Wydawnictwo Naukowe UAM

Książka stanowi podsumowanie badań własnych autora dotyczących historii Europy Środkowej w trójkącie polsko-czesko-ukraińskim oraz dziedzictwa kulturowego Polski, Ukrainy i Białorusi. Porusza żywą i aktualną problematykę państwowego mitu, idei narodowej oraz nacjonalizmu w wybranych państwach Europy Środkowo-Wschodniej (w Polsce, państwach bałtyckich, Czechach, na Słowacji, Węgrzech, Ukrainie, Białorusi). Państwa te, choć niejedno dzieli, to jednak też wiele łączy. Wspólnie zaistniały jako samodzielne po I wojnie światowej i zetknęły się z dwoma totalitaryzmami. Przystąpiły do budowy systemu liberalnej demokracji, mimo że nacisk bieżących problemów i cień historii dają szansę populizmowi. Autor, wychodząc od kwestii definicyjno-pojęciowych, śledzi na konkretnych przykładach dzieje najnowsze, skupia się na XX wieku, sięga tam, gdzie należy: we wcześniejszą przeszłość. Prezentuje, w jaki sposób dążenie do zdobycia lub odzyskania niepodległości, idea narodowa wraz z mitem państwa etnicznego kształtowały i umacniały świadomość analizowanych społeczności. W ostatnich rozdziałach ukazuje problematykę ukraińską i białoruską, dwie drogi wyjścia ze sfery rosyjskiego wpływu, w tym jedną – białoruską nieudaną. Ukraina zaś, choć skąpana we krwi wskutek napaści sąsiada ze wschodu, wydaje się, że przetrwa oraz umocni swoją państwowość i zbuduje wreszcie naród.

Książka stanowi kontynuację wcześniejszych badań autora nad hiszpańską piłką nożną w kontekstach historyczno-kulturowych i polityczno-medialnych. W odróżnieniu od dwóch poprzednich części, które dotyczyły męskiej piłki nożnej, niniejsza w całości poświęcona jest kobiecej piłce nożnej, ściślej historii jej zerwania z patriarchalnym paradygmatem, silnie zakorzenionym w hiszpańskim społeczeństwie. Analizując piłkę nożną kobiet na tle historycznego rozwoju Hiszpanii oraz przemian w rozumieniu kryterium płci w ramach dyskursu władzy, autor ukazuje trudną drogę, jaką piłkarki, sędzie, trenerki, dziennikarki i komentatorki przebyły ze sfery prywatnej (domowej), w której zamknął je męski dyskurs władzy w XX wieku, do sfery publicznej, w której w XXI wieku zyskały taką pozycję, że stały się zdolne do wytworzenia kontrnarracji względem dominującego dyskursu.

W tytule książki pojawia się istotne rozróżnienie na dawniejsze i nowe metafory Internetu. Nie chodzi tu o dychotomiczne przeciwstawienie jednych drugim, lecz o dostrzeżenie różnicy, która dzieli Sieć z czasów jej XX-wiecznych początków i Sieć w postaci tak zróżnicowanej i technologicznie zaawansowanej, z jaką mamy do czynienia współcześnie, w trzeciej dekadzie XXI wieku. Jedne i drugie odkrywają i potwierdzają, że fenomen Internetu jako nowoczesnego medium – będącego od kilku dekad jednym z kluczowych składników życia społecznego i elementów kultury współczesnej – ma nie tylko swą bieżącą teraźniejszość, lecz również coraz dłuższą, z roku na rok nawarstwiającą się przeszłość. Autor stawia tezę, iż będące tematem tej książki metaforyczne określenia Internetu są w gruncie rzeczy niczym innym, jak przybierającymi najróżniejsze formy przejawami społecznego dyskursu, który trwa od lat i permanentnie wokół niego się toczy.

Autorzy książki proponują spojrzenie na film, literaturę, fotografię (ujmowane także relacyjnie, z perspektywy korespondencji sztuk) jako na nośniki pamięci i nostalgii. Poddają analizie artystyczne próby utrwalenia, zapisania w różnych mediach i za pomocą różnych kodów obrazów tego, co ze swej natury ulotne, przemijające, impresyjne. Wśród przygotowanych tekstów można znaleźć takie, które za punkt wyjścia obierają wizualność, sensualność obrazu, pamięć, nostalgię, melancholię, stylizacje retro oraz kategorie temporalne.

Społeczeństwo Jamajki przeszło długą drogę od dominującej liczebnie, a podporządkowanej kolonialnej władzy, służebnej populacji osób zniewolonych i pozbawionych podmiotowości prawnej, do obywateli kraju skazanego na peryferyzację w ramach gospodarki światowej. Autor przedstawia etnohistoryczne aspekty kształtowania się rasistowsko-klasistowskiej dominacji grupki Europejczyków nad większością ukształtowaną wskutek gospodarczego obrotu ludźmi, wykorzystywania i konserwowania ich podporządkowanego, podrzędnego statusu oraz eksploatacji globalnych nierówności. Na przykładzie jamajskich przestrzeni miejskiej i turystyki zaprezentował skutki kolonialnej niedbałości o rozwój społeczny i gospodarczy wyspy oraz utrzymywania większości jej mieszkańców w charakterze Innych, co zaowocowało odrzuceniem przez nich istotnej części „kolonialnej spuścizny” oraz dążeniami do wytworzenia własnej tożsamości. Końcowe rozdziały autor przeznaczył na omówienie praktycznych konsekwencji kontynuowania statusów etnorasowych i klasowych, zakorzenionych w kolonialnych i nacjonalistycznych hierarchiach, które nie przystają do opisu społeczeństw współczesnego świata, lecz są cynicznie reanimowane i wykorzystywane do legitymizowania wyzysku i dyskryminacji arbitralnie wybranych grup.

Książka tematycznie poświęcona jest chmurom oraz wszystkim zjawiskom z nimi związanym – różnorodnym opadom, mgle, burzy, tęczy; pogodzie czy niepogodzie. Dla fizyków chmura to skupisko cząsteczek wody w postaci pary, zmieniające przy odpowiedniej temperaturze swój stan w ciekły lub stały, tworząc opady deszczu, gradu czy śniegu. A czym są zatem dla humanistów? Chmury nie są jednolite, stanowią całą gamę różnych tworów, które człowiek obserwuje i te obserwacje przetwarza zgodnie ze swoimi potrzebami. Meteorolog lub wprawny obserwator potrafi na podstawie chmur przygotować prognozę pogody, biolog oszacować możliwości rozwoju środowiska naturalnego, artysta uwiecznić je w swoich dziełach, a humanista, wykorzystując, wiedzę o świecie pokazać ich rolę w życiu człowieka. Chmury od wieków fascynowały człowieka, ich piękno pochłaniało, a groza przerażała zarówno twórców, jak i zwykłych ludzi, czego dowodem są wytwory ludzkiej działalności artystycznej i teksty folklorystyczne. Chmury zawsze były kojarzone w dwojaki sposób: jako niewinnie sunące po niebie obłoki lub groźnie wypiętrzające się kowadła burzy. Ludzkość oczekiwała z nich zbawiennych, życiodajnych opadów deszczu czy śniegu, ale też chroniła się przed ich niszczącymi siłami. Zawsze jednak patrzyła z podziwem na te niewyobrażalne twory natury.

W monografii podjęta została interdyscyplinarna refleksja nad literaturą, filmem, muzyką i obrazem w powiązaniu ze sztuką operową i jej kulturowymi kontekstami. Autorzy kolejnych rozdziałów punktem odniesienia uczynili dzieła, w których dochodzi do różnego typu transpozycji operowych stylów, zarówno w sztuce wcześniejszych epok, jak i w zjawiskach kultury współczesnej (m.in. poezji, powieści, teledysku, teatrze tańca, grze komputerowej). Pojęciową kotwicę dla poruszanych zagadnień ustanowiły tradycyjne kategorie estetyczne – „stylu” i „dzieła” (stylów opery, dzieła w kulturze), odczytywane w dwojakim ujęciu: (1) ze względu na specyfikę gatunkowo-formalną i poszczególne składowe dramatyczne, muzyczne, teatralne, literackie i in. decydujące o fenomenie opery, jak również (2) jako wszelkiego rodzaju signum operowej sztuki i jej tematów zapisane w dziełach kultury, pozwalające m.in. na poszukiwanie paradygmatu „operowości”, otwartego na różne ideowe, kulturowe i estetyczne odczytania. W przedstawionych ujęciach, analizach i interpretacjach dzieł uwzględniono zachowanie pamięci kontekstu, z którego wywodzi się materiał podlegający transpozycji, a efekty procesów twórczych cechują się formalno-artystyczną nawiązaniem do wyjściowego oryginału (motywu, tematu, idei, stylu, wątku, formy, całego dzieła), ustanawiając nieodzowny element procesu trans-positio. Dzięki temu rezultaty takich procesów uobecniają i uaktualniają w sztuce i w kulturze, a wraz z nimi także w refleksji humanistycznej, doświadczenie żywotności tradycji, sztuki pamięci i stapiania się horyzontów, potwierdzając wielopoziomowe symboliczne i alegoryczne zakorzenienie sztuki tak dawnych epok, jak czasów współczesnych.

Monografia ta to wielogłosowy projekt uchwycenia tytułowego fenomenu, rozpoznania jego form, przejawów i konsekwencji będących przedmiotem opisu kultury, jak też integralnym jej komponentem, źródłem ekstatycznych, euforycznych czy choćby hedonistycznych reakcji i zachowań. Jedną z funkcji kultury i sztuki niezaprzeczalnie pozostaje wszak wywoływanie emocji, nierzadko skrajnych (nie zawsze zresztą pozytywnych) dających w efekcie przeżycia porównywalne z narkotycznym czy alkoholowym odurzeniem. Współczesne teorie komunikacji literackiej i artystycznej (oparte na empatycznym czy somatycznym trybie odbioru) pozwalają na powrót do owych – wydawałoby się już dawno zarzuconych – koncepcji recepcyjnych, przywracając kulturze jej, w powszechnej opinii niezmiennie pierwszoplanowe, zadanie dostarczycielki zmysłowych wrażeń i uczuciowych wzruszeń. W tym właśnie kluczu została zinterpretowana przez autorów rozdziałów wyjściowa metafora „sztucznych rajów”, odniesiona do wszelkich narzędzi, którymi dysponują literatura i sztuka, modelujące reprezentowaną rzeczywistość w sposób umożliwiający kreowanie wyimaginowanego świata, który bardziej odpowiada duchowym i emocjonalnym potrzebom jednostki ludzkiej niż ten znany z empirycznego doświadczenia. Monografia jest zatem wieloautorskim oglądem różnych wariantów pojmowania kulturowych upojeń, rozpoznaniem i wskazaniem ich obecności czy transmisji w kulturze Słowian.

Sententia Minuciorum, czyli Tabula Polcevera daje wgląd w postępowanie przed rzymskimi arbitrami. Nie jest ona tylko orzeczeniem dwóch urzędników, ale dokumentem zawierającym także opis czynności prawnych i rzeczywistych działań podjętych przez nich w Ligurii. Arbitrzy zajmowali się konfliktem między mieszkańcami Genui a castellum Witurejczyków Langensów/Langatów oraz szczepami zamieszkującymi sąsiadujące tereny o korzystanie z ager publicus. Inskrypcja pozwala również poznać kulisy rzymskiej polityki wobec podporządkowanych mieszkańców. Jest bowiem przykładem dokumentu ukazującego moment układania wewnętrznych stosunków na podbitych terytoriach, która to faza najczęściej umyka, w związku z ograniczonym materiałem źródłowym.

Książka dotyczy kulturowych kontekstów piłki nożnej. Sport ten stanowi bowiem znakomitą egzemplifikację problemów związanych z globalizacją i glokalizacją, czyli kulturową lokalną readaptacją globalnych praktyk. Odnosi się to w tej książce do Brazylii, Argentyny, Stanów Zjednoczonych i Japonii, chociaż – dla celów porównawczych – nieco uwagi autor koncentruje także na dwóch krajach europejskich: Niemczech i Holandii, osobny rozdział poświęca kobiecej piłce nożnej.

Studium kulturoznawcze poświęcone sekretom powszechnie przeżywanego fenomenu, jakim jest doświadczenie snu. Zagadnienie to stanowi obiekt badań z natury rzeczy niełatwy pod względem metodologicznym. Całość rozprawy składa się z serii esejów, w których autor rozważa poszczególne aspekty zjawiska snu, zwracając szczególną uwagę na jego kulturowe determinanty oraz aspekty semiotyczne.

Celem monografii jest zbadanie i opisanie stopnia językowej i kulturowej adaptacji cudzoziemców w parach dwujęzycznych z obywatelami polskimi. Podstawą badania są 24 wywiady pogłębione z parami dwujęzycznymi. Nadrzędna hipoteza zakłada, że postawy językowe kształtują się w procesie nauki poprzez komunikację, wykonywaną pracę i funkcjonowanie w związku z partnerem o innym języku i kulturze. Takie założenie daje wgląd w proces socjalizacji cudzoziemców w polską kulturę i język jako dorosłych osób dwujęzycznych. Pary dwujęzyczne będące przedmiotem badań stanowią przeciwwagę dla zbyt uproszczonych poglądów na temat międzykulturowych związków osób oraz ich zachowań językowych, a z drugiej strony są okazją do zaprezentowania postaw wobec języka polskiego przez obcokrajowców mających partnerów, którzy są obywatelami polskimi. Monografia jest nie tylko próbą rozpowszechnienia tematyki dwujęzyczności osób dorosłych w językoznawstwie, ale może też być wykorzystana przez osoby odpowiadające profilowi respondentów do zrozumienia i skutecznego radzenia sobie z wyzwaniem, jakim jest funkcjonowanie w dwujęzycznym związku bez formalnego wsparcia ze strony społeczeństwa, w którym żyją. To z kolei może mieć znaczący wpływ na zgłębienie znaczenia poczucia własnego ja w procesie socjalizacji do drugiego języka i kultury u dojrzałych osób dwujęzycznych.

Edycja inwentarzy kolegium jezuickiego w Nowogródku i jego majątków, sporządzonych po kasacie Towarzystwa Jezusowego na przełomie roku 1773 i 1774, zawiera opracowanie krytyczne pięciu rękopisów dotychczas prawie niewykorzystanych, przechowywanych w archiwach rosyjskich i białoruskich. Materiał zawarty w edycji jest cenny dla przedstawicieli różnych dyscyplin, takich jak historia sztuki i architektury, historia książki i edukacji, historia miast, religioznawstwo, muzykologia, dzieje farmacji oraz historia gospodarcza i demografia historyczna. Nowogródek stanowił ważne centrum administracyjne, ponieważ był stolicą województwa i jednym z miejsc obrad Trybunału Głównego Litewskiego. Osiedlenie jezuitów miało duże znaczenie dla rozwoju miasta, które do tej pory pozostawało pod silnym wpływem kulturowym Kościoła wschodniego. Placówka jezuicka w Nowogródku była czynna najpierw jako stacja misyjna (1626-1631), potem jako rezydencja (1631-1714), a w końcu jako kolegium (1714-1773). Na przestrzeni tego okresu jezuici rozwijali szeroko zakrojoną działalność pedagogiczną, duszpasterską i społeczną, o której świadczą m.in. zawarte w edycji katalog biblioteki i inwentarz apteki. Dla przygotowania aparatu naukowego korzystano zarówno ze źródeł archiwalnych, jak i z literatury. Oprócz archiwów w Moskwie i w Mińsku kwerenda objęła kilka instytucji na terenie Polski, Litwy i Włoch (w tym wypadku szczególne znaczenie ma Archiwum Rzymskie Towarzystwa Jezusowego). Wartością dodaną pracy jest identyfikacja niemal wszystkich pozycji wzmiankowanych w katalogach księgozbiorów jezuickich. Podjęto też próbę rekonstrukcji archiwum kolegium na podstawie dokumentów pierwotnie wchodzące w jego skład, które po kasacie Towarzystwa zostały przejęte przez Komisję Eedukacji Narodowej i do dziś dnia zachowały w zespole 1603 Rosyjskiego Archiwum Państwowego Akt Dawnych.

Na prezentowany tom składają się prace autorów z Wydziału Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu Adama Mickiewicza, którzy uczestniczyli w poprzednich częściach Na obrzeżach polityki – historyków, medioznawców i politologów, spośród których nie brakuje wieloletnich członków zespołu badań nad kulturą polityczną. Zespół ten kształtował się przez kilka dziesięcioleci, obejmując swym zasięgiem również przedstawicieli innych polskich ośrodków humanistycznych, którzy uczestniczyli w konferencjach organizowanych przez Zakład Dziennikarstwa, a następnie Zakład Kultury Politycznej i publikowanych przez nie w ramach Wydziału Nauk Politycznych i Dziennikarstwa prace zbiorowe. Z biegiem czasu wytworzył się stały zespół o charakterze międzynarodowym, w ramach którego zasadnicze znaczenie nabierał udział osób badaczy historii kultury politycznej i prawnej, w tym związanej z polskimi kresami. Część dwunasta zawiera teksty badaczy z Wilna, Pragi i Rzymu, w tym dotyczące pogranicza politologii i prawa (Henryka Malewskiego z Wilna). Specjalne miejsce zajmuje studium historyczne Stanisława Nicieji, wieloletniego rektora Uniwersytetu Opolskiego, autora kilkudziesięciu książek „kresowych”, a także rozpraw dotyczących historycznych zbiorów rzymskich. Końcowe teksty przypominają 100-lecie Uniwersytetu Poznańskiego (1919–2019) i bogaty jego dorobek rocznicowy. Opis stanowi fragment Wprowadzenia.

Profesor zw. dr hab. Jerzy Babiak (profesor nauk humanistycznych, doktor habilitowany nauk ekonomicznych) urodził się 27 maja 1943 r. w Kępnie. Szkołę Podstawową ukończył w 1957 roku w Krążkowach. Uczęszczał do Technikum Kolejowego w Ostrowie Wlkp. w latach 1957–1962, gdzie uzyskał maturę. Studia wyższe odbył w latach 1963–1968 w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Poznaniu (WSE, a obecnie Uniwersytet Ekonomiczny) uzyskując stopień zawodowy magistra ekonomii. Stopień naukowy doktora nauk ekonomicznych nadała mu w 1974 r. Rada Wydziału Ekonomiki Produkcji WSE w Poznaniu. Natomiast stopień naukowy doktora habilitowanego nauk ekonomicznych uzyskał w 1990 r. w tej samej uczelni. Opis stanowi fragment Przebiegu kariery Profesora zw. dr. hab. Jerzego Babiaka.

Siły zbrojne mogą być skierowane do udziału w misjach „niższej klasy”, potocznie nazywanych operacjami „z dolnej półki”, prowadzonymi w ograniczonym zakresie i stosunkowo krótkim czasie, które w przyszłości będą przebiegały w podobny sposób jak np. operacja „Just Cause”, dlatego amerykańskie doświadczenia szczególnie z interwencji w Panamie w 1989 r. mogą wyjaśnić niektóre z kluczowych czynników odgrywających nadal istotne znaczenie w przebiegu operacji tego rodzaju. Pod koniec zimnej wojny operacyjne aspekty pracy sztabów zaczęły być drugorzędne w stosunku do logistyki. Szczególnie uwidoczniły to konflikty o niskiej intensywności inaczej nazywane konfliktami o małym natężeniu, w których aktywnie uczestniczyły wydzielone siły amerykańskie odpowiednio przygotowane do misji prowadzonych poza granicami kraju. W latach 1798–1993 uczestniczyły one w 234 zagranicznych interwencjach zbrojnych, z tego w pięciu przypadkach były to oficjalnie wypowiedziane wojny. Opis stanowi fragment Wstępu.

Unemployment in the European Union seems to be one of the most important economic, social and political challenges nowadays. Young Europeans are particularly affected by this problem. The 2008 financial and economic crisis has undermined not only the economies of many of the member states, but also the integration project itself. The European Union and its capacity to create a “better world” has been called into question, especially by the young generation. Overcoming the crisis, the acceleration of economic development and, consequently, political recovery are the aims that are especially relevant for young Europeans. Additionally, these objectives should be achieved through the inclusion of the social dimension and also by an innovative approach (also on an individual level), with a special role for education, employment and small and medium enterprises. fragment Wprowadzenia

Prezentowany tom zawiera pozostałą część materiałów zaprezentowanych na konferencji zorganizowanej przez Zakład Kultury Politycznej Wydziału Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu w listopadzie 2008 r. oraz dalsze teksty, które w znacznym stopniu dotyczą związków między politologią i historią. Obok przyczynków znajdujemy tu rozprawy pióra wytrawnych badaczy o charakterze metodologicznym, poszerzające wydatnie naszą wiedzę o obrzeżach polityki, ukazujące dalsze możliwości badawcze. Jeden z seniorów badań nad dziejami XX w., Bronisław Pasierb z Wrocławia podejmuje temat politologii historycznej, której poświęcił ostatnimi laty kilka interesujących studiów, dowodząc – wbrew niejednemu autorowi zawężającemu krąg badań politologicznych do teraźniejszości czy nawet do prognozowania przyszłości – ścisłych powiązań między tą dyscypliną i wiedzą o przeszłości. W pełni podpisuję się pod jego wywodami, opartymi na wieloletnich przemyśleniach i odwołaniach do wybitnych poprzedników. fragment Wstępu

Współczesna Europa to kontynent pełen różnorodności o charakterze nie tylko politycznym, ale również społecznym czy etnicznym. Różnice te często są przyczyną powstawania wielorakich problemów czy konfliktów, dotyczących wielu dziedzin życia współczesnego człowieka. (…) Teksty zamieszczone w niniejszej książce włączają się w aktualny dyskurs na temat bieżących wyzwań Europy i dotyczą zarówno spraw ogólnych, jak i zagadnień bardziej szczegółowych. Artykuły są rezultatem badań i przemyśleń pracowników Wydziału Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz innych ośrodków naukowych w Polsce, w Niemczech czy na Ukrainie. Autorzy koncentrują swe rozważania na wybranych problemach UE i uwarunkowaniach integracji europejskiej. fragment Wstępu

Monografia "Kultura-media-etyka. Media w perspektywie etycznej i kulturowej w kontekście rewolucji teleinformatycznej" wychodzi naprzeciw złożonym problemom współczesnej cywilizacji, coraz częściej określanej mianem "społeczeństwa informacyjnego", "społeczeństwa opartego na wiedzy" czy też "społeczeństwa ponowoczesnego". Problemy te są konsekwencją dynamicznych przemian zachodzących w obszarze komunikacji, których skutkiem są przeobrażenia w sferze kultury. Asumptem do przygotowania tej publikacji była coraz wyraźniej rysująca się konieczność odświeżenia (uaktualnienia) humanistycznej refleksji nad gwałtownymi zmianami towarzyszącymi rewolucji teleinformatycznej. Autorzy mają nadzieję, że pozycja ta stanowić będzie przyczynek do szerszej dyskusji na temat skali, w jakiej rewolucja ta zmienia znany nam świat, oparty na pewnych fundamentach kulturowych. Czy zmiany te są na tyle głębokie, aby przekonstruować kulturowo-etyczne podwaliny cywilizacji? A jeśli tak, to czy dotychczasowe koncepcje etyczne, kulturowe okażą się przydatne obecnym oraz przyszłym społeczeństwom? Odpowiedzi na te i inne pytania starają się Państwu udzielić autorzy prezentowanych tekstów.

Problem rozwoju demokracji jest przedmiotem rozważań i analiz przede wszystkim politologów. Ma on jednak charakter interdyscyplinarny z uwagi na wielowymiarowość pojęcia demokracja. Wskazywanie na deficyt demokracji ma zawsze charakter subiektywny, uwarunkowany punktem odniesienia, a także specyfiką kulturową, która w decydującej mierze wpływa na pojmowanie demokracji. Inaczej definiują demokrację i pojęcie z nią związane takie, jak wolność, np. społeczeństwa zdominowane przez wyznawców islamu, a inaczej społeczeństwa żyjące w kulturze chrześcijańskiej. Można przyjąć, że w kulturze europejskiej pojmowanie demokracji jest zasadniczo zbliżone. Całość opracowania zawiera 10 artykułów, które można podzielić na trzy grupy. Pierwsza zawiera charakterystyki uwarunkowań kulturowo-historycznych, świadczących o integralności europejskiej białoruskiego społeczeństwa. Do drugiej grupy zakwalifikować można artykuły prezentujące sytuację społeczną i gospodarczą Białorusi w świetle stosunków z Polską i z Rosją. Trzecia grupa opracowań dotyczy tożsamości oraz aktywności społeczno-politycznej emigracji białoruskiej na tle polskiego i europejskiego pojmowania poszanowania praw człowieka. Opis stanowi fragment Wstępu

The publication represents the result of research carried out as part of the Jean Monnet project – EDUPOL Module “The European Integration Process. Double reunification through EU Education Policies (1948–2012).” The project was carried out at the Faculty of Political Science and Journalism at Adam Mickiewicz University in Poznan from 2013 to 2016. (...) The main objective of this publication is to draw public attention to the great impact of the European dimension of teaching. The authors deal with both theoretical and practical aspects of integration processes with regard to selected issues of the European Union’s educational policy. Opis stanowi fragment Wstępu

Today, gender equality between women and men is a necessary condition for the existence of a democratic culture. Political and economic activity of women in the twentieth and twenty-first century is of landmark proportions. For many women now, private space is becoming public and public space is becoming private space. (...) This publication presents examples of women active in both public and private sectors. I hope that the articles presented will contribute to a lively debate in academic circles on the participation of women in the world of public policy. In this collective paper, the situation of women in different dimensions of political and economic development is analyzed, taking into account other influences or social norms specific to their gender in society. Given the above, please note that the subject has been treated interdisciplinarily. The work is addressed in particular to the academic circles and also to all audiences interested in the myriad issues related to the broad scope of the activities of women in today’s society. I want to heartily thank all the authors for their patience, collaboration and atmosphere in the process of creating it. Opis stanowi fragment Wstępu Publikacja w języku angielskim.

Dobiega ćwierćwiecza istnienie w poznańskim ośrodku akademickim zespołu badań nad kulturą polityczną przy Wydziale (uprzednio Instytucie) Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu Adama Mickiewicza z udziałem przedstawicieli innych uczelni, zwłaszcza w latach 1997–2007 Wyższej Szkoły Zarządzania i Bankowości (Instytut Historii Politycznej oraz Katedra Kultury Politycznej). Zespół o charakterze interdyscyplinarnym (przede wszystkim historycy i politolodzy, ale też socjolodzy, literaturoznawcy i prawnicy) podejmuje również zagadnienia z zakresu kultury historycznej i prawnej, bez których trudno gruntownie analizować kulturę politycznej. Wyniki badań były prezentowane na organizowanych od 1996 r. konferencjach oraz stanowiących ich plon seriach wydawniczych: Kultura polityczna w Polsce i Na obrzeżach polityki (pierwsza część ukazała się w 2002 r.).