Oficjalna księgarnia portali ciekawostkihistoryczne.pl oraz twojahistoria.pl

Sztuka budowania pokoju Przywództwo strategiczne na przykładzie fazy IV operacji Iracka Wolność

Maciej Milczanowski

Sztuka budowania pokoju Przywództwo strategiczne na przykładzie fazy IV operacji Iracka Wolność

62,00

 

Jest to pierwsza w polskiej literaturze tak pogłębiona i wszechstronna analiza operacji irackiej oraz realizowanej w niej doktryny operacji przeciwpowstańczych (przeciwpartyzanckich) z punktu widzenia zasad przywództwa strategicznego. Dodać także należy, że analizy te oparte są na bardzo szeroim wykorzystywaniu bogatej literatury przedmiotu, co dobrze wiąże monografię z dotychczasowym stanem wiedzy w obszarach badań.
Prof. dr hab. Stanisław Koziej


Spis treści

Wykaz skrótów użytych w książce

Wstęp

Rozdział I

Przywództwo i strategia w chaosie konfliktu

1. Wojna i pokój jako chaos
1.1. Chaos i konflikt
1.2. Efekt Lucyfera jako atraktor
1.3. Wojna i pokój w chaosie
1.4. Psychospołeczny paradoks teorii chaosu
2. Przywództwo i strategia w głębi strategicznej
2.1. Przywództwo w kontekście zarządzania konfliktem
2.2. Strategia w kontekście zarządzania konfliktem
2.3. Trójwymiarowy model głębi strategicznej

Rozdział II

Założenia strategiczne operacji Iracka Wolność

1. Główne założenia doktryny bezpieczeństwa narodowego USA po 11 września 2001 roku, ze szczególnym uwzględnieniem Bliskiego Wschodu
1.1. Doktryny George’a W. Busha i Baracka Obamy
1.2. Wielka strategia USA
2. Uwarunkowania i zasoby dla realizacji polityki USA na Bliskim Wschodzie w latach 2003–2010
2.1. Uwarunkowania dla budowy ładu na Bliskim Wschodzie
2.2. Polityczno-gospodarcze uwarunkowania Bliskiego Wschodu po 9/11
2.3. Zasoby (siły i środki) dla realizacji strategii

Rozdział III

Strategiczna perspektywa realizacji fazy IV operacji Iracka Wolność

1. Problem strategii i przywództwa w realizacji OIF
1.1. Problem strategii fazy IV OIF
1.2. Problem przywództwa fazy IV OIF
2. Czynniki efektu Lucyfera o znaczeniu strategicznym podczas realizacji fazy IV OIF do końca 2006 roku
2.1. Sytuacja społeczno-ekonomiczna w Iraku po rozpoczęciu OIF
2.2. Skutki geopolityczne interwencji w Iraku
2.3. „Skutki uboczne” OIF
3. Przykłady realizacji COIN na poziomie operacyjnym
3.1. Generał Petraeus w Mosulu (2003)
3.2. Generał Mattis w Al-Anbar (2004)
3.3. Pułkownik McMaster w Tal Afar (2005)
3.4. Operacja Petraeusa od stycznia 2007 roku
4. Zakończenie OIF

Rozdział IV

Atraktory strategiczne jako fundament strategicznego przywództwa

1. COIN w perspektywie strategicznej
2. Podstawowe prawa człowieka i niezmienniki kulturowe jako źródło zasad strategicznych
3. Głębia strategiczna działań COIN w Iraku
4. Przywództwo i zespół

Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego
Oprawa miękka

ISBN: 978-83-799-6735-3

Liczba stron: 370

Format: 165x240mm

Cena detaliczna: 62,00 zł

Nie wiesz co przeczytać?
Polecamy nasze najciekawsze artykuły

Zobacz wszystkie
10.04.2021

Nusret – sam przeciwko wszystkim

Sformułowana na początku XX wieku przez brytyjski Komitet Obrony Imperialnej opinia głosiła, że nawet wspólna akcja okrętów i wojsk lądowych przeciwko umocnieniom na półwyspie Gallipoli niesie za sobą „wielkie ryzyko i nie powinna być podejmowana dopóty, dopóki istnieją inne sposoby wywarcia wpływu na Turcję”. W styczniu 1915 roku tych innych powodów nawet nie szukano.
Czytaj dalej...
05.03.2019

5 najgorszych władców średniowiecznej Polski

Jeden był kastratem, pozbawionym korony i porzuconym przez żonę. Inny dał się zadźgać już w kilka miesięcy po objęciu władzy, a i tak na zawsze zmienił dzieje kraju. Był też największy z rozpustników i najgłupszy z dowódców…
Czytaj dalej...
06.03.2019

Karl Dönitz – ostatni Führer. Kim był człowiek, którego Hitler wyznaczył na swego następcę?

Nigdy nie poczuł się do winy i protestował, gdy nazywano go zbrodniarzem wojennym. Podczas procesu w Norymberdze bronił się: „Gdy zaczyna się wojna, oficer nie ma innego wyboru, jak wykonywanie swoich obowiązków”. Ale czy faktycznie Karl Dönitz tylko biernie realizował polecenia?
Czytaj dalej...
05.03.2019

Dlaczego władców Rosji nazywano carami?

Od XV wieku książęta moskiewscy konsekwentnie budowali swoją pozycję władców Wszechrusi. Powiększali obszar swojego państwa i szukali sposobu, by dodać sobie splendoru. Tytuł cesarski z pewnością im go przydał – ale jak uzasadnili ten awans?
Czytaj dalej...