Biografie ludzi sztuki

Rozmowy Macieja Mazurka z Bronisławem Wildsteinem o kulturze, cywilizacji, literaturze, ideach, losach i postawach. „Gdy ktoś płynie pod prąd dominującej ideologii, zaczyna być atakowany i to wcale nie wyłącznie, a nawet nie głównie na merytorycznym poziomie. […] Przede wszystkim takiego człowieka się dezawuuje. Nie rozmawia się z nim, nie przeciwstawia argumentów, nie słucha ich, tylko potępia się go, a w najlepszym wypadku diagnozuje, a jego poglądy uznawane są za syndrom choroby, nerwicy najczęściej. To zwalnia z obowiązku rzeczowej polemiki. […] ci, którzy mówią o otwartości, odmawiają jej, odmawiają otwarcia na inne niż własne argumenty. Tacy, którzy mówią o tolerancji, odmawiają jej innym niż swoje poglądom. Ci, którzy mówią dużo o racjonalności, odmawiają odwołania się do niej w debacie. To charakterystyczne dla tego systemu, który jest dokładnym zaprzeczeniem deklarowanych haseł”. Bronisław Wildstein pisarz i publicysta, stale publikuje w tygodniku „Sieci”. Działacz opozycji antykomunistycznej, współtwórca Studenckiego Komitetu Solidarności (1977), zaangażowany w tworzenie Solidarności i NZS. W latach 80. współzałożyciel i redaktor naczelny emigracyjnego miesięcznika „Kontakt”. Po powrocie do Polski m.in. dyrektor Radia Kraków, zastępca redaktora naczelnego dziennika „Życie”, prezes TVP (2006-2007), twórca i redaktor naczelny TV Republika (2012-2014). Autor licznych artykułów oraz programów radiowych i telewizyjnych. Odznaczony m.in. Orderem Orła Białego, nagrodą im. Lecha Kaczyńskiego i Laurem SDP. Uznaje się przede wszystkim za pisarza. Opublikował siedem powieści (dwie zostały sfilmowane, a jedna zaadaptowana do teatru), trzy tomy opowiadań, dramaty i dziesięć książek publicystycznych oraz eseistycznych. Laureat m.in. Nagrody Kościelskich i Józefa Mackiewicza. Tłumaczony na wiele języków. Maciej Mazurek, dr, publicysta, malarz, poeta, krytyk sztuki. Pracował w TVP Kultura oraz w redakcji „Arteonu” i „Sztuk Pięknych”, redaktor naczelny pisma „Arttak-Sztuki Piękne”, prezes Radia Poznań (w zawieszeniu). Autor kilku książek i tomików poetyckich.

Wywiady z wybitnymi i popularnymi przedstawicielami muzycznego świata, nie tylko z Polski. Rozmowy o muzyce ze znanymi i docenianymi reprezentantami innych branż, w tym sportowej, satyrycznej i dziennikarskiej. Książka jest chronologicznym zapisem dziennikarskiej ścieżki Autora. Ważny jest również kontekst historyczny, pokazujący zmiany na rynku muzycznym w Polsce i na świecie.

Bycie Ukraińcem z Polski to ciągłe odnajdywanie nici i splotów łączących mnie z historią, kulturą i tradycją mojej małej ojczyzny. To też przyjmowanie aktywnej postawy w poszukiwaniu tych splotów, poznawanie i zachowywanie kultury i języka ukraińskiego, poznawanie przeszłości terenów, z których wywodzili się moi przodkowie. Jest to proces, który musi trwać nieustannie w każdym pokoleniu, byśmy my – Ukraińcy z Polski – nie stali się tylko kategorią z przeszłości. Bycie Ukraińcem z Polski oznacza stałą walkę – o tożsamość, o język. Ale również – bycie obywatelem Rzeczpospolitej z wszystkimi prawami i obowiązkami. Piotr Tyma

24 lutego 2022 roku to data, która odmieniła nasze wyobrażenia o przyszłej wojnie. W tej odważnej książce, Generał Leon Komornicki, były zastępca szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, wraz z Eugeniuszem Romerem burzą mit o bezkontaktowych operacjach, przenosząc nas w świat brutalnych ofensyw i walki w okopach, przypominając nam mroczne dni bitwy pod Verdun. Komornicki, opierając się na latach doświadczenia w służbie wojskowej oraz studiach w Moskwie, obnaża niebezpieczeństwa, jakie niesie za sobą konfrontacja z Rosją. Ale nie zostawia nas bezradnych. Pokazuje nam drogę, jaką należy obrać, by uniknąć wojny, a jeśli już do niej dojdzie, by ją wygrać. Jego przesłanie jest klarowne: wola narodu, wzmocnienie sił zbrojnych i rozwój przemysłu zbrojeniowego są kluczowe dla naszej obrony. Nie jest to jedynie zadanie dla wojska – to wyzwanie dla całego społeczeństwa. Czas ucieka, ale jeszcze mamy szansę! Musimy działać, musimy pozbyć się kompleksów i wziąć sprawy w swoje ręce. Najważniejsze, żebyśmy pamiętali – jeśli chcemy uniknąć wojny z Rosją, musimy zrobić wszystko, co w naszej mocy, by do niej nie dopuścić. Ta książka to nie tylko ostrzeżenie, to drogowskaz dla przyszłych pokoleń. Czy jesteśmy gotowi na tę walkę? Odpowiedź leży w naszych rękach. gen. Leon Komornicki Od 1968 r. do 1998 r. był żołnierzem zawodowym Wojska Polskiego, gdzie zajmował stanowiska dowódczo-sztabowe od dowódcy plutonu do zastępcy Szefa Sztabu Generalnego włącznie. W swojej karierze zawodowej był m.in. dowódcą 8 pułku czołgów, dowódcą 5 Dywizji Pancernej, Szefem Sztabu Śląskiego Okręgu Wojskowego i Dowódcą Warszawskiego Okręgu Wojskowego. W 1989 r. został mianowany generałem brygady, zaś w 1992 r. generałem dywizji. W 1998 r. na własną prośbę został zwolniony zawodowej służby wojskowej i przeniesiony do rezerwy. Jest współtwórcą i realizatorem idei budowy Pomnika Poległym i Pomordowanym na Wschodzie. Od 1991r. Przewodniczący Fundacji Poległym i Pomordowanym na Wschodzie , która finansowała jego budowę. Pomnik został odsłonięty w Warszawie 17 września 1995 r. Jest także pomysłodawcą i współorganizatorem Wojskowej Federacji Sportu. W latach 19995 -2005 był jej pierwszym prezesem. Od 1998 r przedsiębiorca i właściciel firmy doradczej także członek Rad Nadzorczych firm krajowych i zagranicznych. Jest przewodniczącym Komitetu Przemysłowego Stowarzyszenia Euro-Atlantyckiego. Jest także autorem wielu artykułów i opinii w zakresie Sztuki Wojennej i Strategii Militarnej oraz polskiego przemysłu obronnego. Eugeniusz Romer Dziennikarz i publicysta. Potomek prof. Eugeniusza Romera, autor pracy doktorskiej na temat jego poglądów geopolitycznych. Członek Programu Trójmorze Instytutu Nowej Europy. Autor podcastu “Espresso” dla magazynu Układ Sił. Absolwent studiów Global Affairs and Diplomacy na Akademii Sztuki Wojennej i Uniwersytecie w Buckingham. Uczestnik stażu w Parlamencie Europejskim.

Prawo jazdy zrobił w 1951 roku w wieku piętnastu lat. W Szwecji nie chciał pracować za pieniądze, tylko za kolce do opon. Handlu samochodami uczył się w pierwszym w Polsce prywatnym przedsiębiorstwie, które się tym zajmowało. Zaczął się ścigać już jako nastolatek i w ciągu wieloletniej kariery zdobył czternaście tytułów mistrzowskich i wicemistrzowskich w sportach motorowych. Nie jeździł jednak dla tytułów, a dla rywalizacji i zabawy. Janusz Kiljańczyk opowiada Annie Wacławik o swoim barwnym życiu. O wyścigach, w których brał udział. O samochodach, które konstruował, kupował i sprzedawał. O przypadkowej znajomości z Ryszardem Kuklińskim, która zakończyła się nieprzyjemnym przesłuchaniem. O spektakularnym napadzie, w który zaangażowane były służby państwowe. O zarabianiu pieniędzy i o kolekcjonowaniu dzieł sztuki. O rodzinie, podróżach i ojcostwie.

"Propaganda, nazywana przez PiS polityką historyczną, ma jakoby przywracać Polakom dumę i być alternatywą dla „pedagogiki wstydu” uprawianej przez politycznych rywali. To fałsz, zważywszy na fakt, że PiS deprecjonuje jedno z najważniejszych wydarzeń w naszej historii, jakim było pokonanie i zdemontowanie przez „Solidarność” komunizmu w Polsce.(...) W obliczu tego kłamstwa szczególnie cenne są publikacje kreślące prawdziwy obraz wydarzeń. I świadectwa ludzi „Solidarności” zaangażowanych w walkę z komunizmem. Wyróżnia się wśród nich wywiad rzeka z Jerzym Stępniem, sędzią i prezesem Trybunału Konstytucyjnego w latach 1999-2008, a potem obrońcą demokracji, praworządności i wolności obywatelskich(...) O dużej wartości wspomnień przesądza szczerość i prawdomówność autora. Nie upiększa rzeczywistości. Nie ukrywa trawiących „Solidarność” sporów. Nie tai intryg, ale też jego relacja nie pozostawia najmniejszych wątpliwości co do tego, że na przełomie lat 80. i 90. mieliśmy w Polsce do czynienia nie z jakimś spiskiem elit, ale z autentycznym przewrotem społecznym grzebiącym komunizm i przywracającym wolność, suwerenność i demokrację (...) Prawdziwą kopalnią wiedzy będzie ta książka dla osób zajmujących się odbudowywaniem po 1989 r. samorządu terytorialnego, którego Stępień jest jednym z najważniejszych twórców, notabene ostatnim już żyjącym." Tomasz Nałęcz fragmenty felietonu: Współtwórca samorządu: PiS na nowo centralizuje państwo w „Ale Historia Gazeta Wyborcza” (19.12.2020)

Propaganda, nazywana przez PiS polityką historyczną, ma jakoby przywracać Polakom dumę i być alternatywą dla „pedagogiki wstydu” uprawianej przez politycznych rywali. To fałsz, zważywszy na fakt, że PiS deprecjonuje jedno z najważniejszych wydarzeń w naszej historii, jakim było pokonanie i zdemontowanie przez „Solidarność” komunizmu w Polsce.(...) W obliczu tego kłamstwa szczególnie cenne są publikacje kreślące prawdziwy obraz wydarzeń. I świadectwa ludzi „Solidarności” zaangażowanych w walkę z komunizmem. Wyróżnia się wśród nich wywiad rzeka z Jerzym Stępniem, sędzią i prezesem Trybunału Konstytucyjnego w latach 1999-2008, a potem obrońcą demokracji, praworządności i wolności obywatelskich(...) O dużej wartości wspomnień przesądza szczerość i prawdomówność autora. Nie upiększa rzeczywistości. Nie ukrywa trawiących „Solidarność” sporów. Nie tai intryg, ale też jego relacja nie pozostawia najmniejszych wątpliwości co do tego, że na przełomie lat 80. i 90. mieliśmy w Polsce do czynienia nie z jakimś spiskiem elit, ale z autentycznym przewrotem społecznym grzebiącym komunizm i przywracającym wolność, suwerenność i demokrację (...) Prawdziwą kopalnią wiedzy będzie ta książka dla osób zajmujących się odbudowywaniem po 1989 r. samorządu terytorialnego, którego Stępień jest jednym z najważniejszych twórców, notabene ostatnim już żyjącym. Tomasz Nałęcz fragmenty felietonu: Współtwórca samorządu: PiS na nowo centralizuje państwo w „Ale Historia Gazeta Wyborcza” (19.12.2020)

Rozmowy z najwybitniejszymi pianistami przełomu XX i XXI wieku to nowa seria wydawnicza Narodowego Instytutu Fryderyka Chopina. Bohaterem pierwszej książki w serii jest Garrick Ohlsson – wybitny pianista, zwycięzca VIII Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina. W wywiadzie rzece opowiada Kamili Stępień-Kuterze o drodze, jaką przebył od czasu, gdy jako kilkulatek próbował szukać prostych melodii na stojącym w domu pianinie, o swych niezwykłych nauczycielach, spotkaniu z Vladimirem Horowitzem, artystycznych przyjaźniach, sposobach pracy nad repertuarem oraz warsztatem, a także o muzyce: Chopina, Beethovena, Skriabina, Szymanowskiego, Bacha i innych mistrzów, których utwory Ohlsson ma w swoim imponującym repertuarze. Wydana w wersji polskojęzycznej książka w pierwszym kwartale 2019 roku ukaże się także po angielsku. W planach Narodowego Instytutu Fryderyka Chopina jest rozwijanie serii, w pierwszej kolejności zaś skupienie się na wielkich triumfatorach i laureatach Konkursów Chopinowskich.

Najsłynniejszy kabaret w sercu Krakowa, kultowa Piwnica pod Baranami, świętuje jubileusz sześćdziesięciolecia nieustannej zabawy. To właśnie z wygłupów i dowcipów kilku osób składało się pierwsze przedstawienie, którego premiera odbyła się w majowy wieczór 1956 roku w zasypanej węglem piwnicy. Głowy piwniczne to rozmowy Wacława Krupińskiego z legendarnymi artystami. Są wśród nich m. in. Piotr Skrzynecki, Zygmunt Konieczny, Halina Wyrodek, Zbigniew Preisner, Anna Szałapak, Jan Kanty Pawluśkiewicz, Grzegorz Turnau. Pełno tu anegdot, humoru, niekiedy osobistych wspomnień. Książkę wzbogacają teksty piosenek i monologów, zdjęcia i rysunki piwnicznych artystów, w tym niepublikowane nigdy wcześniej rysunki Grzegorza Turnaua. To historia miejsca opisana poprzez losy niezwykłych ludzi. "Podejrzewam, że należę do ostatniego pokolenia pamiętających Piwnicę pod Baranami. Dlatego ta wspomnieniowa książka pełna anegdot i cytatów, w której autor nie wolny od krakowskiej gwary i powiedzonek, prezentuje po kolei wszystkich ważnych uczestników tej wielkiej przygody, jest bezcenna." Wacław Krupiński

Historia mody polskiej i historia PRL-u w barwnym życiorysie projektanta Jerzego Antkowiaka Bogato ilustrowana zdjęciami prywatnymi, archiwalnymi i reprodukcjami projektów opowieść o jednej z najważniejszych postaci związanych z Modą Polską i modą w Polsce. Jerzy Antkowiak swoją fantazją w pracy i poza nią nadawał kolor PRL-owskiej szarzyźnie. Dziś, wysłuchany przez Agnieszkę L. Janas, w arcyciekawy sposób przywołuje te czasy. Przedstawia ludzi, w których otoczeniu żył i pracował, zagląda za kulisy pokazów mody, opowiada o „pojezdkach”, czyli zagranicznych tournées. Aby portret projektanta był pełniejszy, w książce znalazły się wspomnienia jego syna Kajetana, wnuczki Weroniki, ikonicznych modelek: Małgorzaty Niemen, Katarzyny Butowtt i Agnieszki Perepeczko, gwiazdy dwóch kolekcji Mody Polskiej dla Woolmarku, a także wypowiedzi przyjaciół: modela Rafała Młodzikowskiego, reżysera Andrzeja Domalika i couturiera Tomasza Ossolińskiego. Nie brak tu też intymnych zwierzeń, trudnych wspomnień oraz hultajskich żartów, charakterystycznych dla bohatera o nieposkromionej energii, swadzie gawędziarza i wielkim poczuciu humoru.

Kolejna książka z serii „Bez tajemnic”, tym razem poświęcona transplantologii oraz medycynie rekonstrukcyjnej. Publikacja składa się z kilkunastu wywiadów z wybitnymi lekarzami oraz pielęgniarkami, mającymi istotny wkład w rozwój polskiej medycyny transplantacyjnej. Wywiady przeprowadza Aneta Sieradzka – prawniczka specjalizująca się w tematyce związanej z sektorem medycznym i farmaceutycznym oraz stowarzyszeń branżowych w związku z szeroko pojętym prawem medycznym i prawem nowych technologii w ochronie zdrowia. Wśród rozmówców Anety Sieradzkiej są transplantolodzy, którzy pięćdziesiąt lat temu przeprowadzali pierwsze przeszczepy, ale też ci, którzy w ostatnich latach zaczęli przeprowadzać pionierskie zabiegi. Są to ludzie o ciekawych pasjach i bogatych doświadczeniach. W ich gronie znajdują się lekarze z Warszawy, Krakowa, Gdańska, Bydgoszczy, Zabrza i Gliwic, czyli największych i wiodących ośrodków transplantacyjnych. W wywiadach oddajemy głos najważniejszych postaciom polskiej transplantologii. Książka pokazuje, jak rozwijała się transplantologia, z jakimi sukcesami i porażkami spotyka się na co dzień. Wskazuje, czym różni się transplantologia u dorosłych od tej u dzieci. Książka podejmuje także wątki religino-filozoficzno-etyczne, aby czytelnik miał pełen przekrój przez transplantologię, która nie jest tylko fizyczną zamianą narządów z „zepsutego” na nowy. Te rozmowy są jak przesłuchania, w których wnika w emocje lekarzy, ukazuje ich ludzkie oblicze, przedstawia osiągnięcia, determinację i odpowiedzialność. Nie unika pytań kontrowersyjnych, pyta o współpracę ze służbami specjalnymi, procesy, pacjentów, życie rodzinne czy pasje. Ukazuje, że prawo nie zawsze nadąża za rozwojem medycyny, a pomimo to polska transplantologia prezentuje światowe standardy. Tajemnice transplantacji obalają mity i zwiększają świadomość Polaków na temat donacji i transplantacji tkanek, komórek i narządów. O autorce: Aneta Sieradzka - prawniczka, wykładowca akademicki i blogerka. Ukończyła z wyróżnieniem prawo na Wydziale Prawa i Administracji Krakowskiej Akademii im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego oraz Prawo Medyczne, Bioetykę i Socjologię Medycyny na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Ponadto zdobywała wiedzę w zagranicznych ośrodkach w Londynie i Rotterdamie, w The London School of Economics and Political Sciences i Erassmus University oraz Chinese Law School Chinese University in Beijing – University of Gdańsk. Specjalizuje się w obsłudze prawnej podmiotów gospodarczym sektora medycznego i farmaceutycznego oraz stowarzyszeń branżowych w związku z szeroko pojętym prawem medycznym i prawem nowych technologii w ochronie zdrowia. Laureatka I wyróżnienia Prawnik Pro Bono 2015 w konkursie Dziennika Rzeczpospolita. W 2016 r. Dziennik Gazeta Prawna zaliczył ją do 30 najbardziej obiecujących prawników młodego pokolenia w konkursie „Rising Stars – Prawnicy Liderzy Jutra. Za działalność na rzecz rozwoju transplantologii w 2017 r. otrzymała Honorową Nagrodę Fundacji im. Hanki Bożyk. Autorka blisko 40 publikacji naukowych z zakresu prawa medycznego oraz prawa konstytucyjnego, członkini polskich i międzynarodowych gremiów naukowych. Uczestniczka i prelegentka międzynarodowych konferencji (Praga, Londyn, Rzym, Barcelona).

W Kielcach polski antysemityzm ujawnił się z pełną siłą. W tym mieście pogrom miał miejsce po Holokauście. Kielce są jak kapsułka zawierająca potworny jad, który zatruwa relacje żydowsko-polskie, tworząc barierę uniemożliwiającą powrót do normalności i wspólną przyszłość. To właśnie tam, w tym strasznym miejscu, mieliśmy zaszczyt spędzić szabas w towarzystwie polskich katolików, którzy poświęcili życie pamiętaniu i sprawianiu, by inni pamiętali, potępianiu morderstwa i nienawiści, uzdrawianiu ran. Przez wiele lat pozostanie w mojej pamięci postać człowieka niewielkiej postury, który podjął się dokonania zmiany – Pana Bogdana Białka (niespokrewniony z Chaimem Nachmanem i bez żydowskich korzeni, o których bym wiedział). To skromny człowiek, prawie niewidzialny, który przeobraził Kielce w centralny punkt pamięci i skruchy. A kiedy nadzieje, które niósł w sercu, ziściły się, przerastając jego najśmielsze marzenia, i w sprofanowanej i spustoszonej synagodze kieleckiej ponownie rozległa się żydowska modlitwa – dziesiątki Żydów i chrześcijan stworzyły jedną świętą wspólnotę w czasie tego szabasu – nie mógł dłużej powstrzymywać łez. rabin prof. Yehoyada Amir, ICCI Insights & Information, 5 listopada 2009 Zgłębienie tajemnicy tego okrucieństwa i naprawianie nieskończonej krzywdy, która została wyrządzona Żydom, to krzyż, który Bogdan niesie przez znaczną część swojego życia. […] Mogę sobie wyobrazić, że po tym pogromie Polakom było jeszcze trudniej uciec od wspomnienia Holokaustu. Może dlatego, że nie można już było całą winą obciążyć Niemców. Na poziomie narodowym zadziałał najpotężniejszy mechanizm obronny, czyli wyparcie i zaprzeczenie. I tak na przykład młody wykształcony Polak, z którym rozmawiałem, nie miał pojęcia o pogromie z 1946 roku. Bogdanowi Białkowi i ludziom takim jak on nie pozostało nic innego, jak zachować tę trudną pamięć, nie pozwalając jednak, aby ich zmiażdżyła. Dla tych, którzy żyją. Zmarli nie muszą już pamiętać. Gdy modlimy się za nich, robimy to raczej dla siebie niż dla nich. Musimy pamiętać to, co chętnie szybko zapominamy, po to, by przeciwstawić się selektywnej pamięci i tragedii zupełnej amnezji. Nie może być to jednak pamięć sentymentalna. Pamięć musi czemuś służyć. Ma nam pomóc, by nie powtórzyło się tamto zło – a ciągłe bezczeszczenie cmentarzy żydowskich i graffiti o treści antysemickiej dowodzą, że wirus antysemityzmu wciąż żyje. Wreszcie pamięć ma oczyścić samą religię, gdyż to ona nierzadko dostarczała uzasadnienia i powodów do tych bestialstw. o. Lawrence Freeman OSB, „The Tablet”, nr 10/2012 Wstęp: Od kilku lat nie mogę się uwolnić od myśli, że powinienem napisać książkę, w której opowiem o tym, co mnie spotkało w Kielcach, mieście naznaczonym jedną z największych tragedii w powojennej Polsce. Że powinienem napisać książkę o Miejscu, w którym popełniono zbiorowy mord. Że opiszę cierpienie tych, którzy przeżyli, a których spotkałem. Że opiszę także ich dobro, którego sam doświadczyłem. Myślałem także, żeby napisać książkę, która pomoże ustrzec się zła i nienawiści, pogardy i wstrętu, samolubstwa i strachu, a przede wszystkim obojętności. Myślałem, żeby tak opisać to wszystko, co widziałem i słyszałem, co zrozumiałem i czego nie zrozumiałem, czego się nauczyłem i czego nauczyć się ciągle nie potrafię, aby być może ktoś, gdziekolwiek jest i kimkolwiek jest, pomyślał chociaż przez chwilę, że jednak los świata jest naprawdę w jego ręku, bo lepszy świat jest nie tylko do pomyślenia, ale także możliwy do zrobienia. Ale takiej książki ciągle napisać nie umiem. Myślałem w końcu o książce, w której podzielę się swoim bólem, żeby choć trochę było mi lżej. Takiej książki także napisać nie potrafię. Tak jednak się złożyło, że kilka osób chciało ze mną rozmawiać na ten temat, za co jestem ogromnie im wdzięczny. Kilka osób chciało coś napisać na ten temat, za co im bardzo dziękuję. (...) Bogdan Białek

To dzięki niej budowano w Łodzi mieszkania z łazienkami. Starała się interweniować w kwestii zatrudnienia kobiet. Warunki w fabryce włókienniczej znała z autopsji i zdawała sobie sprawę z tego, jak ciężka była praca w „przemyśle lekkim”… Choć Michalina Tatarkówna-Majkowska była ważną postacią w dziejach powojennej Łodzi, dotąd niewiele wiadomo było o jej życiu prywatnym, osobistych poglądach politycznych i społecznych. W książce Czerwona Michalina autor opisał rodzinę Tatarkówny-Majkowskiej, prześledził także jej działalność publiczną. Analizując bogate archiwa dokumentów partyjnych, ukazał jej awans partyjny i społeczny po 1945 roku, kiedy kierowała Komitetem Wojewódzkim PZPR, a potem Komitetem Łódzkim PZPR. Zwrócił także szczególną uwagę na zachowanie towarzyszki Tatarkówny-Majkowskiej w trakcie burzliwych lat 1956–1957, gdy odcięła się od swojego stalinowskiego rodowodu. Interesującym elementem książki jest jej postawa podczas protestów w Łodzi, opis wpływu, który wywarła na postrzeganie strajków. Kariera robotnicy fabrycznej, która po wojnie rządziła drugim co do wielkości miastem Polski, do dziś intryguje. Książkę ilustrują unikalne zdjęcia.

Pascal Bruckner, Pierre Rosanvallon, Chantal Delsol, Pierre Manent, Philippe Raynaud, Georges Mink, Rémi Brague, Michel Wieviorka, Éric Fassin, Gilles Kepel, Olivier Roy, Anne-Marie Pel-letier, Olivier Mongin, Roger Chartier, Andrzej Żuławski, Dominique Wolton, Annette Wieviorka, François Godement, Yves Cohen, Alain Besançon – francuscy intelektualiści i wybitni przedstawiciele nauki, kultury i sztuki - w rozmowach z Marcinem Darmasem i Agatonem Kozińskim kreślą rozległy, skomplikowany i niepokojący obraz wyzwań stojących obecnie przed Francją, Europą i światem. Odwołując się do dziedzin, w których są ekspertami – historii, filozofii, socjologii, nauk politycznych, lingwistyki, mediów, literatury - stawiają niełatwe diagnozy dotyczące polityki Francji, kryzysu Europy i jej struktur, modelu państwa, zamachów terrorystycznych, obecności i roli religii, wolności wypowiedzi, stosunku do historii, nowych metod komunikacji, geopolityki, w tym roli Rosji czy Chin… Każda z dwudziestu fascynujących rozmów nie tylko mówi wiele o problemach współczesnego świata, ale też daje wgląd w różnorodność francuskiego życia intelektualnego oraz panujące w nim nastroje. Część zaprezentowanych rozmów powstała w ramach cyklu "Myśl Francuska XXI wieku", zorganizowanego przez Ośrodek Kultury Francuskiej i Studiów Frankofońskich Uniwersytetu Warszawskiego, Instytut Francuski i Ambasadę Francji w Polsce. Agaton Koziński - absolwent dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego. Redaktor dziennika „Polska The Times”, zastępca redaktora naczelnego miesięcznika „Nasza Historia”. Wcześniej pracował w redakcji zagranicznej Polskiej Agencji Prasowej (PAP) oraz dziale Świat tygodnika „Wprost”. Były redaktor naczelny „Almanachu Energetycznego” i „Monitora Unii Europejskiej”. Marcin Darmas - socjolog kultury i dziennikarz. Adiunkt w Ośrodku Kultury Francuskiej i Studiów Frankofońskich UW. Opublikował wiele prac o literaturze Michela Houellebecqa, m.in. w „Odrze”, „Znaku” oraz „Rzeczpospolitej”. Pracę doktorską poświęcił etosowi rycerskiemu. W 2014 r. wydał Obywatela rycerza. Zarys socjologii filmu nakładem Wydawnictw Uniwersytetu Warszawskiego. Obecnie pisze książkę na temat boksu.

Antony Polonsky i Anna Jarmusiewicz ponownie włączają się do dialogu o stosunkach polsko-żydowskich, kładąc nacisk na dyskusję o wspólnym dziedzictwie. Profesor Antony Polonsky już w drugiej połowie lat 80. swoimi rocznikami „Polin” zainicjował tego typu światową debatę. Dyskusja taka może sprzyjać poszerzeniu wiedzy oraz pokazać z innej strony prawdziwe, pełniejsze dzieje Polski – kraju przez wieki wielonarodowego i wielokulturowego, który swoją historię i kulturę dzielił z historią i kulturą innych narodów. Książka przybliża polsko-żydowskie dziedzictwo w wielu aspektach życia: począwszy od spraw polityczno-prawnych, przez gospodarcze, duchowe, kulturowe, na obyczajowych skończywszy. Pokazuje, że tolerancja w Polsce, w pewnych okresach większa niż w innych krajach europejskich, sprzyjała rozwojowi różnych nacji – a szczególnie ważna była dla historii i tożsamości Żydów. Autorzy podkreślają, jak bogate i często komplementarne były nasze kontakty gospodarcze czy kulturowe oraz duchowe – oryginalne także w skali europejskiej. Pokazują również, że rzeczywistość wspólnych dziejów, również w dawnych wiekach, nie była w żadnej mierze statyczna, choć pozostała po niej różna pamięć. Książka ma cele poznawcze i edukacyjne, odpowiada na rosnące zainteresowanie tematyką stosunków polsko-żydowskich w różnych generacjach i środowiskach. Po publikację może ią sięgnąć zarówno czytelnik, który chce pogłębić swoją wiedzę, jak i ten, który chciałby tę wiedzę ewentualnie skorygować w świetle kompleksowych analiz prof. Polonsky’ego, opartych na nowych badaniach. Książka pomaga pełniej przedstawić dzieje Polski, jak również wyjaśnić rozbieżności w ocenach naszych tożsamości, autostereotypów i mitów historycznych. Partnerem projektu jest Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN.

Film dla dzieci nie może wyłącznie bawić. Dziecko musi także coś głęboko przeżyć, czymś się bardzo wzruszyć – mówi Wojtek Fiwek, reżyser, który większość swojego życia poświęcił kręceniu filmów dla dzieci i młodzieży. A swoją przygodę z dziesiątą muzą zaczął wcześnie, bo jeszcze przed drugą wojną światową. Już jako nastolatek był stałym gościem łódzkich kin, a nawet został przez chwilę… „asystentem” operatora na planie melodramatu Skłamałam, w którym grały takie gwiazdy, jak Jadwiga Smosarska i Eugeniusz Bodo. Rodzinie urządzał pokazy filmowe na zakupionym na rynku ze starociami aparacie projekcyjnym. Jego domowe kino miało w repertuarze „aż” jedną pozycję... kronikę z pogrzebu Marszałka Józefa Piłsudskiego… Po wojnie zajął się tworzeniem filmów zawodowo. Wiele z nich zostało nagrodzonych w kraju i za granicą, jak choćby Pogrzeb świerszcza na festiwalu w Quito. Dużą popularnością wśród młodych widzów cieszyły się także jego seriale telewizyjne: Gruby i Siedem stron świata. A to tylko niewielki wycinek z pokaźnej filmografii Wojtka Fiwka, reżysera od lat związanego z Łodzią, który proponuje Państwu spotkanie z niektórymi „kadrami” ze swojego życia oraz twórczości. Historiami czasem zabawnymi, czasem dramatycznymi, ale zawsze prawdziwymi. Warto!

Stefan Kisielewski publicysta, prozaik, krytyk muzyczny, polityk i kompozytor? Kompozytor przede wszystkim! Tę prawdę postanowiła pokazać autorka niniejszej publikacji. Małgorzata Gąsiorowska znakomity teoretyk muzyki, autorka monografii o Grażynie Bacewicz, skrupulatny badacz i uważny obserwator śledziła z daleka i z bliska losy wyjątkowego człowieka, jakim niewątpliwie był Stefan Kisielewski. W książce dzieli się z nami swoimi obserwacjami i poglądami, nie szczędząc przy tym dużej dawki humoru, ale i refleksji. Odnajdziemy tu zatem wnikliwe spojrzenie na życie kompozytora na tle historii Polski, na jego pracę jako redaktora, nauczyciela, posła, kompozytora, która to nieustannie splatała się z pełnionymi rolami męża, ojca i przyjaciela. Przeczytamy szczegółowe analizy utworów, począwszy od młodzieńczego Kwartetu smyczkowego, a skończywszy na ostatnim dziele Koncercie fortepianowym. Poznamy prywatne poglądy Kisiela, jego literacko-muzyczne upodobania, nastawienie do świata i ludzi, a także i publicznie okazywany stosunek do ówczesnej władzy i polityki kraju. Książka zawiera liczne przykłady nutowe, pełny wykaz twórczości kompozytora, bibliografię oraz indeksy. Całość wzbogacają fotografie zarówno te znane, jak i prywatne, pochodzące z rodzinnego albumu. Jedno jest pewne dzięki tej książce, już nikt nie będzie zdziwiony, że Kisiel komponował!

Biografia Siergieja Eisensteina, reżysera filmowego, jest portretem człowieka i artysty żyjącego w niełatwym dla artystów czasie i miejscu. Eisenstein - twórca propagandowej, choć niepozbawionej genialności „trylogii rewolucyjnej” (Strajk, Pancernik „Potiomkin”, Październik) oraz nakręconych z rozmachem (i równie propagandowych) fresków historycznych (Aleksander Newski, Iwan Groźny) - był teoretykiem kina i znakomitym praktykiem montażu. Zabrodin buduje opowieść biograficzną na podstawie dziesiątków dokumentów - listów, notatek, wspomnień, artykułów. Na chłodno dowodzi, jak trudno było Eisensteinowi sprostać wszystkim ukazanym w książce rolom - syna, męża, przyjaciela, akademickiego wykładowcy, sędziego w sprawach cudzych i oskarżonego we własnych. Większość cytowanych tekstów Eisensteina pojawia się po raz pierwszy (także po rosyjsku), część zaś długo czekała, by zaistnieć w pełnej wersji.

Rozmowy o islamie to dialog dwóch osób zawodowo zajmujących się szeroko pojętym światem islamu. Katarzyna Górak-Sosnowska, jako pracownik naukowo-dydaktyczny i autorka wielu poważnych publikacji, głównie bada i opisuje, choć nie stroni też od obserwacji. W tej książce to ona odpowiada na pytania, tłumaczy i prostuje, ale zdarza się jej również podchwytliwie pytać. Wojciech Cegielski - jako dziennikarz często podróżujący po Bliskim Wschodzie – na co dzień obserwuje, bada i relacjonuje, ale jest też mistrzem zadawania pytań. Tutaj też to on je formułuje, ale zdarza się, że czerpiąc z własnych doświadczeń również dopowiada. O czym rozmawiają? O bardzo różnych aspektach współczesnego świata islamu. Niektóre z tych tematów przewijają się codziennie w wiadomościach, inne mogą jawić się jako całkowita nowość. Wszystkie są omawiane rzetelnie i obiektywnie, czego gwarantem są doświadczenie i zawodowa pozycja rozmówców. Czternaście rozdziałów, z których każdy jest odrębną całością, poświęcono m.in. Arabskiej Wiośnie Ludów, samozwańczemu kalifatowi Państwa Islamskiego, kryzysowi uchodźczemu, radykalizmowi i terroryzmowi, miejscu kobiety w islamie, stereotypom, muzułmanom w Europie i w samej Polsce, kulturze konsumpcyjnej, muzułmańskiej bankowości czy arabskim petrodolarom. Są tu więc zarówno tematy bardzo aktualne, jak i ponadczasowe; takie, o których napisano tomy i dopiero pojawiające się w debatach. A każda z tych rozmów jest nieocenioną skarbnicą wiedzy. „Takie książki jak ta są bardzo potrzebne. Przykro się robi, słuchając poważnych niejednokrotnie ludzi opowiadających niestworzone rzeczy o świecie islamu i muzułmanach. Dlatego polecam tę książkę. Może coś zrozumiemy”. Profesor Janusz Danecki, fragment Wstępu

Pomysł na napisanie książki zrodził się z potrzeby opowiedzenia o odważnych młodych ludziach, którzy postanowili zrewolucjonizować świat. Nasi rozmówcy marzą śmiało, myślą daleko i wyobraźnią wyprzedzają współczesność. Spełniają marzenia o „szklanych domach” XXI wieku. Wiele firm dzisiejszych czasów, w przeciągu zaledwie kilku lat, rośnie od pierwszej inwestycji do wartości rynkowej mierzonej w dziesiątkach, setkach milionów, a nawet w miliardach dolarów. To są wielkie sukcesy. Czas, aby sukcesy polskich startupów zaczęły być widoczne na tej skali. Przez ostatnie cztery lata na polskiej scenie startupowej dużo się wydarzyło. W Polsce coraz więcej osób chce działać globalnie i chce budować globalne firmy. Wraz z kolejnymi polskimi sukcesami, network ludzi w Polsce, którzy są nastawieni na zdobycie Doliny Krzemowej będzie się rozrastać. Tych sukcesów będzie coraz więcej. Budowanie mostów pomiędzy Polską, a Doliną Krzemową jest realne i rzeczywiście¬¬¬ następuje. W Dolinie Krzemowej poprosiłyśmy naszych rozmówców, żeby opowiedzieli nam o swojej drodze do sukcesu. Przedstawiamy 6 śmiałków, którzy zmieniają naszą rzeczywistość.

Rzadko się zdarza, że lektura książki z dziedziny zarządzania może być tak pouczająca i zarazem tak wciągająca. Opierając się na swoim bogatym doświadczeniu w zarządzaniu korporacjami oraz na rozmowach z wieloma przedstawicielami biznesu i sztuki, Mirosław Wróbel formułuje podstawowe wskazówki dla osób zajmujących się (lub zamierzających się zajmować) zarządzaniem przedsiębiorstwami o różnym charakterze, różnych formach własności i różnym statusie prawnym. Wśród rozmówców autora znajdują się m.in. Rafał Bauer, Lejb Fogelman, Eugeniusz Get-Stankiewicz, Mateusz Morawiecki, Wojciech Myślecki, Józef Palinka, Piotr Tymochowicz, Henryk Waniek, Emil Wąsacz, Herbert Wirth. Książka Mirosława Wróbla jest lekturą obowiązkową dla każdego menedżera. Lekturą dającą w wielu przypadkach praktyczne wskazówki, ale jeszcze częściej zmuszającą do refleksji. Często trudnej, czasami niewygodnej, bo wymagającej uczciwego spojrzenia w głąb siebie, ale zawsze inspirującej i rozwijającej każdego z nas, menedżerów. Roman Kraczla Prezes SMG/KRC Poland Human Resources Niezwykła wrażliwość autora i nastawienie na odbiór doświadczeń wybitnych uczestników polskiego życia społecznego i gospodarczego łączą się w książce z dialogiem z twórcami koncepcji, które niejednokrotnie wywarły wpływ na kształtowanie całego znanego nam świata biznesu. Szczerze polecając lekturę „Świadomości decyzji” nie tylko menedżerom, ale wszystkim zainteresowanym nowym spojrzeniem na zarządzanie, warto zadedykować im jedną z sentencji zawartych w książce, ku przestrodze, aby pamiętali, że stosując zaproponowane rozwiązania, nie należy tracić poczucia osobistej odpowiedzialności za podejmowane decyzje, albowiem „Historia się powtarza, ale nigdy nie jest to ta sama historia”. Krzysztof Stadler Menedżer, socjolog, wykładowca akademicki, doradca PARP

Książka zawiera rozmowy z Pedro Almodovarem składają się na fascynujący i barwny portret artysty. Pedro Almodóvar jest jednym z najoryginalniejszych współczesnych twórców kina, który wnikliwie, świeżo spogląda na własną karierę. Wspomnienia, anegdoty, przygody z planów zdjęciowych, portrety przyjaciół układają się w niezwykle sugestywną opowieść, emocjonalną, zmysłową.

Sukces polskich marek kosmetycznych. Piękne historie to wyjątkowa opowieść stworzona z dziesięciu rozmów z założycielami, właścicielami i prezesami najważniejszych firm kosmetycznych w Polsce. Rozmówcy wprowadzają Czytelnika w świat nie tylko spraw biznesowych, lecz także ludzkich emocji, które nieodłącznie towarzyszą im każdego dnia pracy. Opowiadają o historii i planach na przyszłość, dzielą się nabytymi doświadczeniami oraz wartościami, którymi kierują się w życiu. Dziesięć historii z sukcesem tle. Dziesięć różnych opowieści połączonych jednym, spełnionym pragnieniem – zbudowania marek, które podbiją rynek kosmetyczny w Polsce i na świecie.

Bohater tych rozważań, generał Sławomir Petelicki miał życie barwne, ale enigmatyczne. Nic więc dziwnego, że jego dzieje doczekały się różnych interpretacji. Dorzućmy kolejne, mniej znane historyjki, związane z tą nietuzinkową postacią.