Monografia Polski język migowy w doświadczeniach osób niesłyszących, ich rodziców i rehabilitantów to książka z zakresu surdopedagogiki, poruszająca problematykę miejsca, jakie w procesie wspomagania rozwoju osób niesłyszących i słabosłyszących zajmuje język migowy. Same autorki określają to miejsce jako istotne w odniesieniu do wczesnego wspomagania rozwoju, edukacji, budowania tożsamości, a także szeroko rozumianej integracji społecznej wyżej wymienionej grupy. Ilustracją dla ich rozważań teoretycznych stały się badania zrealizowane w paradygmacie interpretatywnym. Osoby z uszkodzonym słuchem, a także ich rodzice i rehabilitanci, jako osoby badane, podzieliły się z czytelnikami swoim subiektywnym spojrzeniem na znaczenie języka migowego we własnej biografii. Tak oto dla niektórych z badanych opowieść o miejscu języka migowego we własnych doświadczeniach stała się rodzajem walki o prawo do rozpowszechniania tego języka jako sposobu porozumiewania się mniejszości kulturowej w Polsce.
