Elżbieta II. O czym nie mówi królowa? Marek Rybarczyk Książka

21 kwietnia 2016 r. swoje 90-te urodziny będzie obchodziła królowa Elżbieta II - najstarsza i najdłużej panująca królowa brytyjska. To postać pełna sprzeczności, od dzieciństwa uczona dystansu do własnych emocji. Z jednej strony porzucana i zostawiana sama sobie, z drugiej zaś uwielbiana i przekonywana o własnej wyjątkowości. Książka "Elżbieta II O czym nie mówi królowa?" przedstawia mało znane fakty z życia królowej i jej najbliższych osób. Autor jednak nie przytłacza nas nimi, lecz pisze wsposób interesujący i klarowny. Powołuje się na rożne źródła i jak twierdzi choć niektóre historie mogą brzmieć nieprawdopodobnie to są prawdziwe, jak np. sympatia dynastii dla Hitlera. Historia pokazuje, że w królewskiej rodzinie również zdarzały się "czarne owce". Jak twierdzą niektórzy, Elżbieta do dziś próbuje odkupić grzechy swojego wuja Edwarda i zostaje naznaczona nim na resztę życia.Życie Elżbiety II mogło przypominać bajkę o księżniczce czekającej na swojego rycerza, ale takie nie było. W wieku 13 lat zakochała się od pierwszego wejrzenia w pięć lat starszym księciu Filipie. Młoda Elżbieta przez całą wojnę wiernie czekała na swojego wybranka w baszcie zamku w Windsorze, skryta przed nalotami i groźbą porwania przez Niemców, kompletnie nie znając drugiej twarzy księcia Filipa. Stanowili swoje przeciwieństwo. On - śmiały i bezczelny oficer, mający za sobą kilka romansów iOna- surowo chowana samotniczka której nie dane było doświadczyć pierwszych przyjaźni z rówieśnikami, pozbawiona dzieciństwa.Elżbieta musiała zmierzyć się z tym co zatruwało psychikę wszystkich Windsorów: sprzecznością między uwielbieniem a odrzuceniem, izolacją a śledzącymi każdy ich krok mediami.Celem autora biografii królowej Elżbiety II było pokazanie prawdziwego człowieka, młodą śliczną kobietę, która przeżyła wielki dramat, o jakim świat zwykle milczy, mechanicznie powtarzając frazesy o "godności władcy", "bezstronności" i "szacunku dla tradycji".Monarchia to dość okrutny system. Ta książka niewątpliwie zmieni wasze spojrzenia na szefową "Firmy" Windsorów. Jestem o tym przekonana!Polecam

Gdyby ktoś zapytał mnie, z czym kojarzy mi się dynastia Sachsen-Coburg-Gotha, zapewne umilkłabym zażenowana własną ignorancją i rozpaczliwie szukałabym w pamięci strzępów wiedzy z lekcji historii. Gdyby jednak ktoś zapytał mnie, co kojarzy mi się z dynastią Windsorów, na pewno w pierwszej kolejności wymieniłabym księżną Dianę.

Książka pt.: „Elżbieta II. O czym nie mówi królowa" Marka Rybarczyka to obowiązkowa lektura dla wszystkich spragnionych wejścia do najciemniejszych komnat Pałacu Buckingham i innych posiadłości rodziny Windsorów. Publikacja odpowiada na wiele pytań dotyczących nie tylko królowej, ale i całej monarchii.

Kto z nas w dzieciństwie nie marzył o tym, by choćby na jeden dzień zamienić się w Królową/Króla i wieść pełne przepychu życie w iście disney'owskim stylu? Od 64 lat taką rolę - wspaniałej (przynajmniej w naszym odczuciu) Królowej - pełni Elżbieta II. Czy dzięki temu jest szczęśliwsza niż ty czy ja? Czy faktycznie spełnia dziecięce marzenia każdej z nas i nigdy nie żałuje, że nie jest kimś innym? Czy w ogóle powinniśmy jej zazdrościć? O tym wszystkim możesz przeczytać, sięgając po książkę Marka Rybarczyka „Elżbieta II"Już na wstępie warto zaznaczyć, że nie jest to drobiazgowa, nudnawa biografia najdłużej panującego monarchy. Nie jest to też bałwochwalczy hymn ku czci świętej Królowej bez skazy. Jest to celnie i z dużą swadą skrojony portret niezwykle ciekawej osoby, młodej dziewczyny pięknej jak pin-up girl, nad którą zaciążyło fatum królewskiego pochodzenia . Na pozór taka jak wiele kobiet - uwielbia zwierzęta, w młodości poszukująca księcia z bajki na białym koniu, uwielbiająca wyścigi konne i nudząca się w teatrze miłośniczka kryminałów Agathy Christie. Czy to znaczy, że swojska? Niekoniecznie. Szczęśliwa? Chyba też nie do końca. Na pewno pełna sprzeczności. Z jednej strony otoczona milionami poddanych, gwiazd muzyki, kina, które marzą dniami i nocami choćby o uściśnięciu jej dłoni. Z drugiej strony niezwykle samotna - pozbawiona przyjaciół i miłości, a nade wszystko swobody. Bo co to za życie, gdy każdy Twój krok odbywa się w blaskach fleszy? Czy ścigana przez dziennikarzy może mieć przed światem jakieś tajemnice? Oczywiście, i ma ich wiele. Część z nich można odkryć w książce Marka Rybarczyka, co uczyniłam z prawdziwą przyjemnością.Zacznijmy od rodziny, znajomych, najbliższego otoczenia Elżbiety II - wspaniała galeria postaci, idealnie skrojonych bohaterów sensacyjnych powieści. Jest ojciec-jąkała, jest matka, która tygodniami potrafi nie spotykać się z dzieckiem, jest teściowa - schizofreniczka, wyuzdany, niestroniący od miłosnych uciech mąż i niezbyt udany syn. Jeśli do tego dodamy sympatyzującego z Hitlerem ukochanego wujka Elżbiety i kilka innych nie mniej czarnych owieczek wyjdzie mieszanka naprawdę wybuchowa - rodzinka z piekła rodem.Sama Elżbieta - niech pozory nie mylą nikogo. To nie dobrotliwa staruszka w niemodnym dwurzędowym żakieciku z kapeluszem na głowie, otoczona psami corgi, pachnąca lawendą i przemijającą epoką. To całkiem przebiegły polityk, dla którego utrzymanie dobrego imienia Firmy jest rzeczą najważniejszą.O czym więc tak naprawdę nie mówi królowa, a co zdradza nam autor? Mając tę wyższość nad wszystkimi, którzy jeszcze książki nie czytali zdradzę tylko- masę ciekawych informacji i odpowiedzi na najbardziej nurtujące pytania: co tak naprawdę Królowa myśli o swoim synu, Karolu? Jakie uczucia żywiła do nieżyjącej już Diany? O czym i jak długo rozmawia ze swoimi poddanymi? Co jada, co pija? Z kim się spotyka? Jak układa jej się współpraca z kolejnymi premierami, co myśli o Margaret Thatcher i związku Kate i Williama? Kogo widziałaby w roli następcy tronu?Dla wielbicieli zaglądania do alkowy również nie lada gratka i rozwiązanie wielkiej tajemnicy - jak to się stało że Królowa od 50 lat nie śpi z mężem? Takich czytelniczych, trochę plotkarskich smaczków jest wiele, jest też sporo dobrej dziennikarskiej roboty. Dzięki powiązaniu tych dwóch elementów książkę czyta się z zapartym tchem. Gorąco polecam.

O czym nie mówi Królowa? Na pewno o nieudanym, trwającym ponad 69 lat małżeństwie z wybuchowym i nerwowym księciem Filipem, o kolejnych rozwodach swoich dzieci, o fascynacjach co niektórych członków monarchii dla poczynań Hitlera.Historia kobiety, która nigdy nie miała być królową, ale w wyniku dziwnego splotu wydarzeń zostaje w wieku 26 lat głową ponad 1000 letniej monarchii.Poznajemy Elżbietę II od chwili narodzin do chwili obecnej. Czytamy o nieśmiałej dziewczynce, ale pewnej swej wyjątkowości, która w zasadzie nie miała kontaktu z obcymi rówieśnikami. Która żyje w odseparowanym od reszty świata niczym więzienie, pałacu Buckingham. W wieku trzynastu lat zakochuję się od pierwszego wejrzenia w swoim przyszłym mężu. I ta młoda, i śliczna niczym pin-up girl dziewczyna staje na czele monarchii brytyjskiej. Od początku wierzy wręcz w mistyczną rolę utrzymania w ciągłości ponad tysiącletnią monarchię. Wszystko inne, mąż, dzieci schodzą na plan dalszy. Zdrady męża, fatalne małżeństwo, kolejne ekscesy członków rodziny królewskiej, wszystko ma być jak najszybciej i najciszej rozwiązane, z jak najmniejszym uszczerbkiem dla monarchii.Elżbieta II to niejako ekscentryczka, która łapie nietoperze w Balmoral, uwielbia ponad wszystko pieski rasy corgi, dlatego też karmi je ze srebrnych misek, a wieczorami gasi niepotrzebnie palące się światła w pałacu.Oprócz bardzo wyczerpującej, pełnej ciekawostek czy tajemnic biografii Elżbiety II, autor dużo miejsca poświęca poszczególnym członkom rodziny królewskiej, księciu Filipowi, a zwłaszcza pierwszemu w kolejce do tronu, Karolowi oraz nieżyjącej księżnej Dianie.Jak się okazuje, rodzina Windsorów nie różni się wiele od zwykłych, szarych ludzi. Romanse, intrygi, nieudane małżeństwa, ekscentryczne pasje, jak choćby zamiłowanie do pornografii niektórych członków rodziny królewskiej, to wszystko znajdziemy w książce.Królowa Elżbieta II panuje nieprzerwanie od 1952 roku. Przez ten czas wydarzyło się wiele w świecie, w polityce, w rodzinie Windsorów. Jedno się nie zmieniło. Królowa rozpoczęła epokę elżbietańską, zapewniającą mimo wielu zawirowań stałość i ciągłość monarchii. A ten cel przyświeca Elżbiecie II przez cały czas panowania.Fascynująca biografia monarchini, która żyje w czasach, w których i my żyjemy. Życie rodziny królewskiej obserwujemy głównie przez świat mediów. Zdecydowanie warto dowiedzieć się co słychać na dworze Windsorów gdy kamery gasną. Gorąco polecam.

W tym roku Elżbieta II będzie świętowała swoje 90. urodziny (formalnie w kwietniu, oficjalnie w czerwcu). Na pewno będzie o niej głośno, warto więc dowiedzieć się czegoś więcej o „ostatniej królowej" - świetną ku temu okazją jest lektura książki Marka Rybarczyka „Elżbieta II. O czym nie mówi królowa?".Marek Rybarczyk był dziennikarzem BBC i przez wiele lat korespondentem „Gazety Wyborczej" w Londynie. Dzięki temu mamy pewność, że dostajemy relację osoby, która wie, o czym pisze, a jednocześnie charakteryzuje Elżbietę II z dystansem i obiektywizmem, którego może brakować Brytyjczykom.Konstrukcja książki jest bardzo przejrzysta: 12 rozdziałów chronologicznie opisujących życie Elżbiety, od dzieciństwa do dzisiaj. Tytuł publikacji jest jednak trochę mylący, bo królowej dotyczy może nieco ponad połowa książki, reszta koncentruje się na szeroko rozumianej rodzinie Windsorów (głównie Karolu i Dianie). Poza tekstem głównym możemy przeczytać także umieszczone w ramkach ciekawostki, które uatrakcyjniają lekturę. Dużą zaletą książki są zdjęcia: zarówno te oficjalnie, jak i bardziej prywatne. Autorowi należy się szacunek za liczbę źródeł, z których korzystał podczas pisania. Są to nie tylko biografie wydane w Polsce, ale i te anglojęzyczne, artykuły prasowe i audycje radiowe.Negatywną stroną książki jest jednak jej język. Rozumiem, że to publikacja popularna, ale słowo „royalsi" razi, podobnie jak kolokwializmy „stara malutka", „szarogęsi się" czy „żółtodziób". Wątpliwe jest też nadmierne psychologizowanie autora, odwoływanie się do Freuda i superego Elżbiety, pisanie o „uczuciowym autyzmie". Czasem ostrze krytyki Rybarczyka jest chyba zbyt ostre (sugerowanie, że królowa „nie potrafi powiedzieć bez kartki jednego poważnego zdania").Na plus przemawia jednak fakt, że możemy zajrzeć za kulisy sprawowania władzy, zobaczyć, jak wygląda zwyczajny dzień niezwyczajnej osoby (choć niektóre szczegóły są zbędne, np. że królowa lubi równo pokrojone warzywa...). Choć o Elżbiecie mówi się dużo, dzięki książce możemy poznać kilka mniej znanych faktów (np. że korzysta ze smartfona i laptopa albo o jej religijności). „Elżbieta II..." to nie tylko charakterystyka królowej, ale i Brytyjczyków; autor kreśli portret społeczeństwa, opisując np. reakcje na krytyczne artykuły w prasie czy kolejne skandale w rodzinie Windsorów. Dla polskich czytelników na pewno ciekawa będzie szeroko opisana historia księżnej Diany - autor był w Londynie w dniach jej największej popularności, śmierci i żałoby po niej; przytacza teorie spiskowe na temat jej śmierci. Wspomina także o temacie dla Brytyjczyków niewygodnym: związkach Windsorów z III Rzeszą.Portret Elżbiety II kreślony przez Marka Rybarczyka jest niejednoznaczny. Z jednej strony akcentuje jej chłód i dystans, z drugiej ¬- podkreśla miłość do zwierząt, pokazuje, że ma poczucie humoru (o swoich kapeluszach królowa mówi: „wyglądam w nich jak owca"). Należy zaznaczyć, że nie jest to książka historyczna, nie ma ambicji, by być naukową biografią - to publikacja popularna, którą czyta się lekko, łatwo i przyjemnie, dowiadując się jednocześnie kilku ważnych rzeczy z życia brytyjskiego dworu.

Książka Marka Rybarczyka „Elżbieta II. O czym nie mówi królowa?" nie mogła powstać w bardziej odpowiednim momencie. Dlaczego? Otóż 21 kwietnia brytyjska monarchini obchodzić będzie swoje 90 urodziny, co niewątpliwie będzie nie tylko okazją do świętowania dla całego „wyspiarskiego" narodu, ale także czasem wszelkiego typu podsumowań.Publikacja składa się z 12 rozdziałów, z których każdy rozpoczyna się cytatem słów głównej bohaterki lub kogoś z jej bliskiego otoczenia. Rozdziały te prowadzą czytelnika przez przez życie i panowanie Królowej a także dzieje brytyjskiej monarchii od narodzin Elżbiety Windsor aż do czasów obecnych. Prezentują ewolucję, jaką musiało z konieczności przejść Imperium Brytyjskie oraz jego władczyni. Historia opowiadana przez autora kończy się rozdziałem pod bardzo znamiennym tytułem: „Ostatnia taka królowa". I nie sposób nie zgodzić się z tym zdaniem. Elżbieta II to ikona. Postać, która dla wielu od zawsze była, jest i będzie na zawsze. Z końcem jej panowania, które (jak zapewnia sama zainteresowana) nastąpi wraz z jej śmiercią, zakończy się również pewna epoka. Epoka nie tylko w dziejach Wielkiej Brytanii, ale i całego Zachodu.Marek Rybarczyk w swojej książce pisze o Elżbiecie II z wielką dozą wyrozumiałości, stara się za wszelką cenę przedstawić ją w jak najlepszym świetle, wytłumaczyć chłód i wyniosłą fasadę, za którą przez większą część życia ukrywa się monarchini. Według niego sposób wychowania oraz „gorset" norm, obyczajów i tradycji krępujący całą rodzinę królewską tłumaczy postępowanie głównej bohaterki i stawia ją na pozycji osoby skrzywdzonej przez los. Przyjmując taki punkt widzenia, automatycznie Marek Rybarczyk wychodzi z założenia, że jedyną słuszną opcją przestawienia królowej jest ukazanie jej jako jednaj z nas, zwykłych ludzi, która tyle musiała poświęcić dla dobra korony i kraju, że wymaganie od niej, aby cokolwiek zmieniała zakrawa na świętokradztwo. Autor nie ukrywa swojej sympatii dla głównej bohaterki i wyższych sfer, co nierzadko powoduje stronniczość i „manipulowanie faktami" tak, aby przedstawić Elżbietę Windsor i monarchię brytyjską w jak najlepszym świetle.Autor nie ogranicza się jednak do przedstawienia czytającym tylko i wyłącznie osoby monarchini. Rozdział w książce otrzymał również królewski małżonek - książę Filip, sporo miejsca poświęcone zostało także Karolowi i Dianie, których losy bez wątpienia miały znaczący wpływ na obecny kształt elżbietańskiej monarchii.Rybarczyk podaje czytelnikowi fakty (także te, o których na brytyjskim dworze się nie wspomina - jak prohitlerowskie sympatie Edwarda VIII, czy niezliczone romanse księcia małżonka) w bardzo ciekawej i przystępnej formie.Zdecydowanym minusem książki jest uporczywe powtarzanie części informacji. Tekst o tym, że królowa i jej małżonek od wielu lat mają oddzielne sypialnie pojawia się przynajmniej kilkanaście razy. Podobnie kilka innych fragmentów. To może denerwować, zwłaszcza jeśli wychodzi się z założenia, że czyta się książkę od początku do końca, a nie kilka akapitów z każdego rozdziału, nie ma więc konieczności co chwila przypominać, co zawiera tekst znajdujący się kilka czy kilkanaście stron wcześniej.Książka nie jest również wolna od błędów, niestety. Tym, który najbardziej mnie irytował jest odmiana włoskiego słowa „paparazzi", które to zapożyczenie się na sposób polski nie odmienia. A u Rybarczyka nagminnie pojawia się wariant „paparazzimi", jakby nie można było napisać zwyczajnie dziennikarzami, czy fotografami. Chwilami też działała mi na nerwy interpunkcja autora, można było bowiem odnieść wrażenie, że przecinki „skaczą" tam, gdzie same chcą, nie zawsze trzymając się zasad i miejsc, w których powinny się znajdować.Mimo tych „wad" książkę czyta się szybko, sprawnie, a całość jest dość ciekawa. Plusem są również informacje „wtrącone" do tekstu przez autora na stronach z szarym tłem. Często są to ciekawostki, do których zwykły śmiertelnik nie ma dostępu, a które pozwalają na moment zajrzeć na drugą stronę murów otaczających królewskie zamki i pałace.

Elżbieta II- królowa, ale też babcia, matka, żona, córka, teściowa. Osoba niezwykle fascynująca, tajemnicza i jednocześnie publiczna. Od lat chroni swą prywatność, trzyma się sztywnych zasad i scala angielską rodzinę królewską. To ona nadaje jej to n i szyk (choć teraz tę role powoli przejmuje księżna Keit)Z ciekawością sięgnęłam po tę książkę, spodziewałam się rozbudowanego portretu tej niezwykłej kobiety. Kobiety która wyrzekła się siebie, swojego życia dla swojego Państwa. Szczerze mówiąc to troszkę się zawiodłam o ile w książce autor zawarł bardzo wiele nieznanych informacji o głowie rodu Windsorów to zawarł też mnóstwo niepotrzebnych wątków pobocznych. Najbardziej rozbudowany i według mnie najmniej potrzebny okazał się wątek księżnej Diany. Co prawda dzięki tym wątkom możemy bliżej poznać królową, jej zwyczaje oraz motywy postępowania jednak nie wydaje mi się żeby konieczne było ich aż takie rozbudowanie.Poza tym książka jest naprawdę dobra zawiera wiele ciekawych zdjęć, ciekawostek i faktów. Napisana jest w bardzo prosty i przystępny sposób. Autor nie ukrywa swojej fascynacji rodziną królewską i samą Elżbietą. Wyjaśnia nam istotę fascynacji Brytyjczyków swoja królową. Przedstawia pełny obraz największej i najsławniejszej monarchii naszych czasów.Polecam tą książkę szczególnie tym którzy chcieli by poznać Królową Elżbietę II tak jak znają ją Brytyjczycy. 

W pierwszej chwili czytając tytuł"... O czym nie mówi królowa?" myślałam, że w książce znajdę jakieś mocno skrywane tajemnice. Jednak po przeczytaniu książki odbieram tytuł w całkiem inny sposób. To dla mnie bardziej pytanie dotyczące, o czym nie mówi królowa, chociaż o tym wie. Jakich tematów nie porusza poza swoją rodziną i z najbliższymi doradcami, a także jakich tematów nigdy nie poruszy nawet ze swoim synem. Należy pamiętać, że królowa Elżbieta właśnie świętowała swoje 90-te urodziny i choć nieco unowocześniła działanie monarchii (używa laptopa, smartfona), to jednak wywodzi się z całkiem innych czasów niż my.Sięgając po tę książkę dowiecie się, kiedy Elżbieta poczuła, że ma szansę na tron, ale też kiedy poznała swego przyszłego męża Filipa. To biografia też wielu domysłów i plotek. Nie wszystko się da potwierdzić i to zaznacza autor podając źródła informacji.Oczywiście nie zbrakło części związanej z Dianą, ale są to rozdziały mało chwalebne dla całej rodziny Windsorów. Mnóstwo romansów, intryg i medialnych przepychanek. Autor tu próbuje jednak w ten sposób pokazać skąd się wziął ów chłód Elżbiety w stosunku do Diany.Wewnątrz znajdziemy także fotografie królowej z młodości i te aktualne, co odzwierciedla jej cechy dostojności i ciągłego trwania.Jest to książka nie tylko o królowej, ale o jej mężu Filipie i synu Karolu. Ich wzajemne stosunki, choć na zewnątrz mogłyby wydawać się poprawne, to na co dzień przeszły pałacowym chłodem. Kogo tak naprawdę kocha królowa? Ja doszukałam się w tej pozycji odpowiedzi. Dla mnie książka o królowej jest odpowiednią dawką wiedzy na temat angielskiej monarchii. Teraz wiem tyle, ile mi było potrzeba.recenzja z mojego bloga: http://miraga80.blogspot.com/2016/04/elzbieta-ii-o-czym-nie-mowi-krolowa.html

Wielka Brytania, zaraz obok Norwegii, należy do moich ulubionych krajów. Miejsc, w których mogłabym się urodzić i z których nie chciałabym uciec. Państw, których kulturę i historię śledzę z zainteresowaniem i nieudawaną fascynacją. Mimo to, nigdy nie interesowałam się za bardzo królową Elżbietą II. Była (i nWielka Brytania, zaraz obok Norwegii, należy do moich ulubionych krajów. Miejsc, w których mogłabym się urodzić i z których nie chciałabym uciec. Państw, których kulturę i historię śledzę z zainteresowaniem i nieudawaną fascynacją. Mimo to, nigdy nie interesowałam się za bardzo królową Elżbietą II. Była (i nadal jest) ona dla mnie jednym z (żywych) symboli Anglii.Z ogromnym zainteresowaniem, ale i z małymi oznakami strachu sięgałam po książkę o królowej Elżbiecie II. Ciekawa, ponieważ sama pozycja wydaje się niezwykle interesująca. Ze strachem, gdyż bardzo rzadko sięgam po autobiografie, czy biografie. Nie wiedziałam, czy czeka mnie dość przyjemna lektura, czy też może przedzieranie się przez stosy mniej lub bardziej ciekawych informacji.A z czym się spotkałam? - z niezwykle przykrą, lecz interesującą historią życia Elżbiety II i jej najbliższej rodziny.Od najmłodszych lat wychowywana w złotej klatce, złapana w sidła fałszywej miłości, spoglądająca ukradkiem na upadek swoich najbliższych, z kamerami i mediami depczącymi po piętach. Kobieta woląca zwierzęta od ludzi, wiecznie otoczona służbą i traktująca rolę królowej jako najwyższą świętość.Nie mogłabym nie lubić królowej. Przed tą lekturą była dla mnie ona porządną kobietą żyjącą w luksusach, sztywną, acz uroczą staruszką, która szczyci się swoją długowiecznością i latami świetnego panowania. Po przeczytaniu jej biografii do skąpej gamy moich uczuć doszło olbrzymie współczucie. Czytając o większości faktów z jej życia, miałam wrażenie, że autor przelał na papier scenariusz mniej lub bardziej przykrej telenoweli. Według niego, jego źródeł oraz paru książek o rodzinie Windsorów, które wymienia, życie królowej było bardziej usłane kolcami, niż płatkami róż.Jako, że w mojej recenzji nie chciałabym zdradzać bardziej interesujących szczegółów biografii autorstwa pana Rybarczyka, pozostaje mi tylko dopisać, że pozycja ta jest warta przeczytania. Nie tylko dlatego, że zaledwie parę dni temu obchodziliśmy urodziny królowej, ale także po to, by choć w małym stopniu być świadomym, że ta białowłosa staruszka ze zdjęć, Elżbieta II, to nie tylko ikona światowej kultury, postać wręcz wżarta w historię współczesną, ale także kobieta z krwi i kości, która w swoim utkanym ze złota życiu, śledzona przed media niemal od początku swojego istnienia, zetknęła się z niejedną ludzką przykrością.P.S. Książek nie należy oceniać po okładkach, jednak w tym przypadku nie wspomnienie o pięknej, minimalistycznej, ale niezwykle interesującej okładce byłoby grzechem! dal jest) ona dla mnie jednym z (żywych) symboli Anglii.