Menu

Magdalena Furmanik-Kowalska

Człowiek uwikłany jest w kulturę, w której się urodził i wychował. Kultura wpływa na jego tożsamość, na jego obraz świata i postawę wobec innych. Jest to zależność, którą często odkrywa dopiero w momencie zetknięcia się z inną kulturą, a jedną z przyczyn takiego styku jest migracja. Z tym tematem zmierzyły się współczesne artystki multimedialne pochodzące z Azji, m.in. Mona Hatoum, Sigalit Landau, Shirin Neshat, Almagul Menlibaeva, Yang Yue-Qing, Kim Sooja, Mori Mariko, Takano Aya, Fiona Tan i wiele innych. Każda z nich pod wpływem nowej sytuacji życiowej sięgnęła do swojej kultury materialnej i niematerialnej, czerpiąc z nich inspiracje. Dzięki ich twórczości możemy nie tylko obcować z niezwykle interesującą w formie i treści sztuką, lecz także spotkać się, dotknąć, poczuć i spróbować zrozumieć ich dziedzictwo kulturowe. Publikacja podzielona została na dwie części. Pierwsza zatytułowana „Artystki a tożsamość kulturowa” analizuje wybrane dzieła poszczególnych twórczyń w kontekście ich poszukiwań własnej drogi artystycznej. Druga, zatytułowana „Inspiracje”, przybliża klika motywów, będących często „cytatami kultury”, wybijających się znacząco w sztuce współczesnej Chin i Japonii. Ukazuje rodzaje nawiązań do dziedzictwa kulturowego oraz współczesne estetyki dominujące w sztuce Dalekiego Wschodu.
Książka ilustruje, w jaki sposób współczesne japońskie i chińskie artystki wykorzystują charakterystyczne dla swoich krajów symbole oraz elementy tradycji kulturowej, a także jak przeciwstawiają się uznanym przez ich rodzime społeczeństwa wzorcom kobiecości. Autorka prezentuje twórczość kilkunastu artystek, zarówno tych powszechnie rozpoznawanych, jak Yoko Ono, Yayoi Kusama i Lin Tianmiao, jak i tych dotąd nieobecnych w polskiej literaturze przedmiotu. Przedstawia historię Japonek jako prekursorek w zakresie wykorzystania nowych mediów w sztuce, symbolikę kimona w realizacjach współczesnych artystek z Japonii, a także opisuje fenomen estetyki kawaii. Podejmuje również rozważania na temat obecności performansu kulturowego w fotografii japońskiej i chińskiej. Opowiada następnie, w jaki sposób Chinki w swoich realizacjach artystycznych nawiązują do tkactwa, szycia i hafciarstwa, czyli kobiecego rzemiosła, oraz dlaczego sięgnęły po kobiecy akt jako środek wypowiedzi.