Menu

Agnieszka Karpowicz

Książka dotyczy jednego roku z życia Mirona Białoszewskiego: od czerwca 1975 do czerwca 1976. Okres ten wyznaczają daty pierwszej i ostatniej notatki Chamowa, pisanego po przeprowadzce poety na Lizbońską. Białoszewski podejmuje wówczas szereg praktyk przestrzennych oraz obfitych, relacyjnych, multi- i intermedialnych działań twórczych – chodzi, zbiera „zielska”, urządza seanse magnetofonowe, układa bukiety. W tym „małym czasie” na niewielkim obszarze powstaje wiele utworów w wersjach pisanych i dźwiękowych równocześnie, nasila się pęd twórczy poety.
W książce podjęto temat relacji między awangardą, neoawangardą a kulturą undergroundową i popularną w Europie Środkowej. Stanowi ona porównawcze studium dotyczące kultury alternatywnej i tradycji awangardowej w PRL i Czechosłowacji w latach siedemdziesiątych-dziewięćdziesiątych XX wieku. Tom zawiera niepublikowane dotąd w języku polskim teksty czeskojęzyczne i polskie źródła archiwalne (Tajna Kronika Pięciu Osób), przedstawia działalność mało znanych grup artystycznych i alternatywnych (m.in. Oneiron w Polsce i ważne dla czeskiej sceny kulturalnej środowisko „Revolver Revue", z którego do polskiej świadomości przebił się jedynie Jáchym Topol), podejmuje też temat muzyki alternatywnej w relacji z ruchami neoawangardowymi i undergroundowymi końca XX wieku. „Antologia podejmuje problematykę awangardy, neoawangardy, kontrkultury i undergroundu oraz niedostatecznie dotąd przebadanych związków między nimi. Mamy tu między innymi analizę czeskiej i polskiej alternatywnej sceny muzyki rockowej, odwołania do opozycyjnych ruchów politycznych w Czechach i w Polsce, „sprawozdanie" o Křižovnickiej Szkole Czystego Humoru bez Żartu, panoramę kontrkulturowych działań we Wrocławiu i Łodzi, prekursorskie omówienie niezwykle ważnej katowickiej grupy Oneiron, historię działalności polskich galerii niezależnych, kariery artystycznej Józefa Robakowskiego, praktyk twórczych Józefa Wodiczki... To pozycja nowatorska i inspirująca, a zarazem rzetelna i oparta na gruntownej wiedzy oraz szerokiej erudycji, komparatystycznie z różnych perspektyw autorskich ujmująca związki i paralele polsko-czeskie, a także związki między różnymi dziedzinami sztuki". Z recenzji prof. dr. hab. Leszka Engelkinga
Książka poświęcona jest historii prozaizacji prozy polskiej. Autorka przywołuje znane postacie polskiej literatury, jak Miron Białoszewski czy Edward Stachura, oraz stara się zinterpretować najważniejsze ogniwa procesu prozaizacji w kontekście dzieł wybranych twórców. Autorka zadaje pytanie, w jaki sposób opozycja oralności i piśmienności w dziełach wybranych pisarzy wkracza do literatury artystycznej i co się z nią dalej dzieje, jak zatem tę literaturę w różnych formach przekształca i zbliża ją do "prozy życia". Dzięki stawianym pytaniom oraz próbom odpowiedzi na nie książka doskonale wpisuje się we współczesne dyskusje krytyczne.