Syreny z Tytana Kurt Vonnegut Książka

W młodości nie czytałem żadnej z powieści Vonneguta. Wolałem raczej Heinleina, Clarke'a, Asimova i innych. Z jakiegoś powodu książki takie jak ta po prostu mnie nie interesowały.Czytanie „Syren z Tytana" teraz, jako dorosły, było wynikiem pragnienia zobaczenia tego, co przegapiłem. I muszę przyznać, że podobała mi się ta historia. Teraz nie rozumiem, dlaczego nie dałem Vonnegutowi szansy dużo wcześniej.Jest to bardzo nietypowa książka, przyjemna, z bardzo sprytnymi i zaskakującymi zwrotami akcji. Bardzo różni się od jakiejkolwiek innej współczesnej „Syrenom" powieści science-fiction - „Żołnierze kosmosu" Roberta Heinleina. Różnica między nimi jest prawdopodobnie wskazówką moich własnych gustów w tamtym czasie i dlaczego Vonnegut nie przemawiał do mnie (wtedy).Dzisiaj uwielbiam odkrywać takie klejnoty z mojej młodości i myślę, że teraz będę dalej zgłębiać dzieła Vonneguta.

Myślę, że z łatwością można określić „Syreny z Tytana" mianem jednej najlepszych prac Vonneguta. Pomimo bohaterów, którzy nie byli jakby „dokończeni", czytelnik otrzymuje wiele zabawnych obserwacji i abstrakcji Vonneguta.

Nie mogę w pełni wyrazić podziwu dla tej książki. Trudno mi jest przypomnieć sobie jakąś inną tak genialną książkę, która mnie zarówno rozśmieszała i wzruszała. Vonnegut prowadzi nas w niewiarygodnie surrealistyczną i zabawną podróż głównego bohatera i pokazuje nam niesamowite spojrzenie na przeciwności losu, szczęście, sukces, porażkę, religię, miłość, żal, cel życia, szczęście mimo przeciwności... To jest po prostu niesamowita książka, pełna cytatów, inteligentnych obserwacji i niesamowitej fabuły, której nie mogę zdradzić. Jednak większość tej historii opiera się na ramach, które można określić jako science fiction, co prawdopodobnie spowodowało, że przeczytanie tej książki zajęło mi bardzo dużo czasu.Jestem przekonana, że to frustruje ludzi klasyfikujących tę książkę jako literatura science-fiction, która pchnęła Vonneguta do stworzenia Kilgore Trout. Fantastyczne elementy książki, które w żaden sposób nie są naukowe, służą jedynie do prowadzenia narracji, jak proroctwo w Makbecie lub duch w Hamlecie, nie czynią ich mniej dramatycznymi czy fantastycznymi. Są to dramaty z fantastycznymi elementami zawartymi w nich. Podobnie „Syreny z Tytanu" jest raz komedią, a innym razem dramatem, ale nie można pozwolić, by fantastyczne elementy historii sprawiły, że utknie się w science fiction i fantasy.Jeśli podobały ci się inne prace Vonneguta, z pewnością pokochasz ten. Przypuszczam, że może to być jedna z najlepszych pierwszych książek Vonneguta do przeczytania dla kogoś niezaznajomionego z jego pracą.