Drach Szczepan Twardoch Książka

O „Drachu" napisano już wiele: że genialny, że beznadziejny, że uniwersalna epopeja o życiu człowieka na przykładzie śląskiej rodziny, że pseudointelektualizm o niczym. Czym spowodowane są tak ambiwalentne opinie o tej czterystustronnicowej powieści?

Co rządzi światem w „Drachu"? Na czym polega bieg życia? Jak widzimy świat przeszłości i przyszłości? Czy podejmujemy próby refleksji nad swoim istnieniem i istnieniem byłych i przyszłych pokoleń? Losy bohaterów są bardzo przejmujące i poruszające.

Wkurzam się na gwarę, wkurzam się na gadanie nią, po prostu nie lubię. Jak przeczytałem początek to mocno mnie zraził. Mam nadzieję, że nikt się z tego powodu na mnie nie obrazi, ale naprawdę trudno to toleruję. Ale... Z czasem coś w tym wszystkim mnie ujęło. Zmieniło się moje podejście i odkryłem sens tego wszystkiego. Chylę czoła przed autorem i z całego serca i z pewnością polecam ten tytuł. WY-JĄT-KO-WY

Człowiek z czasem myśli inaczej, widzi inaczej, czuje inaczej. Cudownie czytać takiego artystę, którego tekst wpływa na czytelnika niekiedy paraliżująco. Wciąga, a wręcz pochłania piękny tekst, napisany pięknym językiem. Polecam wszystkim, którzy chcą czytać nieoczywistą literaturę, zakup tego tytułu to inwestycja w polskie pisarskie talenty. Autor opowiedział historię w sposób wymagający skupienia. Myślę, że ten wysiłek jest warty jego podjęcia.

Dlaczego warto czytać Twardocha? Bo jest inny, wyjątkowy. Jak dla mnie jest jasnym punktem na mapie polskich pisarzy. Pisze w nieoczywisty sposób. Szczepan Twardoch potrafi pisać. To jest niepodważalna opinia. "Morfina" i owszem, podobała mi się, ale "Drach" powalił mnie na kolana.. Jest zupełni inny w tekstach, inny w wywiadach. Człowiek zagadka o niezwykłej wielowymiarowej osobowości. Może i są to pewne oczywiste fakty, ale nie wszystkim udaje się przekazać, że życie bywa przewrotne i nie tak bajkowe. Mocna, dramatyczna, wymagająca.

Dlaczego warto czytać Twardocha? Bo jest inny, wyjątkowy. Jak dla mnie jest jasnym punktem na mapie polskich pisarzy. Pisze w nieoczywisty sposób. Szczepan Twardoch potrafi pisać. To jest niepodważalna opinia. "Morfina" i owszem, podobała mi się, ale "Drach" powalił mnie na kolana.. Jest zupełni inny w tekstach, inny w wywiadach. Człowiek zagadka o niezwykłej wielowymiarowej osobowości. Może i są to pewne oczywiste fakty, ale nie wszystkim udaje się przekazać, że życie bywa przewrotne i nie tak bajkowe. Mocna, dramatyczna, wymagająca.

Człowiek z czasem myśli inaczej, widzi inaczej, czuje inaczej. Cudownie czytać takiego artystę, którego tekst wpływa na czytelnika niekiedy paraliżująco. Wciąga, a wręcz pochłania piękny tekst, napisany pięknym językiem. Polecam wszystkim, którzy chcą czytać nieoczywistą literaturę, zakup tego tytułu to inwestycja w polskie pisarskie talenty. Autor opowiedział historię w sposób wymagający skupienia. Myślę, że ten wysiłek jest warty jego podjęcia.

Wkurzam się na gwarę, wkurzam się na gadanie nią, po prostu nie lubię. Jak przeczytałem początek to mocno mnie zraził. Mam nadzieję, że nikt się z tego powodu na mnie nie obrazi, ale naprawdę trudno to toleruję. Ale... Z czasem coś w tym wszystkim mnie ujęło. Zmieniło się moje podejście i odkryłem sens tego wszystkiego. Chylę czoła przed autorem i z całego serca i z pewnością polecam ten tytuł. WY-JĄT-KO-WY

Co rządzi światem w „Drachu"? Na czym polega bieg życia? Jak widzimy świat przeszłości i przyszłości? Czy podejmujemy próby refleksji nad swoim istnieniem i istnieniem byłych i przyszłych pokoleń? Losy bohaterów są bardzo przejmujące i poruszające.

O „Drachu" napisano już wiele: że genialny, że beznadziejny, że uniwersalna epopeja o życiu człowieka na przykładzie śląskiej rodziny, że pseudointelektualizm o niczym. Czym spowodowane są tak ambiwalentne opinie o tej czterystustronnicowej powieści?