Menu

Jóźwiak Karol

Zofia Rydet jest jedną z najbardziej znanych i cenionych postaci w historii polskiej fotografii, jednak prac poświęconych jej sztuce i życiu jest niewiele. Dominują oczywiście katalogi dotyczące jej twórczości, wydawane głównie z okazji odbywających się wystaw, natomiast brakuje solidnych opracowań naukowych. Książka ta może w jakiejś mierze wypełnić tę lukę i stać się inspirującą, ważną pozycją w badaniach nad polskim środowiskiem artystów fotografów i jedną z jego najważniejszych postaci. Zofia Rydet stała się wręcz legendą polskiej fotografii i autorzy Zapisu pamięci. Historii Zofii Rydet obawiają się, że jej osoba ulega mitologizacji, co nastąpiło szczególnie wyraźnie po śmierci artystki. Taka mitologizacja funkcjonuje często jak ideologia i uniemożliwia dojście do prawdy o poznawanej rzeczywistości. Stąd też Tomasz Ferenc, Karol Jóźwiak i Andrzej Różycki podjęli próbę demitologizacji Zofii Rydet, chcąc „przekroczyć wiedzę o Zofii Rydet, którą ona sama pozostawiła po sobie, i spróbować zrozumieć, kim była”. Właśnie owa próba zrozumienia artystki i jej twórczości poprzez zabieg demitologizacji stanowi o oryginalności tej publikacji i powoduje, że może stać się ona ważnym odniesieniem do dalszych badań nad fenomenem Zofii Rydet. Z recenzji prof. UAM dr. hab. Jerzego Kaczmarka
Karol Jóźwiak - historyk sztuki i kulturoznawca, adiunkt w Instytucie Kultury Współczesnej UŁ. Jego zainteresowania obejmują teorię i historię kultury we Włoszech i w Europie Wschodniej oraz ich powiązania z polityką, pamięcią i filozofią. Książka Karola Jóźwiaka przedstawia poszukiwania Pasoliniego, który sięgał do różnorodnych źródeł refleksji, od Dantego do Christiana Metza oraz od dialektu frulijskiego po genealogię włoskiego jako „parodii łaciny”, w ramach zapytywania o status języka i literatury. Zamiast przyjęcia tezy o języku jako systemie znakowych opozycji, za którym aksjomatem podążała semiotyka strukturalistyczna, Pasolini postawił już w latach 40. i 50. w centrum swojego zainteresowania doświadczenie „języka, który komunikuje sam siebie”, podjęte później przez Giorgio Agambena. prof. UJ dr hab. Tomasz Majewski