Piotr Stankiewicz

Oto książka dla każdego, czyj PESEL zaczyna się od cyfry „8”. I nie tylko! Piotr Stankiewicz na nowo odkrywa formę, z którą eksperymentowali Amerykanin Joe Brainard i Francuz Georges Perec. O Polsce lat osiemdziesiątych, dziewięćdziesiątych i dwutysięcznych jeszcze nikt tak nie napisał. Wspomnienia, lakoniczne i nietrwałe, tworzą świadectwo przeszłości, które - chociaż osobiste - uruchamia w czytelniku pokłady jego własnych wspomnień, skojarzeń i refleksji. Piotr Stankiewicz (ur. 1983) jest pisarzem i filozofem, twórcą i nauczycielem reformowanego stoicyzmu, autorem książek o stoickiej sztuce życia i o życiu w Polsce. Jego teksty i eseje pojawiają się regularnie na łamach „Kwartalnika Przekrój”, „Tygodnika Powszechnego” i na jego autorskim blogu. Jest autorem książki „21 polskich grzechów głównych” (wyd. 2018), słynnego eseju satyrycznego opisującego III Rzeczpospolitą w trzydziestoleciu jej istnienia. Pojęcia takie jak „tupolewizm” czy „autorasizm” weszły na stale do obiegu medialnego. Kontynuacją i rozwinięciem tej książki był zbiór esejów „My fajnopolacy” (wyd. 2019). Strona autorska piotrstankiewicz.pl Książka Piotra Stankiewicza jest jak pudełko czekoladek – niektóre okazują się proustowskimi magdalenkami, za pomocą kilku słów odsyłającymi do wspólnej przeszłości. Pamiętacie zapach nagrzanych torów kolejowych latem? Ja na szczęście pamiętam. A wygazowane piwo, pite rano po imprezie, kiedy już nie jest tak wesoło, ale jeszcze nie wypada iść do domu? Tak, i żołądek ściska mi się ze zgrozy i smutku. Bardzo oszczędna i niezwykle pojemna publikacja, otwierająca przepaść melancholii. Olga Wróbel, Kurzojady To książka o nas, rocznikach, którym przyszło żyć, bawić się i zamartwiać między ejtisami a Smoleńskiem, jak i o samym autorze – procesie jego wchodzenia w świat i porzucania dawnych światów, które istnieją dzisiaj już tylko dzięki magicznej formule „pamiętam, że”. Łukasz Najder, autor książki „Moja osoba. Eseje i przygody” „Pamiętam” to niby historia osobista, podana w skrawkach, strzępach, które układają się na barwny kalejdoskop ostatnich trzydziestu lat, w którym niejeden i niejedna odnajdzie też i fragment siebie. Kacper Pobłocki, antropolog, autor książki „Chamstwo”

Układ treści dostosowany do najnowszych zmian w podstawie programowej: starannie opracowane lekcje dotyczące wykazywania na konkretnych obszarach relacji przyczynowo-skutkowych oraz czasowo-przestrzennych pomiędzy różnymi elementami środowiska geograficznego i zachodzącymi w nim procesami (np. funkcje wielkiego miasta na przykładzie Warszawy, piętrowość klimatyczno-roślinna w Himalajach). Zalecana w podstawie programowej strategia wyprzedzająca, polegająca na wcześniejszym przygotowaniu się uczniów do lekcji poza szkołą, w podręczniku realizowana w formie krótkich poleceń zamieszczonych na początku lekcji. W tematach dotyczących planet i ruchów Ziemi pojawiają się nowoczesne trójwymiarowe rysunki, by uczniowie zainteresowali się lekcją i łatwiej zapamiętali zawarte w niej treści. Szczegółowe mapy tematyczne omówione w treści lekcji pozwalają na realizację podstawowego celu edukacyjnego geografii na tym poziomie edukacji, którym według twórców podstawy programowej jest interpretacja treści map. Praktyczne wskazówki dotyczące nauki w terenie i zdobywania wiedzy o najbliższej okolicy pomagają ćwiczyć umiejętność uważniejszej i bardziej wnikliwej obserwacji otoczenia oraz przyczyniają się do zmian postrzegania świata w codziennym życiu. Podręcznik jest przeznaczony na 30 godzin lekcyjnych. Działy: 1. Kształt i ruchy Ziemi, 2. Geografia Europy, 3. Sąsiedzi Polski. Schemat lekcji: – polecenia przed lekcją, – treść główna, – polecenia wplecione w lekcję (np. znajdź w internecie), – ciekawostki Dowiedz się więcej, – moduł Geografia w praktyce, – podsumowanie Wiesz, rozumiesz, – Sprawdź się (przeważnie 2–4 zadania na koniec lekcji). Dział składa się z lekcji, podsumowania działu i zadań sprawdzających.

Jak nie zagubić się we współczesnym, chaotycznym i pełnym pokus świecie? Jak w pełni efektywnie wykorzystać swe życie? Jak nie marnować czasu, nie dać się zaskoczyć nieszczęściu czy uniezależnić nasze samopoczucie od tego, na co i tak nie mamy wpływu? Odpowiedzi na te i podobne pytania znajdziemy w Sztuce życia według stoików Piotra Stankiewicza. Za jej pośrednictwem autor dostarcza czytelnikowi szereg wypracowanych przez Senekę, Epikteta oraz Marka Aureliusza recept, które pomogą nauczyć się „sztuki dobrego życia” i wskażą jak zostać nowoczesnymi stoikami. Dzięki zestawieniu starożytnych cytatów ze współczesnymi realiami, licznym przykładom wziętym z życia i położeniu nacisku na praktyczny aspekt stoicyzmu, niniejsza książka jest nie tylko ciekawą lekcją dotyczącą tej szkoły filozofii, ale też podręcznikiem konkretnego, realnego sposobu myślenia.

BRAWUROWY I ABSOLUTNIE BEZLITOSNY PORTRET III RP Książka, która dobrze wygląda na półce z Ikei! „21 polskich grzechów głównych” było objawieniem, a z okazji 30-lecia poczęcia III Rzeczpospolitej nadchodzą Fajnopolacy! „Stankiewicz jest ojkofobem, na którego nie zasługujemy: pomyje na Polskę, Polki i Polaków wylewa ciepło, życzliwie i konstruktywnie. Aż chciałoby się w Polsce nie żyć. Żeby móc do niej przyjechać, rzecz jasna”. Adriana Rozwadowska Tu znajdziecie wszystko co istotne oraz z pozoru mało ważne. Jest i Jan Paweł II i Zbigniew Stonoga, jest i Smoleńsk i Sullenberger (tak, to ten od awaryjnego lądowania na rzece Hudson). Są, chociaż w zasadzie nie ma Żydów z Nasielska, znajdzie się również miejsce na przedmiejskie życie i zmiany klimatyczne. No a kim są tytułowi fajnopolacy? Po trochu jesteśmy nimi my wszyscy, a po trochu – nikt. Bycie fajnopolakiem mimo że wydaje się być takie fajne, to nie zawsze takie jest. „Dlaczego Polacy uwielbiają podgryzać się wzajemnie? Co mówi o nas wielkie przemówienie do narodu wygłoszone przez Zbigniewa Stonogę? Dlaczego w Polsce nie jest możliwy late night show? Piotr Stankiewicz po raz kolejny podejmuje ryzykowną próbę zejścia w otchłanie duszy polskiej i polskiego charakteru. Polacy często narzekają, że w Polsce trudno jest żyć — i narzekali na to od stuleci. Stankiewicz tłumaczy dlaczego”. Adam Leszczyński

Autorasizm, niedasizm, tupolewizm. Kultura dezinformacji, nibypaństwo i wyrodne państwo. Kozłoofiaryzm i widzimisizm... czyli polskie grzechy główne, wszystkie wreszcie porządnie opisane i zebrane w jednym miejscu. Ta książka to instant classic rozmów o Polsce. Pytamy ciągle, co z tą Polską i dlaczego tak źle. Ta książka daje odpowiedzi – i to nie jedną, nie siedem, ale pełne oczko, czyli 21 polskich grzechów głównych. Jest to unikalne połączenie złośliwej satyry, przenikliwej analizy i słownika polskich wad, który powinien się znaleźć w każdym polskim domu. Książka czerpie ze wszystkich możliwych źródeł, od Konstytucji RP, po jatki w internecie. Jest w niej parawaning i Mrożek, są rozmowy nagrane u „Sowy i przyjaciół”, są raporty smoleńskie, dekret Bieruta, komentarze z piekielni.pl, tweety burmistrza Guziała i ministra Sikorskiego. Jest w niej Polska – czyli wszystko.

Jak nie zagubić się we współczesnym, chaotycznym i pełnym pokus świecie? Jak w pełni efektywnie wykorzystać swe życie? Jak nie marnować czasu, nie dać się zaskoczyć nieszczęściu czy uniezależnić nasze samopoczucie od tego, na co i tak nie mamy wpływu? Odpowiedzi na te i podobne pytania znajdziemy w „Sztuce życia według stoików” Piotra Stankiewicza. Za jej pośrednictwem autor dostarcza czytelnikowi szereg wypracowanych przez Senekę, Epikteta oraz Marka Aureliusza recept, które pomogą nauczyć się „sztuki dobrego życia” i wskażą jak zostać nowoczesnymi stoikami. Dzięki zestawieniu starożytnych cytatów ze współczesnymi realiami, licznym przykładom wziętym z życia i położeniu nacisku na praktyczny aspekt stoicyzmu, niniejsza książka jest nie tylko ciekawą lekcją dotyczącą tej szkoły filozofii, ale też podręcznikiem konkretnego, realnego sposobu myślenia.

W trwających przynajmniej od połowy XX wieku dyskusjach o niepożądanych konsekwencjach intensywnego rozwoju technologicznego sztandarowym przykładem ryzyka jest budowa elektrowni atomowych, wywołująca burzliwe protesty społeczne. Po zaniechanej na początku lat 90. budowie elektrowni w Żarnowcu plany rozwoju energetyki jądrowej powróciły w Polsce nieoczekiwanie w 2009 roku. Aktualne tym samym stało się pytanie o udział społeczeństwa w procesie podejmowania decyzji: Czy rozwój energetyki powinien być przedmiotem szerokiej debaty publicznej, jak chcieliby zwolennicy podejść partycypacyjnych i deliberacyjnych? Czy też – jak stwierdził jeden z ekspertów cytowany w tej pracy – „są obszary działalności człowieka, gdzie demokracja nie może funkcjonować”? Sięgając po koncepcje z zakresu społecznych badań nad nauką i technologią, socjologii ryzyka i społecznego zarządzania technologią, autor pokazuje, że udział społeczeństwa w realizacji polskiego programu jądrowego jest znikomy, a decyzje zapadają w wąskim gronie ekspertów i decydentów, według technokratycznych norm ucieleśnianych przez techniczny model zarządzania ryzykiem. Sedno książki stanowi próba wykazania, że niewielki udział obywateli nie wynika – jak zwykło się uważać – z braku tradycji uczestniczących podejmowania decyzji w Polsce czy też słabości polskiego społeczeństwa obywatelskiego; jest raczej efektem celowych (i zazwyczaj skrywanych) działań dominujących grup interesów skupionych wokół środowisk związanych z energetyką. Dążą one do wykluczenia podmiotów obywatelskich, pochodzących spoza „złotego trójkąta” nauki, biznesu oraz władz publicznych, i osłabienia ich wpływu na proces decyzyjny.

W trwających przynajmniej od połowy XX wieku dyskusjach o niepożądanych konsekwencjach intensywnego rozwoju technologicznego sztandarowym przykładem ryzyka jest budowa elektrowni atomowych, wywołująca burzliwe protesty społeczne. Po zaniechanej na początku lat 90. budowie elektrowni w Żarnowcu plany rozwoju energetyki jądrowej powróciły w Polsce nieoczekiwanie w 2009 roku. Aktualne tym samym stało się pytanie o udział społeczeństwa w procesie podejmowania decyzji: Czy rozwój energetyki powinien być przedmiotem szerokiej debaty publicznej, jak chcieliby zwolennicy podejść partycypacyjnych i deliberacyjnych? Czy też – jak stwierdził jeden z ekspertów cytowany w tej pracy – „są obszary działalności człowieka, gdzie demokracja nie może funkcjonować”? Sięgając po koncepcje z zakresu społecznych badań nad nauką i technologią, socjologii ryzyka i społecznego zarządzania technologią, autor pokazuje, że udział społeczeństwa w realizacji polskiego programu jądrowego jest znikomy, a decyzje zapadają w wąskim gronie ekspertów i decydentów, według technokratycznych norm ucieleśnianych przez techniczny model zarządzania ryzykiem. Sedno książki stanowi próba wykazania, że niewielki udział obywateli nie wynika – jak zwykło się uważać – z braku tradycji uczestniczących podejmowania decyzji w Polsce czy też słabości polskiego społeczeństwa obywatelskiego; jest raczej efektem celowych (i zazwyczaj skrywanych) działań dominujących grup interesów skupionych wokół środowisk związanych z energetyką. Dążą one do wykluczenia podmiotów obywatelskich, pochodzących spoza „złotego trójkąta” nauki, biznesu oraz władz publicznych, i osłabienia ich wpływu na proces decyzyjny.