Poezja to wewnętrzna konwersacja, to szukanie klucza do sensu życia.
To schodzenie w głąb samego siebie, na dno duszy, aby uświadomić sobie, jaka jest siła naszych uczuć, jakie mamy pragnienia i motywacje, jaki mamy potencjał tworzenia lub niszczenia i czy jest coś trwałego, na czym możemy się oprzeć.
Poezja jest pewną formą modlitwy, która zapuszcza korzenie w głąb naszego bytu, by odmieniać go na lepszy, by usuwać lęki, niepokoje...
To również potrzeba czyjejś obecności, aby samotność była mniej dotkliwa.
***
ucieczki od samych siebie
i powroty w głąb
żar miłości
i śmierci okrutny ziąb
zwodzone mosty tęsknoty
ukryty grzech czy może błąd
myśli wiatrem targane
i samotność jak wieczność
zaklęty życia krąg
trucizna to czy pociecha
zżerające czekanie
na czuły gest
szczery śmiech
boski sąd
