Ogród rozpaczy ziemskich Beatriz Serrano Książka

Beatriz Serrano opowiada o młodej kobiecie uwięzionej w pułapce niezadowolenia; kobiecie, która wiedzie z pozoru idealne życie, ale czuje coraz większą udrękę, samotność i egzystencjalną pustkę. Marisa płacze, kiedy dzwoni budzik, bo nienawidzi pracy w agencji reklamowej. Łyka środki uspokajające i ogląda godzinami YouTube, by choć na chwilę złagodzić lęk i frustrację, uciec od rzeczywistości. Działa w trybie przetrwania i coraz bardziej traci samą siebie. Beatriz Serrano zagłębia się w kryzysy współczesnego człowieka – podejmuje tematy dotyczące zdrowia psychicznego, feminizmu, uzależnień, wpływu mediów społecznościowych, straty, samotności i goryczy rozczarowań. Oczami Marisy, z humorem i sarkazmem, obnaża kapitalizm i korporacyjne realia – personalne i zawodowe napięcia, grę pozorów, absurdy, hipokryzję, presję sukcesu. I co najważniejsze – pisze o smutku i pustce, które zagnieżdżają się w pozornie idealnym życiu. Trudno było mi utożsamiać się z Marisą jako bohaterką, ale rezonowały ze mną jej zmagania – bo ta postać doskonale odzwierciedla kondycję psychiczną współczesnego człowieka; kryzysy, których doświadczamy w związku z pracą, presją społeczną i relacjami międzyludzkimi. Przejmująca jest samotność Marisy, jej zagubienie, lęk i wewnętrzna walka z samą sobą – ale sarkazm i cięty humor Beatriz Serrano łagodzi ten smutny przekaz (podobnie zresztą jak i zakończenie, które, choć nagłe i niespodziewane, przynosi odrobinę nadziei). Powieść, która uświadamia, że można czuć się samotnym w wielkim mieście. Że praca, rutyna i niesatysfakcjonujące więzi mogą stać się źródłem frustracji, niezadowolenia, samotności i lęku – pułapką, z której trudno się wyzwolić. I że wbrew pozorom nie jesteśmy sami – to rzeczywistość, którą wielu z nas doskonale zna.

Nie mogę przestać się tą powieścią zachwycać. Jej rytm, prawda która bije z każdego zdania, piekielnie przenikliwa i szczera Serrano jest mistrzynią ciętej riposty i prawdy o współczesnych ludziach. Prawdy nie zawsze wygodnej, często bolesnej, ale takiej, której nam trzeba, bo ile można żyć w zakłamaniu, że praca w korporacji zapewnia nie tylko kasę, ale też coś, cokolwiek innego? Pomimo gorzkiej nuty z jaką świat opowiada nam Marisa - główna bohaterka ,,Ogrodu rozpaczy ziemskich", bardzo ją polubiłam. To taka przyjaciółka z którą fajnie byłoby pójść na wino i śmiejąc sie do rozpuku skomentować świat. Wspaniała powieść!

Złapałem ją w biegu. Leżała w empiku w nowościach, przyciągnęła mnie okładką - no cóż, ostatnio nie mam życiowo najlepszego czasu. Wsiadłem do pociągu w drodze na kolejną delegację i… wsiąkłem w ten styl olśniewający jak letnie burzowe błyskawice. Marisa jest mną tak bardzo, że aż zaczęło mnie to przerażać, ale też kazało jeszcze raz zastanowić sie nad sensem, albo bezsensem istnienia, pracowania w korporacji, łapania najmniejszych chwil przyjemności kiedy czuję, że gdzieś i do kogoś przynależę… Bolesna była to dla mnie powieść, ale tak hipnotyzująca i prawdziwa, że szybko stała się mi bardzo, bardzo bliska. Swoją krótką opinię zakończę cytatem: ,,Myślę o wszystkich momentach, w których czujemy się samotni, dopóki nie pojawi się - kiedy najmniej się tego spodziewamy - ktoś, kto sprawi, że poczujemy się częścią czegoś większego. Jakbyśmy w końcu dotarli do Itaki.” I ta książka sprawiła poniekąd, że poczułem się właśnie częścią czegoś większego - całej populacji ludzi takich jak ja, którzy wciąż za czymś tęsknią… Serrano to mocny, szczery głos pokolenia, którego warto posłuchać.

Natychmiast zatopiłam się w tej wartkiej prozie, która hipnotyzuje stylem, ale przede wszystkim poraża tym, jak bardzo jest ludzka, jak genialnie wyraża to, co czujemy poniekąd wszyscy - tę frustrację, niepewność, potrzebę życia i czucia ,,naprawdę” kiedy jedyne co mamy to korporacja, która daje nam tylko i wyłącznie pieniądze. Świetnie czytało mi się o życiu Marisy, której myśli płyną w myślotoku pełnym uderzających prawd. Czasem czułam się jakbym czytała felieton ulubionego felietonisty, a kiedy indziej była to opowieść o mnie samej. Kurczę jakie to było dobre! Big love <3

Czytanie tej książki to dzika przyjemność. Tekst płynie i uderza raz po raz jak obuchem szczerością, prawdą zawartą w każdym kolejnym zdaniu, spostrzeżeniami które niby proste i oczywiste, a jednak wcale nie tak łatwe do uchwycenia. Bystre ucho do dialogów autorki i sokole oko do wypatrywania prawd o współczesnym człowieku - wprost zachwycają. Rewelacyjna powieść o tak wielu z nas.... Można się w niej przeglądać jak w lustrze. Polecam gorąco!