W wydarzeniach związanych z odchodzeniem Jana Pawła II do Domu Ojca uczestniczyły niemal wszystkie środki społecznego przekazu w Polsce, poświęcając im nadzwyczaj dużo uwagi, czasu i miejsca. O tym, co i jak polskie media wówczas przekazywały i jak się zachowywali polscy dziennikarze, traktuje niniejsza publikacja.
Z Wprowadzenia
Ofiara z siebie samego, jaką składał na ołtarzu Chrystusa w ciągu całego życia, została przypieczętowana w chwili śmierci i zaczęła przynosić widzialne owoce. Wielki udział w tym miały środki społecznego przekazu, które informowały o kolejnych etapach odchodzenia Jana Pawła II do wieczności i o jego pogrzebie. Cały świat mógł uczestniczyć w tej drodze Człowieka, który tworzył historię.
Z Listu kardynała Stanisława Dziwisza
Jeśli greckie słowo charisma (dar) uzupełnimy łacińskim communico (uczynić wspólnym, połączyć, udzielić komuś wiadomości), to termin charyzmat komunikowania oznaczać będzie dar komunikowania, dar przekazywania, a zarazem dar łączenia ludzi. Jan Paweł II w najwyższym stopniu korzystał w swej papieskiej posłudze z niezwykłej charyzmy komunikowania. Także gdy odchodził, swoją postawą, twarzą, oczami stwarzał duchową communio – wspólnotę – bólu, ale i nadziei u wiernych na całym świecie. Do ostatnich chwil pozostał Wielkim Komunikatorem. Współodczuwanie udzieliło się nawet – zazwyczaj cynicznym – mediom relacjonującym te wydarzenia. Wnikliwe analizy medioznawcze tamtych dni, przedstawione w tej książce, będą bardzo przydatne w kształtowaniu etycznej postawy studentów i praktyków dziennikarstwa w Polsce.
Prof. dr hab. Tomasz Goban-Klas
