Dziewczyny ze Słowaka Maria Paszyńska Książka

Dziś przychodzę do Was z kolejną książką idealną na okres 80. rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego. Dwa tutaj o „Dziewczyny ze Słowaka" autorstwa Marii Paszyńskiej, która przenosi nas w dramatyczne realia okupowanej Warszawy i Powstania Warszawskiego, przywołując historie młodych dziewcząt, które z odwagą i determinacją włączyły się w walkę o wolność. Autorka, bazując na skrupulatnie zebranych materiałach historycznych, przedstawia nam mniej znaną, lecz równie istotną, kobiecą stronę konspiracyjnej działalności w czasie II wojny światowej. Paszyńska przypomina, że bohaterstwo nie było zarezerwowane jedynie dla mężczyzn, a młode harcerki z warszawskiego Liceum im. Juliusza Słowackiego również wniosły ogromny wkład w walkę o niepodległość.Powieść rozpoczyna się w przededniu wojny, kiedy to bohaterki prowadzą jeszcze normalne i beztroskie życie - snują marzenia, budują przyjaźnie, przeżywają pierwsze miłości. Wszystko zmienia się we wrześniu 1939 roku, kiedy wybucha wojna. Od tego momentu ich życie zostaje na zawsze naznaczone przez wojnę, okupację i konspirację.Natalia, jedna z głównych postaci, zdobywa przydomek „królowej kanałów" dzięki swojej odwadze i umiejętności poruszania się po podziemnych trasach Warszawy, które stają się kluczowe dla łączności i przemieszczania się podczas Powstania Warszawskiego. Inna bohaterka, Ewa, szybowniczka i spadochroniarka, angażuje się w bezpośrednią walkę, ryzykując życie w zasadzce na niemieckiego esesmana Alfreda Milkego. Z kolei Halina jest zaangażowana w kolportaż zakazanych materiałów, co czyni ją kluczową postacią w małym sabotażu. Wandzia zaś podejmuje się zadania ewakuacji Szpitala Ujazdowskiego, narażając swoje życie, by ratować innych ludzi.Każda z bohaterek w powieści podejmuje różne formy oporu przeciwko okupantowi, od działań zbrojnych po organizowanie tajnego nauczania. Ich historie są pełne napięcia i dramatyzmu, ale są także głęboko ludzkie - każda z dziewcząt zmaga się nie tylko z okrucieństwem wojny, ale także z osobistymi lękami, nadziejami i marzeniami o przyszłości.Paszyńska, poprzez skrupulatne opisy, bogate tło historyczne i fotografie, oddaje nie tylko brutalność tamtych czasów, ale także pokazuje, jak młode dziewczęta, często jeszcze nastolatki, musiały szybko dorosnąć i stanąć w obliczu wyzwań, które w normalnych czasach byłyby nie do pomyślenia. Mimo, że nie wszystkim z nich udało się przetrwać wojnę, ich historie są świadectwem odwagi i niezłomności ducha, a także przypomnieniem, jak ważną rolę odegrały kobiety w walce o wolność Polski.„Dziewczyny ze Słowaka" to książka, która porusza serca i zmusza do refleksji nad rolą kobiet w walce o wolność oraz nad tym jak wiele młodych i pięknych ludzi zabrała nam wojna. Paszyńska mistrzowsko oddaje emocje, jakie towarzyszyły jej bohaterkom - od strachu po ogromny zapał do działania. To opowieść o niezłomności, sile ducha i walce, która wciąż pozostaje niedoceniona w powszechnej świadomości.Ta książka to nie tylko literackie świadectwo heroizmu młodych kobiet, ale także hołd złożony tym, które poświęciły wszystko w imię wyższych wartości. Dzięki „Dziewczynom ze Słowaka" możemy lepiej zrozumieć, jaką cenę zapłaciły te młode kobiety za NASZĄ wolność. To pozycja obowiązkowa dla każdego, kto chce lepiej poznać i zrozumieć historię Polski, szczególnie z perspektywy, która zbyt długo nie była nagłaśniana. Paszyńska jako absolwentka Liceum im. Słowackiego, pisze ich historię z pasją i zaangażowaniem, co czyni jej powieść zarówno wartościowym, jak i wzruszającym świadectwem tamtych dni, którego lekturę gorąco Wam polecam

Na autorkę tę trafiłam niechcący z Waszego polecenia. Jak zaczęłam czytać zachwyty nad tą autorką, przeszła mnie myśl, że warto poznać jej pióro, bo musi coś w nim być. Tym bardziej że uwielbiam książki o tematyce wojennej. Lubię czytać o naszych ojczystych bohaterach, tych znanych i tych mniej znanych, o których właśnie postanowiła opowiedzieć nam Maria Paszyńska.Kto zna pióro tej autorki, nie zdziwią moje zachwyty. Nie wierzę, że ja tę autorkę poznałam dopiero teraz... Opisała na pozór nic nieznaczące licealistki. Młode dziewczyny jednak tak wiele zrobiły i poświęciły dla kraju i wielu ludzi. To jest niesamowita opowieść, przy której przysięgam, co kawałek miałam gęsią skórkę, na co nawet mąż zwrócił uwagę, twierdząc, że jestem chyba chora, bo mimo upałów, robi mi się ciągle zimno, tak aż dostaje gęsiej skórki. Jak powiedziałam mu dlaczego, puknął się w głowę.Głównym miejscem tej książki jest warszawska szkoła, liceum im. Słowackiego, do którego chodziły zwykłe dziewczyny. W książce zamieszczone są ich zdjęcia, temu stały się takie prawdziwe. Śliczne dziewczyny bardzo radosne, towarzyskie, pełne planów i marzeń. W chwilach wolnych po lekcjach opalały się nad Wisłą, marząc o tym, co zrobią po maturze.Niestety wojna pokrzyżowała ich plany, a życie zmieniło się w mękę. Mimo tak młodego wieku wykazały się wielką odwagą i braterstwem. Zamiast na parkiecie spotykają się w kanałach, zamiast do szkoły jeżdżą na tajne komplety, a zamiast wzorów matematycznych na tablicy, rysują na murach stworzony przez jedną z nich znak Polski Walczącej.Drobna Natalia zostaje „królową kanałów", Ewka, szybowniczka i spadochroniarka, ryzykuje życie w zasadzce na esesmana Alfreda Milkego. Halina podrzuca policjantom zakazane druki „N", a Wandzia przeprowadza ewakuację Szpitala Ujazdowskiego.Autorka opowiada o każdej z nich osobno. Zamieszczone zdjęcia tych dziewczyn dodają dodatkowych wzruszeń, a ich poczynania trzymają w napięciu. Każda z tych dziewczyn to wielka bohaterka. Niestety nie każda z nich doczekała się końca wojny. Wiele z nich oddało swe życie i honor ojczyźnie.Warto polecać takich autorów, choć me słowa są niczym w porównaniu z tym, co czułam czytając. Tak dobrej książki, która porusza jakość ludzi maluczkich, którzy przenieśli wręcz góry, dawno nie czytałam. Warto zaznaczyć, że książka ta, to nie reportaż. "Dziewczyny ze Słowaka" jest napisana w formie powieści opartej na faktach. Forma tej książki dodatkowo chwyta za serce, smuci, a wręcz zatrważa i daje wiele do myślenia. Od tej książki nie można odejść, a po jej przeczytaniu dziewczyny, zostaną w naszych głowach i sercu. Dla tych, co znają autorkę nie muszę polecać, lecz tym którzy jeszcze nie mieli okazji, polecam bardzo. Nie przegapcie jej, bo wiele stracicie.

Autorka przedstawia nam losy dziewcząt szkoły Juliusza Słowackiego z okupowanej Warszawy i podczas Powstania Warszawskiego. Te młode kobiety w innych warunkach po maturze korzystały by z uroków życia, realizowały swoje plany i marzenia, jednak wojenna rzeczywistość zmusiła je do podjęcia walki i nadludzkiego wysiłku. Drobna Natalia została ,,królową podziemi", Ada z Dziunią zostały sanitariuszkami, a Wandzia przeprowadziła ewakuację Szpitala Ujazdowskiego.To trudna historia oparta na faktach, oczywiście autorka dodała od siebie parę drobiazgów, których nie udało jej się poznać, jak chodźby opis wojennej miłości Ady i imię mlodszej siostry Wandzi.Bardzo bolało mnie czytanie tej książki, wylałam sporo łez, jednak uważam że takie lektury są bardzo potrzebne, przypominają nam czym jest wojna, jak ciężko żyło się ludziom w tamtym czasie i do jak nadludzkich czynów byli gotowi zwykli obywatele tylko po to żebyśmy my mogli żyć w wolnym kraju.Ta opowieść poruszyła mnie dodatkowo, gdyż rzadko w książkach mamy opisaną wojnę z perspektywy kobiet, pokazującą ich wysiłki, walkę i poświęcenie do jakiego były zmuszone.To historia która powinien przeczytać każdy, by nie zapomnieć...