Jacek Wilamowski

Opowieść biograficzna o jednej z najbardziej tajemniczych postaci w historii Rosji przełomu XIX i XX wieku. Postać mnich Grigorija Rasputina została ukazana na szerokim tle politycznym, społecznym i obyczjowym, ze szczególnym uwzględnieniem dworu cara Mikołaja II. Rasputin zył w latach 1869(?)-1916. Pochodził z rodziny chłopskiej. Został mnichem, a dzięki zręcznie prowadzonym intrygom w 1907 r. stał się pierwszoplanową postacią w Pałacu Zimowym, w otoczeniu rodziny cara. Bez jego zgody nie mianowano ministrów ani wyższych dowódców wojskowych. Miał opinię proroka lub świętego. Stał się konkurencja dla dynastii Romanowów i prawdopodobnie dlatego musiał zginąć. Świetnie napisana książka prezentująca sylwetkę najbarwniejszej postaci z otoczenia cara Mikołaja II. Czyta się ją jak kryminał.

Relacja dokumentalna o jednej z najbardziej tajemniczych postaci polskiej lewicy. Był człowiekiem o wielu nazwiskach i pseudonimach. Umarł co najmniej dwa razy, a jego grób na cmentarzu w Warszawie jest pusty. Na początku lat 30. XX w. Josek Mitzenmacher był wysokiej rangi funkcjonariuszem Komunistycznej Partii Polski. Następnie tajemniczo „zmarł" i odrodził się jako Jan Alfred Reguła, zostając ekspertem polskiej policji politycznej do spraw ruchu komunistycznego. Podczas II wojny światowej był agentem Gestapo i rozpracowywał podziemne ugrupowania lewicowe (i nie tylko) na zlecenie Niemców. Po 1945 r. działał we Wrocławiu w Związku Zawodowym Kolejarzy. Kolejny raz „zmarł" w 1947 r. Później podobno był widziany w Izraelu.

To zbiór szkiców popularnonaukowych o wciąż słabo poznanych aspektach dziejów organizacji konspiracyjnych w okupowanej Polsce. Szczególnie autora interesują metody, zakres i skala penetracji Polski Podziemnej przez niemiecką Tajną Policję Polityczną (Gestapo), Służbę Bezpieczeństwa SS (SD) i Abwehrę (wywiad i kontrwywiad wojskowy).

Jedna z niewielu książek o ciemnych stronach okupacji niemieckiej. Autor prezentuje sylwetki kilkudziesięciu agentów Gestapo, Abwehry i policji bezpieczeństwa, w większości skazanych za zdradę na karę śmierci przez Sądy Specjalne Polskiego Państwa Podziemnego. Wśród opisanych postaci sa m.in. Ludwik Kalkstein, Blanka Kaczorowska, Eugeniusz Swierczewski, Igo Sym. Kazimierz Junosza-Stępowski i jego żona, "Wanda-Zemsta", "Ofik", Wisman.

Drugi tom książki to zbiór szkiców popularnonaukowych o wciąż słabo poznanych aspektach dziejów organizacji konspiracyjnych w okupowanej Polsce. W oparciu o materiały archiwalne, wspomnienia i wyniki badań wielu historyków autor kontynuuje analizę różnych mało znanych, intrygujących i często tajemniczych wydarzeń. Szczególnie interesują go metody, zakres i skala penetracji Polski Podziemnej przez niemiecką Tajną Policję Polityczną, Służbę Bezpieczeństwa SS i Abwehrę.

Opracowanie o najbardziej tajemniczej i niedocenionej organizacji ruchu oporu w Polsce, utworzonej jesienią 1939 r. i rozbitej w 1942 r. “Muszkieterowie” zajmowali się głównie wywiadem strategicznym i bezpośrednio, lecz za wiedzą polskiego rządu emigracyjnego w Londynie, współpracowali z wywiadem brytyjskim. To wzbudziło wściekłość gen. S. Roweckiego ps. “Grot”, komendanta głównego ZWZ, który chciał ich podporządkować sobie i przejąć pieniądze przekazywane im przez Wydział VI Sztabu NW i Brytyjczyków. Przeciwko twórcy organizacji i jej szefowi inż. S. Witkowskiemu kierowano różne, zwykle absurdalne oskarżenia. W końcu, na polecenie “Grota”, Wojskowy Sąd Specjalny skazał go na karę śmierci pod zarzutem zdrady. Wyrok wykonano w 1942 r.

Autor w swojej książce odsłania kulisy współpracy politycznej i gospodarczej Niemiec z Rosją Radziecką, a następnie z państwem Stalina. Początki tej współpracy sięgają ostatnich dni I wojny światowej, a jej apogenum przypada na przełom lat 20 i 30 tych.

Książka Jacka Wilamowskiego dotyczy głośnej w 1957 roku sprawy porwania i zabójstwa Bohdana Piaseckiego, syna szefa Stowarzyszenia PAX Bolesława Piaseckiego, osoby bardzo wpływowej w PRL. Sprawców nigdy nie wykryto. Tropy prowadziły do funkcjonariuszy MSW i osób z nimi powiązanych narodowości żydowskiej. Śledztwo trwało wiele lat. Rozpatrywano różne wersje wydarzeń i analizowano motywy sprawców, przy czym najdłużej badano motyw zemsty za działalność polityczną Bolesława Piaseckiego przez 1939 rokiem oraz to, co robił podczas II wojny światowej. W całej sprawie najdziwniejsze jest to, że 13 kwietnia 1992 roku minister spraw wewnętrznych Antoni Macierewicz podjął decyzję o utajnieniu zbioru dokumentów dotyczących tej zbrodni. Co chciał ukryć minister? Komu po prawie 70 latach zagraża prawda o śmierci Bohdana Piaseckiego?