Kryzys polityczny Taisho

Świat polityczny Japonii w pierwszych latach XX w. był kłębowiskiem skomplikowanych powiązań różnych grup, mających większy lub mniejszy wpływ na kształtowanie kierunków polityki państwa. Na czele istniejącego systemu oligarchicznego stało kilku prominentnych biurokratów, wspieranych przez swoje frakcje, które w zależności od sytuacji spierały się bądź współpracowały. Kliki wojskowe i biurokratyczne rywalizowały o wpływy między sobą oraz z partiami politycznymi. Swoją obecność na politycznej scenie próbowały ponadto zaznaczyć środowiska dziennikarskie, finansjera i przedsiębiorcy, jak również ruchy społeczne, a jednocześnie – różnej maści lobbyści.
Procesy decyzyjne były uzależnione od wielowymiarowych zakulisowych rozmów i negocjacji, nierzadko toczonych przy pomocy pośredników i posłańców. Książka Janusza Mytko przedstawia kulisy działania tego systemu na przykładzie procesu formowania i upadku ostatniego gabinetu Katsury Taro (1912-13), jednej z najbardziej wpływowych postaci sceny politycznej początku ubiegłego wieku. Wydarzenia w niej opisane zapoczątkowały proces formowania dwupartyjnego systemu rządów parlamentarnych, który stanowił oś japońskiej polityki przez kolejne dwie dekady.