Głównym celem monografii jest ustalenie inwentarza grafemów i alografów współczesnego języka polskiego, a następnie dokonanie funkcjonalnego opisu jednostek podsystemów grafematycznego i fonologicznego polszczyzny.
Dlatego też autorka monografii podjęła się zadania stworzenia – na podstawie przeanalizowanych systemów fonologicznych – własnego inwentarza jednostek, który będzie najlepiej służył ukazaniu złożonych relacji fonem–grafem i grafem–fonem we współczesnej polszczyźnie.
Ustalenie inwentarza grafemów i alografów współczesnego języka polskiego i ich relacji do jednostek fonologicznych umożliwiło w dalszym etapie analizy przeprowadzenie badań kwantytatywnych systemu grafematycznego polszczyzny oraz porównanie otrzymanych wyników z rezultatami podobnych analiz odnoszących się do pięciu–siedmiu (w zależności od dostępności określonych danych) innych języków z rodziny słowiańskiej, germańskiej i romańskiej.
Autorka dokonała również kompleksowego opisu poszczególnych typów grafemów i ich funkcji we współczesnej polszczyźnie. Jak się bowiem okazało, polski system grafematyczny koduje określone elementy języka nie tylko fonemograficznie, lecz także – choć oczywiście w dużo mniejszym zakresie – w sposób sylabo-, logo- oraz frazograficzny
