Joanna Lato

Prawdziwa przyjaźń to skakanie za sobą w ogień. W przypadku Winony Olsen i Lucille Pryce do pożaru doszło pewnej nocy, kiedy dziewczyny spotkały się przed komisariatem policji. Patrzyły na rany na swoich ciałach i obiecały sobie nawzajem, że zemszczą się na każdym, kto znowu będzie chciał je skrzywdzić. Winona mieszka w pozornie idealnym domu, który dzieli ze swoim pozornie idealnym ojcem. Nikt nie wie, że zamyka drzwi do spiżarni, aby ją kontrolować, i zostawia siniaki tam, gdzie nikt ich nie widzi. Lucille dusi się pod ciężarem potrzeb swojej matki i brata, handlarza narkotyków. Zastanawia się, czy może liczyć na coś poza znikającymi napiwkami kelnerki i wiszącą nad nią przeszłością swojej ledwo wiążącej koniec z końcem rodziny. Pewnej wstrząsającej nocy dziewczyny zdają sobie sprawę, że nie mogą czekać na ukończenie szkoły, aby rozpocząć nowe życie. Muszą to zrobić. Teraz. Godzinę później mają już plan, dzięki któremu dostaną się z małego miasteczka w stanie Michigan do Chicago.

Nadia, której imię oznacza „niosącą nadzieję”, z nadzieją ma niewiele wspólnego. Pozornie jest zwyczajną kobietą, która wykonuje nieco bardziej męski zawód. Ma męża, dom, przyjaciół, pracę, w której się realizuje i całkiem dobrze zarabia. Jednak pod płaszczykiem banalnej codzienności Nadia skrywa przerażające tajemnice. Młoda kobieta poluje na mężczyzn, dzięki którym może zaspokajać swoje krwawe żądze. Trawiące ją od środka obsesje sprawiają, że jakakolwiek moralność przestaje dla niej istnieć, a granica między snem a rzeczywistością zaczyna się zacierać. Jest tylko ten obezwładniający wewnętrzny impuls, który każe jej działać bez względu na konsekwencje. Niestety niekontrolowane popędy powoli doprowadzają ją na skraj obłędu… A żmija w szale kąsa najmocniej.