Do 1939 r. Dąbie było autonomicznym miastem, potem stało się prawobrzeżną dzielnicą Wielkiego Szczecina (z wyłączeniem lat 1946-1948). Ten fakt historyczny zaważył na konstrukcji książki Alicji Biranowskiej-Kurtz i Michała Rembasa, opisującej dzieje niezależnego miasta (część I) oraz okresu powojennego jednej z wielu dzielnic aglomeracji (część II). Wyłączone z rozważań ogólnych obiekty architektoniczne bądź wyższej użyteczności, otrzymały osobne noty w oddzielnej części monografii (część III).
Zróżnicowaniu uległa też sama zawartość publikacji, bowiem zawiera różne treści, spojrzenia i rozłożone akcenty, ujęte stosownie do zainteresowań samych autorów. W pierwszej części akcenty położono na rozwój przestrzenny, w którym zdarzenia historyczne stanowiły bazę dla takich rozważań. Traktowana z dużą lekkością i swadą druga część książki (pisana przez dziennikarza), odnosi się bardziej do zagadnień bieżących pozyskiwanych w dużej mierze od współczesnych mieszkańców dzielnicy. Monografia otrzymała bardzo bogaty serwis ilustracji dawnych oraz współczesnych, tym bardziej ważny dla zespołu, bowiem koniec II wojny światowej doprowadził do całkowitej likwidacji zabudowy Starego Miasta i jego bezpośredniego sąsiedztwa. Świetność przestrzenną i architektoniczną dawnego Dąbia podziwiamy dzisiaj jedynie na zachowanych dawnych przekazach graficznych, a ogrom przekształceń oraz działań powojennych udokumentować można współczesną fotografią.
