Powrót wroga Weronika Tomala Książka

Dzisiaj zabieram Was w podróż do Włoch."Powrót wroga" to drugi tom cyklu Niebezpieczna miłość. Pierwszy tom przypadł mi do gustu, ale tym jestem zachwycona!Franco wracając do domu w śnieżycę widzi na przystanku kobietę. Okazuje się, że ona rodzi. Mężczyzna pomaga jej , ale nie spodziewa się, że jeszcze kiedyś ją zobaczy.Pewnego dnia widzi ją na progu swojego domu z noworodkiem na rękach.Kobieta przeżyła prawdziwy koszmar, ale postanawia zrobić wszystko, by ocalić swoją córeczkę. Uciekła od swojego oprawcy i trafiła na Franco.Co się stanie, gdy Giulia poprosi go o pomoc?Czy Franco pomoże kobiecie? Czy jednak okaże się, że Giulia zaufała złemu mężczyźnie?Jeśli lubicie mafijne klimaty i niebanalne historie to sięgnijcie po tę książkę. Fabuła jest intrygująca i wciągająca od samego początku. Świetnie wykreowani bohaterowie. Ona ma za sobą traumatyczną przeszłość, ale bierze los w własne ręce. Młoda matka wykazuje się odwagą, by ratować córeczkę. Na każdym kroku czyha na nią niebezpieczeństwo. On skrywa mroczne tajemnice, a jednak okazuje się wrażliwym człowiekiem, który wyciąga do niej pomocną dłoń. Powoli odkrywałam ich kłamstwa i tajemnice. Autorka potrafi przelać na kartki papieru niesamowite emocje i zmusić czytelnika do przemyśleń.To historia, która pokazuje, że zawsze warto zawalczyć o swoje szczęście. Lubię takie historie, które dają nadzieję na lepsze jutro. Przekonacie się, że z trudnej sytuacji życiowej można wyjść, dlatego warto szukać rozwiązania.Lubię lekkie i przyjemne pióro autorki. Jestem usatysfakcjonowana lekturą i spędziłam miło czas. Z pewnością sięgnę po kolejne powieści autorki.Czytajcie! Gorąco Was zachęcam do przeczytania tej serii.BRUNETTE BOOKS

Od razu wam mówię, że polecam wszystkie książki autorki, gdyż uwielbiam ciepło i ból, które zawsze towarzyszą postaciom. Ich problemy bywają zatrważająco prawdziwe i każda scena, która się tutaj przewija jest przepełniona emocjami. Książkę czytamy z punktu widzenia postaci, więc wiemy co myślą, co ich boli, oraz czego się obawiają. Autorka często w swoich powieściach zaznacza, że bohaterzy kierują się przeczuciem. Rozum zawsze z nimi walczy, nakazując myśleć racjonalnie, ale sumienie i ten wewnętrzny głos toczą z nim grę, którą zawsze wygrywają. Właśnie one nakazują zatrzymać się mężczyźnie i zobaczyć, dlaczego w ekstremalnie mroźnych warunkach ktoś stoi na przystanku. W momencie, kiedy widzi, że jest to kobieta w ciąży, chce ją tylko podwieźć, jednak jej rozpaczliwy krzyk sugeruje, że rozpoczęła się akcja porodowa. Telefon pokazuje brak zasięgu, a intensywność skurczy się nasila. W jego głowie pojawia się pierwsza lepsza opcja, by zawieźć ją do szpitala. Kobieta nie godzi się na to. Lamentuje, że ich tam zabiją. Mamy tu podkreśloną intensywność emocji, gdyż oboje nie wiedzą co robić. On jest zły na siebie, że się zatrzymał, gdyż chciał spokojnie dojechać do domu i odpocząć. Ona jest mocno przerażona, wciąż powtarza, że on ich wykończy, a my długo nie wiemy kim jest On. Z opisu wnioskujemy, że jest wpływowym człowiekiem, który odbierze jej skarb. W pewnym jednak momencie, ich myśli zamierają, gdyż rodzi się dziecko. Niebawem podjeżdża karetka i Franco jest pewien, że jego problemy dobiegły końca. Sam nie wie dlaczego zostawia jej swoją wizytówkę, a ona zaciska ją jakby od tego miało zależeć jej życie. Po całym zdarzeniu mężczyznę męczą koszmary. Nie wierzy w ich znaczenie, ale przeczucie nakazuje mu być przygotowanym. Nie spodziewa się, że nadejdzie dzień w którym ona stanie pod jego drzwiami z córeczką w dłoniach. Jeszcze nie wie, że musiała zniknąć i od teraz całe jego życie się zmieni...Dalsze losy bohaterów pozostawię w tajemnicy, ale uwierzcie, że warto je poznać. Tą opowieść czyta się na jednym wdechu. Nie mamy tutaj podpowiedzi, co może się wydarzyć, dlatego nie wiemy co ich spotka, ani ile jeszcze przyjdzie do nich problemów. Z pewnością działają instynktownie, jakiekolwiek emocje, które wydzielają w kierunku drugiej osoby są wyczuwalne nawet przez nas. Chwili bezpieczeństwa łapią się jak tonący brzytwy, łakną spokoju jak pszczoła miodu. Ona nie posiada nic i nie wiemy czemu ma myśli, by pozbyć się dziecka, choć bardzo je kocha. Każda scena jest przedstawiona tajemniczo, a koniec jest tym, co byśmy chcieli tu zobaczyć. Bardzo mi się podobała, dlatego bardzo ją polecam!