Dziennik Heńka Fogla był spisywany w getcie łódzkim od 16 marca 1942 do 7 maja 1944 roku. Autor nazywał go „pamiętnikiem”: przed pamiętnikiem nie trzeba niczego ukrywać, gdyż On jest jak spowiednik.
Opisywał w nim warunki życia i pracy w getcie, losy swojej rodziny i przyjaciół, politykę wewnętrzną getta prowadzoną przez Chaima Rumkowskiego, z którego ust nie wychodzi ani jedno słowo prawdy, krążące w getcie plotki na temat sytuacji międzynarodowej. Szczególną uwagę poświęcał panującemu w getcie głodowi, skrupulatnie notował ceny i wielkość wydawanych racji żywnościowych. Wydarzeniem, które poruszyło go w szczególny sposób, była Wielka Szpera na początku września 1942 r. — wszędzie, gdzie się tylko ruszysz, płacz, jęki, tragizm nie do opisania! (...) jadą wozy pełne zabranych dzieci, chorych i starców, to wszystko razem zlewa się w jedną całość, zgroza pada na człowieka!
Opisuje też tragedię Żydów, którzy zostali deportowani do getta z innych miejscowości, m.in. Pabianic, Brzezin, Ozorkowa, Kalisza, Bełchatowa.
