Marta Knopik

Trzy kobiety mieszkają w starej willi położonej w ogromnym parku. Żadna z nich nie ma pojęcia, że jest tam jeszcze ktoś… Charyzmatyczna pisarka Edeltrauda Schwarz, będąc u kresu życia, chce rozliczyć swoją literacką przeszłość. Poszukuje kogoś, kto pomoże jej uporządkować zbierane przez całe życie zapiski. Tego zadania podejmuje się młoda dziewczyna Zilka, miłośniczka książek. Dziewczyna przeprowadza się do starej willi, w której króluje nieco zdziwaczała gosposia. Dla Schwarz porządki stają się pretekstem do wspomnień i życiowych podsumowań, natomiast Zilka zaczyna miewać niezwykłe sny. Czy podświadomość chce jej coś powiedzieć? „Burgundowe Wdowy” to opowieść o dojrzewaniu do swojego powołania oraz o dostrzeganiu w sobie i w otaczającym świecie pierwiastka twórczej magii. Wraz z „Rokiem Zaćmienia” i „Czarnym Miastem” składa się na cykl, którego części można czytać w dowolnej kolejności, wydeptując tym samym własną drogę przez labirynty Czarnego Miasta i losów jego mieszkańców.

Pani K. co noc wybudza się ze snu o trzeciej trzydzieści trzy. Pan K. martwi się stanem jej zdrowia. Oboje, tak jak inni mieszkańcy wieżowca, nie opuszczają swojego lokum. Rytm ich życia wyznaczają cykle pracy oraz dostawy żywności. Świat wydaje się Pani K. miejscem przerażającym. Czuje się uwięziona, a informacje, które do niej docierają, uważa za nieprawdziwe. Ma wrażenie, że gdyby przestała brać leki przepisane przez psychiatrę, byłoby jej łatwiej zrozumieć rzeczywistość. Tak rozpoczyna podróż do wnętrza własnej pamięci. Okazuje się ona drogą w nieznane... Czy bohaterka dowie się, dlaczego tak naprawdę tkwi we własnym mieszkaniu? Czy uda jej się wydostać? Czy jeszcze będzie po co? „Pani K.” to piękna powieść Marty Knopik o zagmatwanych ścieżkach umysłu, które mogą prowadzić na manowce, oraz o poszukiwaniu prawdy o świecie i o sobie. To historia niejednoznaczna, z niepokojącą wizją świata i ludzkiej samotności.

W Czarnym Mieście trwa Rok Zaćmienia. Jego mieszkańcy, wcześniej niż reszta ludzkości, muszą zmierzyć się z apokalipsą... Schyłek tysiąclecia. Wróżbici wieszczą koniec świata… John Fox, przedstawiciel kancelarii prawniczej z Chicago, przybywa na Śląsk w poszukiwaniu spadkobiercy. Trop prowadzi go do Czarnego Miasta, które pogrążone jest w chaosie Roku Zaćmienia. Ziemią szarpią wywołane zapadaniem się chodników kopalnianych wstrząsy, a krajobraz zasnuwa się dymem. John zostaje wciągnięty w labirynt korytarzy, gmatwaninę snów, wizji i wspomnień, które mieszają się z rzeczywistością, a czas traci swą ciągłość. Podróż do Czarnego Miasta okazuje się podróżą w głąb siebie. Dokąd zaprowadzi bohatera? „Rok Zaćmienia” to kontynuacja „Czarnego Miasta”, rewelacyjnego debiutu Marty Knopik, które zdobyło tytuł Książki Roku 2020 przyznawany przez portal literacki Granice.pl. Autorkę zaś krytycy z Culture.pl uznali za jedną ze wschodzących gwiazd polskiej literatury. O Marcie Knopik: „Oto mamy pisarkę z prawdziwego zdarzenia” – Iwona Rusek, Program 2 Polskiego Radia „Zapowiedź dużego talentu” – Piotr Kofta, Program 2 Polskiego Radia „Autorce udaje się przenieść nas w inny, równoległy wymiar, a chyba o to w literaturze pięknej chodzi” – Agnieszka Warnke, Culture.pl

Losy śląskiej rodziny splecione niczym warkocz z tego, co realne, i z tego, co magiczne, prowadzą do odkrycia tajemnicy sięgającej wiele lat wstecz… Wanda mieszka samotnie w Czarnym Mieście w ogromnym mieszkaniu pełnym mebli i wspomnień. Jej mąż Zdzisiek zginął w kopalni w Roku Zaćmienia, kiedy to zapadały się kolejne podziemne chodniki, a ludzie szukali schronienia w budowanych naprędce tunelach. W umierającym mieście, wśród duchów przeszłości, zaczyna się toczyć codzienne życie. Wanda nadal nie otrząsnęła się z żałoby, a jej córki, zwane siostrami Bebe, wyemigrowały do Białego Miasta. Jednak wspomnienia i sny nie pozwalają im uwolnić się od tragicznych wydarzeń… Czarne Miasto jest niczym jeden z bohaterów powieści, którego losy, od narodzin do śmierci, utkane są z legend, fragmentów starych kronik i chaosu sprzętów pozostawionych przez kolejne pokolenia. „Czarne Miasto wciąga i ugniata bohaterów, pożera ich metaforycznie... To może być debiut literacki sezonu!” Wojciech Dutka, pisarz.