Fundacja Książka

W „Fundacji”, czyli 31. tomie cyklu z komisarzem Brunettim (można czytać oddzielnie!) Donna Leon serwuje czytelnikom popandemiczny obraz Wenecji. Jej fabuła (jak w każdym tomie cyklu) toczy się nad wyraz spokojnym rytmem, narracja jest bardzo uważna, skupiona na detalach, dzięki czemu możemy się dokładnie przyjrzeć Wenecji wychodzącej z pandemii, Wenecji bez turystów, w której większość biznesów pozamykana została na cztery spusty. To smutny czas, kiedy ludzie unikają bliskości bardziej niż dotychczas, a równocześnie po prostu siedzą w domu i się nudzą - powoduje to wiele dziwnych interwencji policji. Ogólnie jednak czas jest, więc komisarz Brunetti obiecuje starej znajomej, że przyjrzy się prywatnie jej sprawie - a ta tyczy się jej zięcia, księgowego, który chyba wplątał się w coś, co może zagrażać bezpieczeństwu nie tylko jego, ale i jej córce. Historia skupia się na ludziach, na ich zachowaniu i emocjami, jakie nimi kierują, a że obracamy się tu w środowisku ludzi zamożnych, to ich żądza władzy i pożądanie pieniędzy są dużo bardziej wyraźne niż u innych śmiertelników. A jednak mimo wszystko to nadal ludzie - a na tych komisarz Brunetti zna się jak mało kto. Poprzez intrygę “Fundacji” autorka kusi się nie tylko o obraz chciwości, pragnienia posiadania więcej i więcej, ale też skupia się na przemijaniu, na chorobie, która tak wszystkich przeraża - demencji i chorobie Alzhaimera, jak i temu, jak wiele w naszym życiu przyjmuje zasady gry w głuchy telefon. “Fundacja” jest kryminałem bardzo spokojnym od początku do końca, ale nie znaczy to, że intryga nie zaskakuje, a klimat nie powala - bo powala, po zaledwie dwóch przeczytanych tomach serii mogę przyznać, że już ją kocham!