Menu

Michał Piwoszczuk

W czasie czteroletniego zmagania się narodów podczas wielkiej wojny powstała i rozwinęła się potężna i nowoczesna broń – czołgi. Umysły twórcze i rozwój przemysłu wojennego dały wreszcie na obronę państwa od dawna poszukiwaną broń, może jeszcze niezbyt doskonałą, dającą jednak dużą przewagę na polach bitew. Pojawienie się czołgu – to potężny skok w rozwoju broni, w szczególności broni pancernej. Pierwsze walki na polach Francji i ofiary krwi zadecydowały o jego miejscu w sile zbrojnej każdego państwa. Młode państwo polskie wystąpiło ofiarnie do ciężkich walk o swoje granice, tworząc liczne jednostki bojowe różnych broni. Nie brakowało też między nimi i czołgów, które z „Błękitną Armią” generała Józefa Hallera (w organizacji 1. pułku czołgów) przybyły z Francji do Polski. W obronie niepodległości państwowej przed najazdem rosyjskim oddziały czołgów odegrały wybitną rolę w całokształcie walk pod rozkazami Naczelnego Wodza Marszałka Józefa Piłsudskiego.
W 2012 roku polskie media obiegła informacja, że w dalekim Afganistanie odnaleziono czołg, który służył Wojsku Polskiemu w czasie wojny polsko-bolszewickiej 1920 roku. Polski Renault FT-17 został prawdopodobnie uszkodzony i porzucony przez wycofującą się załogę, a Rosjanie po wyremontowaniu podarowali go Afgańczykom. Staraniem prezydenta Bronisława Komorowskiego rząd afgański przekazał czołg w darze Polsce i po gruntownej renowacji uświetnia on kolejne rocznice odzyskania niepodległości czy cudu nad Wisłą. Książka majora Michała Piwoszczuka jest monografią jednostki, która wyposażona była właśnie w tego typu czołgi – 1. pułku czołgów z Błękitnej Armii generała Józefa Hallera. Ten bardzo dobrze wyszkolony i nowocześnie wyposażony oddział pełnił na froncie wojny 1919–1920 roku rolę „straży pożarnej”, która była rzucana na najbardziej zagrożone odcinki i niejednokrotnie przechylała szalę zwycięstwa na polską stronę. Major Piwoszczuk – weteran 1. pułku czołgów – skrupulatnie prowadzi nas szlakiem pułku od obozów szkoleniowych we Francji w 1918 roku, poprzez bitwy z Armią Czerwoną w lat 1919–1920, do rozpoczęcia służby garnizonowej i reorganizacji oddziału w pierwszych pokojowych latach II Rzeczypospolitej. Monografia została na nowo zredagowana, opatrzona przypisami i bogato zilustrowana. Patronat medialny nad książką objęły: Muzeum Studzianki Pancerne.