W niniejszej rozprawie podjęto zagadnienie nauczania/uczenia się języków obcych poprzez interakcje. Wychodząc z założenia, że akt komunikacyjny jest nie tylko indywidualnym użyciem języka, lecz także spotkaniem konkretnych osób, które poprzez używany język i za jego pomocą oddziałują na siebie, uznano, że nauczanie/uczenie się języka stanowi miejsce wymiany informacji i opinii, wspólnego konstruowania wiedzy oraz doskonalenia różnorodnych umiejętności. W uczeniu się języka poprzez interakcje oprócz wzajemnego inspirowania się, poszerzania własnych możliwości poznawczych jest także miejsce,
podobnie jak w naturalnych rozmowach, na nawiązywanie więzi społecznych
oraz doznawanie rożnych emocji. Chodzi więc o proces nauczania/uczenia się języka, podczas którego dochodzi do rozwoju językowej kompetencji komunikacyjnej zmierzającej do osiągania coraz wyższych sprawności w zakresie realizowania różnorodnych intencji komunikacyjnych w różnorodnych kontekstach społecznych (co jest kluczowe dla opisywanego procesu i stanowi jego istotę), jak również o nauczanie/uczenie się języka, podczas którego możliwe jest nabywanie wielu wartości dodanych.
Fragment wstępu
