Oficjalna księgarnia portali ciekawostkihistoryczne.pl oraz twojahistoria.pl

Zur Zeit in Berlin Poezja Zbigniewa Herberta i kultura niemiecka

Aleksandra Burba

Zur Zeit in Berlin Poezja Zbigniewa Herberta i kultura niemiecka

7.0

(1 ocena) wspólnie z

39,90

 

Autorka pokazuje wieloaspektowe relacje liryki Herberta z kulturą niemiecką, analizuje dokumenty ujawniające znaczenie jego wieloletnich pobytów w Berlinie, ukazuje jego dogłębną znajomość języka niemieckiego, szkicuje półwieczne dzieje recepcji jego poezji za Odrą oraz kontaktów z niemieckimi przyjaciółmi. Książka jest dziełem świadomie wykonującym podstawową pracę katalogowania i orientowania czytelników w zestawie „tematów do odstąpienia” z zakresu filiacji herbertowsko-niemieckich. Trzeba podkreślić doniosłość wielu dokonanych odkryć dokumentalistycznych, dopisania nieobecnych dotąd kontekstów, dostępnych dzięki badaniom archiwalnym. Z recenzji prof. dra hab. Tomasza Mizerkiewicza Zaproponowana perspektywa oglądu pozwoliła w sposób niezwykle oryginalny połączyć oko archiwisty ze spojrzeniem krytyka i socjologa przekładu, komparatysty i historyka literatury, wreszcie epistolografa. Książka przekonująco pokazuje jednego z najważniejszych polskich poetów XX wieku przez pryzmat dialogu z kulturą niemiecką. „Trwanie w dialogu” postrzegam tu jako kluczową i nowatorską kategorię opisu, implikującą obecność partnerów oraz prowadzonej przez nich rozmowy, a przede wszystkim jej trwania. Z recenzji dr hab. Anny Majkiewicz, prof. nadzw. UJ Książka jest w pierwszej kolejności dokumentem porozumienia i dialogu pomimo barier politycznych i narodowych resentymentów. Dokumentuje charakterystyczne dla dzieła i życia Herberta spojrzenie na conditio humana, nacisk na dialogiczność oraz walkę o zrozumienie i porozumienie. W moim przekonaniu praca nie tylko stanowi wartościowy wkład w badania nad dziełem Herberta, ale również pozwala czytelnikowi spojrzeć na relacje polsko-niemieckie z innej perspektywy. Z recenzji dr Marlene Bainczyk-Crescentini Aleksandra Burba – doktor nauk humanistycznych w zakresie literaturoznawstwa. Rozprawę doktorską napisała w Katedrze Teorii Literatury na Uniwersytecie Jagiellońskim pod kierunkiem prof. dra hab. Stanisława Balbusa. Absolwentka prawa (2008) i polonistyki (2010) na Uniwersytecie Warszawskim. Jako radca prawny specjalizuje się w dziedzinie prawa autorskiego i zbiorowego zarządzania prawami autorskimi. Publikowała w „Poznańskich Studiach Polonistycznych” oraz w „Roczniku Przekładoznawczym”. Jej zainteresowania naukowe koncentrują się na interpretacji poezji polskiej XX wieku oraz przekładu poezji.

Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego
Broszurowa ze skrzydełkami

ISBN: 978-83-233-4764-4

Liczba stron: 378

Format: 160x240mm

Cena detaliczna: 39,90 zł

Nie wiesz co przeczytać?
Polecamy nasze najciekawsze artykuły

Zobacz wszystkie
10.04.2021

Nusret – sam przeciwko wszystkim

Sformułowana na początku XX wieku przez brytyjski Komitet Obrony Imperialnej opinia głosiła, że nawet wspólna akcja okrętów i wojsk lądowych przeciwko umocnieniom na półwyspie Gallipoli niesie za sobą „wielkie ryzyko i nie powinna być podejmowana dopóty, dopóki istnieją inne sposoby wywarcia wpływu na Turcję”. W styczniu 1915 roku tych innych powodów nawet nie szukano.
Czytaj dalej...
05.03.2019

5 najgorszych władców średniowiecznej Polski

Jeden był kastratem, pozbawionym korony i porzuconym przez żonę. Inny dał się zadźgać już w kilka miesięcy po objęciu władzy, a i tak na zawsze zmienił dzieje kraju. Był też największy z rozpustników i najgłupszy z dowódców…
Czytaj dalej...
06.03.2019

Karl Dönitz – ostatni Führer. Kim był człowiek, którego Hitler wyznaczył na swego następcę?

Nigdy nie poczuł się do winy i protestował, gdy nazywano go zbrodniarzem wojennym. Podczas procesu w Norymberdze bronił się: „Gdy zaczyna się wojna, oficer nie ma innego wyboru, jak wykonywanie swoich obowiązków”. Ale czy faktycznie Karl Dönitz tylko biernie realizował polecenia?
Czytaj dalej...
05.03.2019

Dlaczego władców Rosji nazywano carami?

Od XV wieku książęta moskiewscy konsekwentnie budowali swoją pozycję władców Wszechrusi. Powiększali obszar swojego państwa i szukali sposobu, by dodać sobie splendoru. Tytuł cesarski z pewnością im go przydał – ale jak uzasadnili ten awans?
Czytaj dalej...