Istnieje powszechne przekonanie, że serce kultury japońskiej i klucz do jej zrozumienia stanowi buddyzm zen. Na poparcie tego twierdzenia przytacza się szereg tzw. sztuk zen, czyli form działalności postrzeganych bardziej jak droga duchowego rozwoju niż twórczość artystyczna, której zwieńczeniem jest ukończone dzieło. Przede wszystkim wymienia się tutaj chado - „drogę herbaty”, poezję haiku, projektowanie ogrodów, malarstwo tuszowe i kaligrafię, ale także sztuki walki (takie jak kendo czy kyudo). Książka przedstawia historię zen w Japonii, wpływ na poszczególne, wybrane sztuki określane mianem „sztuk zen”, poddając jednocześnie krytyce narosłe wokół nich nadinterpretacje, by w ramach podsumowania zaprezentować racjonalną analizę ich koncepcji.
