Cyklady

Trudne i piękne powojenne lata w opowieści o mężczyźnie, kobiecie i kraju, który wracał do życia. Zmuszony do opuszczenia Sycylii, Osto szuka szczęścia w Polesine, regionie jeszcze biedniejszym od jego rodzinnych stron. Aby otrzymywać skromną pensję, którą stara ustawa przyznaje „chudym nauczycielom", musi zebrać klasę spośród miejscowych analfabetów. Pomaga mu Ines, której mąż zawieruszył się na wojnie, i wkrótce w świecie zawieszonym między ziemią a wodą, odwieczną nędzą a pierwszymi objawami boomu, złudzeniami komunistów a wrogością dewotek wobec „potajemnych romansów" kiełkuje bolesna i namiętna miłość. Perypetie głównych bohaterów przenoszą nas do magicznych Włoch lat powojennych - kraju biedaków i hochsztaplerów, adwokatów wojujących z księżmi i księży wojujących z grzesznikami, fałszywych świętych i cesarzy, sprzedawców marzeń i smutnych morderców, nieustraszonych cyrkowców i nowobogackich zarozumialców. W niezliczonych epizodach ironia i cierpienie, śmieszność i dramaty mieszają się w przedziwnej grze zmyślenia i prawdy - wszystko tu jest wytworem wyobraźni, ale też wszystko, choć to nieprawdopodobne, naprawdę się zdarzyło. Gian Antonio Stella, korespondent „Corriere della Sera", jest jednym z najwybitniejszych włoskich dziennikarzy i autorem kilku książek. Chudy nauczyciel to jego pierwsza powieść, okrzyknięta wielkim wydarzeniem literackim.

Życie to wojna prowadzona każdego dnia jest ostatnią pozycją z serii książek Oriany Fallaci opublikowanych po jej śmierci w 2006 roku. W czasie II wojny światowej autorka mimo bardzo młodego wieku brała czynny udział w walce włoskiego ruchu oporu. W latach 50. była już jednym z najbardziej znanych dziennikarzy i korespondentów wojennych. I chociaż całe życie deklarowała swoją niechęć do wszelkiego rtpu konfrontacji militarnych, to duża część jej dziennikarskiej i literackiej działalności była poszukiwaniem motywacji, które popychają ludzi do walki między sobą. Fallaci relacjonowała największe zbrojne konflikty drugiej połowy XX wieku, których była świadkiem: węgierskie powstanie w 1956 roku, zamieszki na tle rasowym w Detroit, długa wojna w Wietnamie, brutalne represje przeciw studentom protestującym w stolicy Meksyku. Potem walka Palestyńczyków z Izraelem, wojna między Indiami i Pakistanem w 1971 roku, Liban, pierwsza ofensywa w Zatoce Perskiej. Książka jest nie tylko zbiorem najważniejszych korespondencji wojennych, jest również zapisem jej zmagań z przeciwnościami losu i dramatami osobistymi: trudnej miłości do Alekosa Panagulisa i jego tragicznej śmierci, walki z rakiem, z którym ostatecznie przegrywa.

Tłem utworów jest Jerozolima lat czterdziestych, czasów dzieciństwa samego autora – miasto kamiennych domów, magicznych zaułków i osadników przybyłych tu ze wszystkich stron świata. Brytyjska okupacja dobiega końca, wkrótce Żydzi proklamują powstanie własnego państwa i będą toczyć dramatyczną walkę o niepodległość. Tymczasem w cieniu nadciągających wydarzeń rozgrywają się małe i wielkie tragedie mieszkańców Jerozolimy.

Nowa fizyka zrewolucjonizowała naukę, umożliwiając badanie cząstek elementarnych oraz całego wszechświata. Filozofia i religia muszą wobec tego odpowiedzieć na nowe pytania i wyzwania, podważające tradycyjne poglądy na naturę wszechświata. Jak powstał świat i jaki czeka go koniec, jeśli takowy nastąpi? Czym jest ludzki umysł i czy może on przetrwać śmierć? Jaki związek z naszymi koncepcjami Boga mają czas i przestrzeń? Czy obserwowany we wszechświecie porządek jest wynikiem planowego działania czy przypadku? Paul Davies twierdzi, że na wiele pytań stawianych przez religię można obecnie znaleźć naukowe odpowiedzi. Opisuje nowy scenariusz kosmologiczny, w którym kwantowy wszechświat powstaje z nicości. Jego książka rozpoczyna ważny etap w długotrwałej debacie między nauką a religią. Profesor Paul Davies przez wiele lat był wykładowcą fizyki teoretycznej na uniwersytecie w Newcastle upon Tyne. Prowadził badania naukowe w dziedzinie fizyki podstawowej i kosmologii. Zyskał międzynarodowe uznanie jako popularyzator nauki, jest autorem wielu znanych książek, m.in. Other Worlds, The Runaway Universe i The Edge of Infinity.

Tym razem, wychodząc od refleksji na temat raka moralnego i intelektualnego trawiącego Zachód, autorka ukazuje głuchą zaciekłość islamskiego terroryzmu i opisuje wojnę, jaką wytoczył on naszej cywilizacji.

Geneza Siły Rozumu jest równie zaskakująca, jak treść. Oriana Fallaci chciała jedynie napisać postscriptum zatytułowane Dwa lata później, czyli krótkie uzupełnienie do trzydziestego wydania Wściekłości i Dumy. (Ponad milion egzemplarzy we Włoszech, bestseller w każdym z wielu krajów, w których ukazały się przekłady.) Lecz gdy skończyła pracę, spostrzegła, że napisała drugą książkę. Fallaci wychodzi tym razem od barbarzyńskich napaści oraz gróźb śmierci, na które wystawiła ją Wściekłość i Duma, a identyfikując się z Mistrzem Cecco, spalonym żywcem przez inkwizycję za swoją książkę w roku 1328, ukazuje nam się jako Mistrzyni Cecca, zatwardziała i niepoprawna heretyczka, którą siedem stuleci później spotyka ten sam los. Pomiędzy pierwszym i drugim stosem znajdziemy bezkompromisową analizę tego, co Autorka nazywa Pożarem Troi, czyli Europy, która jej zdaniem nie jest już Europą: jest już Eurabią, kolonią islamu. (A Włochy to bastion owej kolonii.) Dokonuje analizy według klucza historycznego, filozoficznego, moralistycznego, politycznego, jak zawsze stawiając czoło zagadnieniom, którym nikt nie ośmiela się stawić czoła, i posługując się żelazną logiką. Siła Rozumu to hymn na cześć rozsądku i prawdy. Czytelnik znajdzie w niej niewyczerpane bogactwo faktów i przemyśleń, także w odniesieniach o charakterze osobistym. (Niezapomniany rozdział, w którym Fallaci nazywa się chrześcijanką-ateistką.) Znajdzie w niej również niebywałą dojrzałość sądów i strony tchnące nieodpartym humorem. (Chociażby liściki i fikcyjną kronikę auto-da-fé, podczas którego Mistrzyni Cecca zostaje spalona żywcem.) Lecz przede wszystkim znajdzie w niej odwagę i szlachetność duszy, których tak bardzo nam dziś potrzeba.

Z typową dla siebie odwagą autorka rozprawia się z tematami będącymi konsekwencją islamskiego terroryzmu: z kontrastem, a jej zdaniem również nieusuwalną sprzecznością między Światem Islamu i Światem Zachodu, z ogólnoświatowym zagrożeniem, jakie niesie dżihad. Z brutalną szczerością rzuca bezlitosne oskarżenia i obnaża niewygodne prawdy, które wszyscy znamy, ale których nigdy nie odważamy się wypowiedzieć.

Konserwatorka starych ksiąg Hanna Heath, odbiera o drugiej w nocy telefon. Zostaje pilnie wezwana do Sarajewa, aby zbadać autentyczność średniowiecznej żydowskiej księgi, tzw. Hagady Pesachowej, która zaginęła na parę lat podczas działań wojennych, a teraz ma zostać wystawiona w Muzeum Narodowym. Jest to bezcenny manuskrypt z XIV wieku i swoiste kuriozum: bogate ilustracje jawnie przeczą religijnej zasadzie, zakazującej sporządzania wizerunków żywych istot. Dziwnym trafem dzieło uratował muzułmański bibliotekarz Ozren Karaman, ukrywając je podczas bombardowań w podziemiach banku. Hanna przystępuje do pracy i idąc tropem drobnych śladów, znajduje klucze do niezwykłej historii manuskryptu. Skrzydełko owada, plama rozlanego wina, biały włos... - każdy z tych drobiazgów wprowadza czytelnika w osobny rozdział dziejów księgi: najpierw cofamy się w czasy II wojny światowej i grozy okupacji, potem do XIX-wiecznego Wiednia, gdzie mieszka pewien wredny introligator, w roku 1609 odwiedzamy Wenecję, w której inkwizytor Domenico Vittorini prowadzi teologiczną dysputę z rabbim Judą Arie, i wreszcie trafiamy do Sewilli z okresu „złotego wieku", gdzie żydzi, chrześcijanie i muzułmanie żyją w przykładnej zgodzie. Tu odsłania się wreszcie tajemnica powstania przepięknego manuskryptu... Każda opowieść to perełka literacka, a wszystkie łączą się w zaskakujący ciąg wydarzeń, pokazując na przestrzeni 500 lat kolejnych jej bohaterów - tytułowych ludzi Księgi, który mieli swój udział w jej powstaniu, przechowaniu i ratowaniu. Tymczasem Hanna nawiązuje romans z dzielnym bibliotekarzem. Jednocześnie okazuje się, że księga wzbudziła zainteresowanie innych osób: jej kolegów konserwatorów, władz Bośni oraz agenta Mosadu. Co jeszcze się wydarzy? Ile ludzi połączy lub podzieli tajemnicza Księga?

Sandrine i Gabriel są razem od dwudziestu pięciu lat, lecz oboje wiedzą, że ich związek stopniowo się wypala. Dają sobie ostatnią szansę, wymyślając pewną grę. Umawiają się na decydujące spotkanie w paryskim metrze. On będzie czekał na peronie, ona przyjedzie pociągiem o godzinie 17.43. Jeśli nie przyjedzie, to będzie znak, że się rozstają. Za dziewiętnaście sekund wyczekiwany pociąg wyłoni się z tunelu i wjedzie na stację. Zaczyna się bezlitosne odliczanie. Już niedługo Gabriel dowie się, jaka zapadła decyzja. Ale w ciągu tych chwil może zdarzyć się COŚ, czego nikt nie przewidział. I będzie to dopiero początek brutalnego, nieodwracalnego dramatu... Napięcie i groza narastają bardzo powoli, niemal niezauważenie, dawkowane ręką mistrza porównywanego słusznie do Iana McEvana. Pierre Charras (ur. w 1945 r.), francuski pisarz, tłumacz i aktor, jest autorem kilkunastu esejów, opowiadań, sztuk teatralnych i powieści. Za książkę Dziewiętnaście sekund otrzymał w 2003 r. we Francji nagrodę czytelników i księgarzy (Prix du Roman Fnac). Przekład: Krystyna i Krzysztof Pruscy

Najważniejsze święta żydowskie opisano już w Torze, z upływem stuleci jednak wokół prastarej tradycji narosło wiele nowych interpretacji, obrzędów i zwyczajów ludowych. Większość świąt upamiętnia doniosłe wydarzenia historyczne, na przykład wyjście z niewoli egipskiej, objawienie na górze Synaj czy zburzenie wielkiej Świątyni, sens innych ginie w mroku dziejów. Izraelska autorka Efrat Gal-Ed, czerpiąc z bogatego skarbca tradycji religijnych i literackich, opisuje w swej Księdze historię ustanowienia dorocznych świąt i związane z nimi obrzędy. Podejmuje przy tym próbę rekonstrukcji ich pierwotnej postaci i oryginalnego znaczenia. Objaśnia bogatą symbolikę świątecznych dni, przytacza wiele modlitw i pieśni, które im towarzyszą. Książkę ilustrują ryciny zaczerpnięte z dawnych ksiąg i rękopisów, które znakomicie uzupełniają tekst autorki.

Książka jest próbą przedstawienia nie tylko dziejów rozwoju, lecz także społecznego znaczenia i funkcji fotografii oraz zmian w jej odbiorze od czasu prezentacji nowego medium w 1839 roku. Nakreślone tu zostały sylwetki wybitnych twórców, a na przykładzie znakomitych zdjęć udokumentowano najważniejsze współczesne style i trendy, starając się zarazem uchwycić wielorakie powiązania fotografii z innymi dziedzinami sztuki.

Hagar przyjeżdża do kibucu, żeby opowiedzieć matce o niezwykłym spotkaniu, jakie przeżyła w Jerozolimie. Miała przekazać wiadomość od swojego chłopaka jego ojcu - panu Maniemu. Nie mogąc jednak dodzwonić się pod wskazany adres, postanowiła sama sprawdzić, co się tam dzieje. I wtedy ogarnęło ją dziwne uczucie, jakby trafiła przypadkiem na plan filmowy, jakby wdarła się w historię cudzego życia. Pan Mani to wielowątkowa powieść obyczajowa, przedstawiająca dzieje żydowskiej rodziny na przestrzeni dwustu lat. Tłem wydarzeń jest głównie Jerozolima, miasto-legenda przechodzące z rąk do rąk, z upływem lat zmieniające oblicze i charakter podobnie jak bohaterowie powieści. Autor prowadzi czytelnika pod prąd czasu, przez kolejne ogniwa łańcucha pokoleń, nad którymi ciąży mroczne fatum z dalekiej przeszłości.

Książka zamyka cykl finezyjnych, pełnych poezji i humoru powieści fantastycznych. Splatając wątki tradycji karolińskiej i arturiańskiej, prowadzi nas tropem swego przedziwnego bohatera pośród gwałtownych namiętności - miłości, zazdrości i tęsknoty.

Książka wybitnego amerykańskiego historyka Raula Hilberga to kompendium wiedzy na temat zagłady Żydów podczas drugiej wojny światowej. Autor opisuje mechanizmy zbrodni z trzech perspektyw. Część pierwsza przedstawia szerokie spektrum wykonawców - głównie niemieckich funkcjonariuszy reprezentujących różne warstwy społeczne i grupy zawodowe oraz ich kolaborantów w poszczególnych krajach. Część druga poświęcona jest losom prześladowanych i mordowanych podczas masowych egzekucji, w gettach, obozach koncentracyjnych i obozach śmierci. W ostatniej części analizowane są postawy i działania państw, instytucji i osób, które były świadkami zagłady Żydów. Tak uporządkowany materiał pozwala lepiej uchwycić interakcje, jakie zachodziły między mordującymi, zabijanymi i świadkami ludobójstwa, a czytelnik zyskuje pełniejszy obraz tego, czym była zaplanowana, instytucjonalnie zorganizowana i systematycznie przeprowadzona eksterminacja sześciu milionów europejskich Żydów.

Tradycja wielu świąt i obyczajów żydowskich sięga zamierzchłych czasów przedbiblijnych. Ale większość z nich to święta historyczne, wydarzenia opisane w Torze, w których Żydzi doznali objawienia i doświadczyli Boskiej opieki. Autorka omawia rodowód i znaczenie żydowskich świąt oraz związane z nimi obrzędy i rytuały. Książka powstała w wyniku długoletnich badań, napisana w sposób barwny i przystępny, wzbogaci każdego czytelnika zainteresowanego żydowską religią, tradycją i dziedzictwem kulturowym.

Stangl, jedyny komendant obozu śmierci, którego zdołano postawić przed sądem, długo wymykał się sprawiedliwości. Został aresztowany dopiero w 1968 roku i skazany na dożywocie za współudział w zamordowaniu 900 000 ludzi. Brytyjska dziennikarka Gitta Sereny, odwiedzała go w więzieniu i przeprowadzała swoje "rozmowy z katem". Po jego śmierci kontynuowała badania spotykając się z jego rodziną, podległymi esesmanami, byłymi więźniami Treblinki.

Autor gromadzi swoich bohaterów – rzeczywistych i wymyślonych, żywych i umarłych – u stóp Ściany Płaczu, osadzając ich w realiach jednego z najważniej- szych wydarzeń w historii Izraela – wojny sześciodniowej. Tam oddaje im głos, a oni niczym antyczny chór komentują sceny walk o Jerozolimę. Wątki zaczerpnięte z tradycji chasydzkiej, opowieści i legendy mieszają się ze wspomnieniami Holokaustu, czasów hitlerowskiej okupacji i późniejszych wojen w Izraelu. Jerozolima, miasto-symbol, jest głównym punktem odniesienia: każdy przybywa tu jako żebrak, a odchodzi wzbogacony o wiarę i doświadczenie historii. Książka otrzymała we Francji prestiżową nagrodę Médicis.

Czy Żydzi rządzą światem pieniądza? Czy zajmują uprzywilejowaną pozycję w mediach, bankach, polityce? Czy wreszcie jako bogaty i przebiegły naród, dzięki sile pieniądza realizują jakąś ogólnoświatową strategię?

Wielu genialnych artystów - malarzy, rzeźbiarzy, architektów i muzyków - wykazywało głębokie zainteresowanie mistycyzmem, okultyzmem i heterodoksyjnymi wierzeniami. Niektórzy z nich należeli do tajnych bractw i stowarzyszeń, a nawet demonicznych sekt. Dlatego często ukrywali w swoich pracach treści i symbole zrozumiałe tylko dla wtajemniczonych. Książka Ernesta Frersa prowadzi nas po tym wyimaginowanym sekretnym muzeum, odsłaniając ukryte znaczenia dzieł sztuki. Dzięki niej czytelnik będzie mógł dostrzec to, co niewidzialne, zrozumieć tajemne przesłania i rozszyfrować hermetyczne treści niedostępne dla oka zwykłego obserwatora. * W czyją stronę kieruje ostrze noża Piotr w Ostatniej wieczerzy Leonarda da Vinci? * Jakie odniesienia do pogańskich kultów zawiera Wiosna Botticellego? * Dlaczego Wenus z Milo pozbawiona jest ramion? * Czy katedra w Chartres skrywa tajemnicę templariuszy? * Który malarz w 1500 roku zaszyfrował w swoim obrazie arkana alchemii? * Czy Melancholia I Dürera zawiera przesłanie średniowiecznego okultyzmu? * Na czym polega tajemnica willi Cornaro, zaprojektowanej przez włoskiego architekta Palladia? * Jakimi symbolami masońskimi posłużył się Mozart podczas komponowania Czarodziejskiego fletu?

Komedia kataklizmu. Jest w tej książce dziki, pełen złości, gromki i szyderczy śmiech, ale to śmiech na krawędzi. Max Glickman, brytyjski Żyd mieszkający w Crumpsall Park, powinien wieść pogodne życie u boku swej eleganckiej matki urządzającej wieczorki dla przyjaciół, którzy uwielbiają niemal tak samo jak ona karcianą grę kaluki, oraz ojca ateisty obwieszającego ściany zdjęciami ulubionych mistrzów boksu. Ale inne głosy szepczą mu uwodzicielsko o Buchenwaldzie, eksterminacji i niemożności zapomnienia. Zafiksowany na punkcie zbrodni popełnionych przeciwko jego ludowi, ale nieumiejący żyć pośród swoich, Max wyprowadza się, żeni z gojką (gojkami) i rysuje komiksy o żydowskich cierpieniach, którymi nikt, a już najmniej sami Żydzi, się nie interesuje. Ale jest to znośne życie, całkiem znośne, dopóki jego dawno zapomniany przyjaciel z dzieciństwa, Manny Washinsky, nie zostaje wypuszczony z więzienia. Powolutku, nawiązując z nim kontakt i próbując zrozumieć, dlaczego zrobił Buchenwald z własnego domu dusząc gazem własnych rodziców, Max poznaje historię ortodoksyjnej rodziny Manny'ego, a zwłaszcza dzieje miłosnej afery jego brata z pół-Niemką. Na domiar złego wciąga się w obsesję Holokaustu, z której nie ma ani nie może być ucieczki. Howard Jacobson (ur. 24.08.1942 r. w Manchester), brytyjski pisarz, autor dziewięciu powieści i czterech dzieł non-fiction. Zdobywca nagrody Bollinger Everyman Wodehouse Prize w 1999 za komediową powieść The Mighty Walzer. W 2006 r. Wieczory kaluki znalazły się na liście książek nominowanych do nagrody Bookera. Często nazywany brytyjskim Philipem Rothem, z właściwym sobie humorem i przewrotnością pisarz twierdzi, że jest „żydowską Jane Austin". Podkreśla, że „komedia jest bardzo ważną częścią tego, co robię". O swojej tożsamości mówi: „W żadnym razie nie jestem konwencjonalnym Żydem. Nie chadzam do synagogi. Czuję tylko, że mam żydowski umysł, żydowską inteligencję. I czuję się związany z innymi żydowskimi umysłami z przeszłości. Nie mam pojęcia, w jakie tarapaty może wpędzić taki swarliwy, kwestionujący wszystko umysł. To, czym jest Żyd, wynika z doświadczeń pięciu tysięcy lat - to one ukształtowały żydowskie poczucie humoru, one ukształtowały żydowską kłótliwość, skłonność do zwady czy nieustępliwość". Jego nowa książka Wieczory kaluki (2006 r.) została oceniona jako „najbardziej żydowska powieść, jaką kiedykolwiek ktokolwiek gdziekolwiek napisał". Burzliwe, polemiczne, prześmieszne, święte, obrazoburcze i wzruszające Wieczory kaluki dorównują największym arcydziełom literatury światowej, a istotą tego niezwykle śmiałego obrazu żydowskości jest genialne i odważne poczucie humoru autora. "Sunday Telegraph" Autor został laureatem Nagrody Bookera za 2010 rok.

To wirtuozowska parafraza siedemnastowiecznej powieści fantastycznej w przewrotny sposób przedstawiająca wieczną dwoistość ludzkiej natury i karkołomne konsekwencje, jakie ona ze sobą niesie.

To porywająca historia, która mieszając elementy powieści dydaktycznej i romantycznej vie romancee roztacza przed nami poetycką wizję spełnionego życia i szalonej miłości.

To zbiór krótkich esejów, w których autor interpretuje sześć opowieści chasydzkich, objaśniając najważniejsze zasady ludzkiej egzystencji.

Na Believiiie'u, w kolorowej dzielnicy Paryża, gdzie trudno spotkać autochtonicznych Francuzów, na szóstym piętrze bez windy mieszka Momo, dziecko ulicy. Wychowuje go pani Roza, stara żydówka cudem uratowana z Auschwitz. Jest brzydka, łysa i schorowana, dawniej radziła sobie jako uliczna prostytutka, obecnie prowadzi nielegalną ochronkę dla dzieci. Na pocieszenie trzyma pod łóżkiem portret pana Hitlera. Pewnego dnia Momo zamierza pojechać do cudnej Nicei, którą zna tylko z opowieści, i napisać Nędzników jak pan Wiktor Hugo, wszak po to właśnie ma całe życie przed sobą. Tymczasem jednak musi zająć się schorowaną panią Rozą, a z nią jest coraz gorzej... Powieść Romaina Gary'ego, opublikowana pierwotnie pod pseudonimem Emile Ajar, to hymn na cześć miłości i człowieczeństwa. Od samego początku okrzyknięto ją arcydziełem, a autorowi przyznano prestiżową nagrodę Concourtów. Została przetłumaczona na kilkadziesiąt języków i sprzedana w wielu milionach egzemplarzy. Oddajemy ją do rąk polskich Czytelników w nowym, znakomitym tłumaczeniu Krystyny i Krzysztofa Pruskich.