Oficjalna księgarnia portali ciekawostkihistoryczne.pl oraz twojahistoria.pl

Utopia powtórzenia Powtórzenie, podmiotowość, pamięć w literaturze modernizmu

Anna Czabanowska-Wróbel

Utopia powtórzenia Powtórzenie, podmiotowość, pamięć w literaturze modernizmu

39,90

 

Kategoria powtórzenia łączy w sobie w modernistycznym przemieszczeniu kwestie jaźni, pamięci i – wieczności. Na długo przed postmodernistycznymi nawrotami powtórzenie stało się przestrzenią poszukiwań artystycznych, w których ścierają się ze sobą wątpliwość i nadzieja.

Powtórzenie w proponowanym tu ujęciu nie stanowi teoretycznej konstrukcji, ma stały i dlatego wciąż zmieniający się związek z egzystencją, z jednostkowym, pojedynczym doświadczeniem i z samym pisaniem jako czynnością i procesem.
Ze Wstępu

Nowatorskie poszukiwania Anny Czabanowskiej-Wróbel zwarte w jej książce sytuują się w nurcie krytycznego odkrywania rzeczywistych cech literackiej nowoczesności, kształtującej swe rysy nie tylko w dążeniu do stanu mitycznej oryginalności,
ale też w poczuciu niemożliwości osiągnięcia jej przeciwieństwa; utopijności powtórzenia. Autorka zarówno identyfikuje te iteratywne praktyki, czasem w najbardziej nieoczekiwanych miejscach, jak i analizuje ich funkcje, niekiedy bardzo istotne, służące bowiem rozwijaniu i krystalizowaniu autorskich formuł podmiotowości, stabilizowaniu pamięci, konstruowaniu tożsamości jednostek i wspólnoty.

Książka Anny Czabanowskiej-Wróbel jest świadectwem ogromnej kompetencji historycznoliterackiej (obejmującej polską literaturę od końca XIX wieku po początek wieku XXI), rozległej erudycji, komparatystycznej wiedzy, jak też dojrzałej a subtelnej sztuki interpretacji, której efektem są poszczególne studia, bardzo różnorodne w swoim charakterze, a zarazem zawsze inspirujące i wnikliwe.
Z recenzji prof. dr hab. Ryszarda Nycza

Anna Czabanowska-Wróbel badaczka literatury Młodej Polski, poezji współczesnej i literatury dziecięcej; profesor zwyczajny na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Autorka książek: Baśń w literaturze Młodej Polski (1996), Dziecko.
Symbol i zagadnienie antropologiczne w literaturze Młodej Polski (2003), Poszukiwanie blasku. O poezji Adama Zagajewskiego (2005), Złotnik i śpiewak. Poezja Leopolda Staffa i Bolesława Leśmiana w kręgu modernizmu (2009), Sprzeczne żywioły. Młoda Polska i okolice (2013) oraz internetowej monografii Adama Zagajewskiego (2015). Edytorka poezji Józefa Jedlicza i Stanisława Miłaszewskiego. Redaktorka i współredaktorka książek zbiorowych o twórczości Bursy, Tetmajera, Staffa, Micińskiego, Liedera, Wyspiańskiego, Zagajewskiego, Różyckiego, o modernistycznym witalizmie, poezji Nowej Fali, wyobraźni poetyckiej XX i XXI wieku, wolności i wyobraźni, a także żywiołach
w literaturze dziecięcej.

Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego
Oprawa miękka

ISBN: 978-83-233-4627-2

Liczba stron: 336

Format: 16.0x23.0cm

Cena detaliczna: 39,90 zł

Nie wiesz co przeczytać?
Polecamy nasze najciekawsze artykuły

Zobacz wszystkie
10.04.2021

Nusret – sam przeciwko wszystkim

Sformułowana na początku XX wieku przez brytyjski Komitet Obrony Imperialnej opinia głosiła, że nawet wspólna akcja okrętów i wojsk lądowych przeciwko umocnieniom na półwyspie Gallipoli niesie za sobą „wielkie ryzyko i nie powinna być podejmowana dopóty, dopóki istnieją inne sposoby wywarcia wpływu na Turcję”. W styczniu 1915 roku tych innych powodów nawet nie szukano.
Czytaj dalej...
05.03.2019

5 najgorszych władców średniowiecznej Polski

Jeden był kastratem, pozbawionym korony i porzuconym przez żonę. Inny dał się zadźgać już w kilka miesięcy po objęciu władzy, a i tak na zawsze zmienił dzieje kraju. Był też największy z rozpustników i najgłupszy z dowódców…
Czytaj dalej...
06.03.2019

Karl Dönitz – ostatni Führer. Kim był człowiek, którego Hitler wyznaczył na swego następcę?

Nigdy nie poczuł się do winy i protestował, gdy nazywano go zbrodniarzem wojennym. Podczas procesu w Norymberdze bronił się: „Gdy zaczyna się wojna, oficer nie ma innego wyboru, jak wykonywanie swoich obowiązków”. Ale czy faktycznie Karl Dönitz tylko biernie realizował polecenia?
Czytaj dalej...
05.03.2019

Dlaczego władców Rosji nazywano carami?

Od XV wieku książęta moskiewscy konsekwentnie budowali swoją pozycję władców Wszechrusi. Powiększali obszar swojego państwa i szukali sposobu, by dodać sobie splendoru. Tytuł cesarski z pewnością im go przydał – ale jak uzasadnili ten awans?
Czytaj dalej...