medycznym i prawem nowych technologii w ochronie zdrowia. Wśród rozmówców Anety Sieradzkiej są transplantolodzy, którzy pięćdziesiąt lat temu przeprowadzali pierwsze przeszczepy, ale też ci, którzy w ostatnich latach zaczęli przeprowadzać pionierskie zabiegi. Są to ludzie o ciekawych pasjach i bogatych doświadczeniach. W ich gronie znajdują się lekarze z Warszawy, Krakowa, Gdańska, Bydgoszczy, Zabrza i Gliwic, czyli największych i wiodących ośrodków transplantacyjnych. W wywiadach oddajemy głos najważniejszych postaciom polskiej transplantologii. Książka pokazuje, jak rozwijała się transplantologia, z jakimi sukcesami i porażkami spotyka się na co dzień. Wskazuje, czym różni się transplantologia u dorosłych od tej u dzieci. Książka podejmuje także wątki religino-filozoficzno-etyczne, aby czytelnik miał pełen przekrój przez transplantologię, która nie jest tylko fizyczną zamianą narządów z „zepsutego” na nowy. Te rozmowy są jak przesłuchania, w których wnika w emocje lekarzy, ukazuje ich ludzkie oblicze, przedstawia osiągnięcia, determinację i odpowiedzialność. Nie unika pytań kontrowersyjnych, pyta o współpracę ze służbami specjalnymi, procesy, pacjentów, życie rodzinne czy pasje. Ukazuje, że prawo nie zawsze nadąża za rozwojem medycyny, a pomimo to polska transplantologia prezentuje światowe standardy. Tajemnice transplantacji obalają mity i zwiększają świadomość Polaków na temat donacji i transplantacji tkanek, komórek i narządów. O autorce: Aneta Sieradzka - prawniczka, wykładowca akademicki i blogerka. Ukończyła z wyróżnieniem prawo na Wydziale Prawa i Administracji Krakowskiej Akademii im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego oraz Prawo Medyczne, Bioetykę i Socjologię Medycyny na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Ponadto zdobywała wiedzę w zagranicznych ośrodkach w Londynie i Rotterdamie, w The London School of Economics and Political Sciences i Erassmus University oraz Chinese Law School Chinese University in Beijing – University of Gdańsk. Specjalizuje się w obsłudze prawnej podmiotów gospodarczym sektora medycznego i farmaceutycznego oraz stowarzyszeń branżowych w związku z szeroko pojętym prawem medycznym i prawem nowych technologii w ochronie zdrowia. Laureatka I wyróżnienia Prawnik Pro Bono 2015 w konkursie Dziennika Rzeczpospolita. W 2016 r. Dziennik Gazeta Prawna zaliczył ją do 30 najbardziej obiecujących prawników młodego pokolenia w konkursie „Rising Stars – Prawnicy Liderzy Jutra. Za działalność na rzecz rozwoju transplantologii w 2017 r. otrzymała Honorową Nagrodę Fundacji im. Hanki Bożyk. Autorka blisko 40 publikacji naukowych z zakresu prawa medycznego oraz prawa konstytucyjnego, członkini polskich i międzynarodowych gremiów naukowych. Uczestniczka i prelegentka międzynarodowych konferencji (Praga, Londyn, Rzym, Barcelona).

W Kielcach polski antysemityzm ujawnił się z pełną siłą. W tym mieście pogrom miał miejsce po Holokauście. Kielce są jak kapsułka zawierająca potworny jad, który zatruwa relacje żydowsko-polskie, tworząc barierę uniemożliwiającą powrót do normalności i wspólną przyszłość. To właśnie tam, w tym strasznym miejscu, mieliśmy zaszczyt spędzić szabas w towarzystwie polskich katolików, którzy poświęcili życie pamiętaniu i sprawianiu, by inni pamiętali, potępianiu morderstwa i nienawiści, uzdrawianiu ran. Przez wiele lat pozostanie w mojej pamięci postać człowieka niewielkiej postury, który podjął się dokonania zmiany – Pana Bogdana Białka (niespokrewniony z Chaimem Nachmanem i bez żydowskich korzeni, o których bym wiedział). To skromny człowiek, prawie niewidzialny, który przeobraził Kielce w centralny punkt pamięci i skruchy. A kiedy nadzieje, które niósł w sercu, ziściły się, przerastając jego najśmielsze marzenia, i w sprofanowanej i spustoszonej synagodze kieleckiej ponownie rozległa się żydowska modlitwa – dziesiątki Żydów i chrześcijan stworzyły jedną świętą wspólnotę w czasie tego szabasu – nie mógł dłużej powstrzymywać łez. rabin prof. Yehoyada Amir, ICCI Insights & Information, 5 listopada 2009 Zgłębienie tajemnicy tego okrucieństwa i naprawianie nieskończonej krzywdy, która została wyrządzona Żydom, to krzyż, który Bogdan niesie przez znaczną część swojego życia. […] Mogę sobie wyobrazić, że po tym pogromie Polakom było jeszcze trudniej uciec od wspomnienia Holokaustu. Może dlatego, że nie można już było całą winą obciążyć Niemców. Na poziomie narodowym zadziałał najpotężniejszy mechanizm obronny, czyli wyparcie i zaprzeczenie. I tak na przykład młody wykształcony Polak, z którym rozmawiałem, nie miał pojęcia o pogromie z 1946 roku. Bogdanowi Białkowi i ludziom takim jak on nie pozostało nic innego, jak zachować tę trudną pamięć, nie pozwalając jednak, aby ich zmiażdżyła. Dla tych, którzy żyją. Zmarli nie muszą już pamiętać. Gdy modlimy się za nich, robimy to raczej dla siebie niż dla nich. Musimy pamiętać to, co chętnie szybko zapominamy, po to, by przeciwstawić się selektywnej pamięci i tragedii zupełnej amnezji. Nie może być to jednak pamięć sentymentalna. Pamięć musi czemuś służyć. Ma nam pomóc, by nie powtórzyło się tamto zło – a ciągłe bezczeszczenie cmentarzy żydowskich i graffiti o treści antysemickiej dowodzą, że wirus antysemityzmu wciąż żyje. Wreszcie pamięć ma oczyścić samą religię, gdyż to ona nierzadko dostarczała uzasadnienia i powodów do tych bestialstw. o. Lawrence Freeman OSB, „The Tablet”, nr 10/2012 Wstęp: Od kilku lat nie mogę się uwolnić od myśli, że powinienem napisać książkę, w której opowiem o tym, co mnie spotkało w Kielcach, mieście naznaczonym jedną z największych tragedii w powojennej Polsce. Że powinienem napisać książkę o Miejscu, w którym popełniono zbiorowy mord. Że opiszę cierpienie tych, którzy przeżyli, a których spotkałem. Że opiszę także ich dobro, którego sam doświadczyłem. Myślałem także, żeby napisać książkę, która pomoże ustrzec się zła i nienawiści, pogardy i wstrętu, samolubstwa i strachu, a przede wszystkim obojętności. Myślałem, żeby tak opisać to wszystko, co widziałem i słyszałem, co zrozumiałem i czego nie zrozumiałem, czego się nauczyłem i czego nauczyć się ciągle nie potrafię, aby być może ktoś, gdziekolwiek jest i kimkolwiek jest, pomyślał chociaż przez chwilę, że jednak los świata jest naprawdę w jego ręku, bo lepszy świat jest nie tylko do pomyślenia, ale także możliwy do zrobienia. Ale takiej książki ciągle napisać nie umiem. Myślałem w końcu o książce, w której podzielę się swoim bólem, żeby choć trochę było mi lżej. Takiej książki także napisać nie potrafię. Tak jednak się złożyło, że kilka osób chciało ze mną rozmawiać na ten temat, za co jestem ogromnie im wdzięczny. Kilka osób chciało coś napisać na ten temat, za co im bardzo dziękuję. (...) Bogdan Białek

Pascal Bruckner, Pierre Rosanvallon, Chantal Delsol, Pierre Manent, Philippe Raynaud, Georges Mink, Rémi Brague, Michel Wieviorka, Éric Fassin, Gilles Kepel, Olivier Roy, Anne-Marie Pel-letier, Olivier Mongin, Roger Chartier, Andrzej Żuławski, Dominique Wolton, Annette Wieviorka, François Godement, Yves Cohen, Alain Besançon – francuscy intelektualiści i wybitni przedstawiciele nauki, kultury i sztuki - w rozmowach z Marcinem Darmasem i Agatonem Kozińskim kreślą rozległy, skomplikowany i niepokojący obraz wyzwań stojących obecnie przed Francją, Europą i światem. Odwołując się do dziedzin, w których są ekspertami – historii, filozofii, socjologii, nauk politycznych, lingwistyki, mediów, literatury - stawiają niełatwe diagnozy dotyczące polityki Francji, kryzysu Europy i jej struktur, modelu państwa, zamachów terrorystycznych, obecności i roli religii, wolności wypowiedzi, stosunku do historii, nowych metod komunikacji, geopolityki, w tym roli Rosji czy Chin… Każda z dwudziestu fascynujących rozmów nie tylko mówi wiele o problemach współczesnego świata, ale też daje wgląd w różnorodność francuskiego życia intelektualnego oraz panujące w nim nastroje. Część zaprezentowanych rozmów powstała w ramach cyklu "Myśl Francuska XXI wieku", zorganizowanego przez Ośrodek Kultury Francuskiej i Studiów Frankofońskich Uniwersytetu Warszawskiego, Instytut Francuski i Ambasadę Francji w Polsce. Agaton Koziński - absolwent dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego. Redaktor dziennika „Polska The Times”, zastępca redaktora naczelnego miesięcznika „Nasza Historia”. Wcześniej pracował w redakcji zagranicznej Polskiej Agencji Prasowej (PAP) oraz dziale Świat tygodnika „Wprost”. Były redaktor naczelny „Almanachu Energetycznego” i „Monitora Unii Europejskiej”. Marcin Darmas - socjolog kultury i dziennikarz. Adiunkt w Ośrodku Kultury Francuskiej i Studiów Frankofońskich UW. Opublikował wiele prac o literaturze Michela Houellebecqa, m.in. w „Odrze”, „Znaku” oraz „Rzeczpospolitej”. Pracę doktorską poświęcił etosowi rycerskiemu. W 2014 r. wydał Obywatela rycerza. Zarys socjologii filmu nakładem Wydawnictw Uniwersytetu Warszawskiego. Obecnie pisze książkę na temat boksu.

Antony Polonsky i Anna Jarmusiewicz ponownie włączają się do dialogu o stosunkach polsko-żydowskich, kładąc nacisk na dyskusję o wspólnym dziedzictwie. Profesor Antony Polonsky już w drugiej połowie lat 80. swoimi rocznikami „Polin” zainicjował tego typu światową debatę. Dyskusja taka może sprzyjać poszerzeniu wiedzy oraz pokazać z innej strony prawdziwe, pełniejsze dzieje Polski – kraju przez wieki wielonarodowego i wielokulturowego, który swoją historię i kulturę dzielił z historią i kulturą innych narodów. Książka przybliża polsko-żydowskie dziedzictwo w wielu aspektach życia: począwszy od spraw polityczno-prawnych, przez gospodarcze, duchowe, kulturowe, na obyczajowych skończywszy. Pokazuje, że tolerancja w Polsce, w pewnych okresach większa niż w innych krajach europejskich, sprzyjała rozwojowi różnych nacji – a szczególnie ważna była dla historii i tożsamości Żydów. Autorzy podkreślają, jak bogate i często komplementarne były nasze kontakty gospodarcze czy kulturowe oraz duchowe – oryginalne także w skali europejskiej. Pokazują również, że rzeczywistość wspólnych dziejów, również w dawnych wiekach, nie była w żadnej mierze statyczna, choć pozostała po niej różna pamięć. Książka ma cele poznawcze i edukacyjne, odpowiada na rosnące zainteresowanie tematyką stosunków polsko-żydowskich w różnych generacjach i środowiskach. Po publikację może ią sięgnąć zarówno czytelnik, który chce pogłębić swoją wiedzę, jak i ten, który chciałby tę wiedzę ewentualnie skorygować w świetle kompleksowych analiz prof. Polonsky’ego, opartych na nowych badaniach. Książka pomaga pełniej przedstawić dzieje Polski, jak również wyjaśnić rozbieżności w ocenach naszych tożsamości, autostereotypów i mitów historycznych. Partnerem projektu jest Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN.

To dzięki niej budowano w Łodzi mieszkania z łazienkami. Starała się interweniować w kwestii zatrudnienia kobiet. Warunki w fabryce włókienniczej znała z autopsji i zdawała sobie sprawę z tego, jak ciężka była praca w „przemyśle lekkim”… Choć Michalina Tatarkówna-Majkowska była ważną postacią w dziejach powojennej Łodzi, dotąd niewiele wiadomo było o jej życiu prywatnym, osobistych poglądach politycznych i społecznych. W książce Czerwona Michalina autor opisał rodzinę Tatarkówny-Majkowskiej, prześledził także jej działalność publiczną. Analizując bogate archiwa dokumentów partyjnych, ukazał jej awans partyjny i społeczny po 1945 roku, kiedy kierowała Komitetem Wojewódzkim PZPR, a potem Komitetem Łódzkim PZPR. Zwrócił także szczególną uwagę na zachowanie towarzyszki Tatarkówny-Majkowskiej w trakcie burzliwych lat 1956–1957, gdy odcięła się od swojego stalinowskiego rodowodu. Interesującym elementem książki jest jej postawa podczas protestów w Łodzi, opis wpływu, który wywarła na postrzeganie strajków. Kariera robotnicy fabrycznej, która po wojnie rządziła drugim co do wielkości miastem Polski, do dziś intryguje. Książkę ilustrują unikalne zdjęcia.