Fernando Aramburu

Jedna z najważniejszych książek ostatniej dekady w Hiszpanii „Wnikliwy opis upadku moralnego wywołanego przemocą”. - Mario Vargas Llosa, „El País” Porażający obraz kilkudziesięciu ostatnich lat historii Kraju Basków – od połowy lat 80. do 2011 roku – stworzony z opowieści o losach członków dwóch baskijskich rodzin. Książka o ludzkim strachu, zniszczonych przyjaźniach i związkach, bezsilności wobec niekontrolowanej spirali terroryzmu, a w końcu także o wybaczeniu. „Jeśli Chata wuja Toma stała się ostatecznym impulsem dla abolicjonizmu... Jeśli Jeden dzień Iwana Denisowicza uświadomił to, co się działo w ZSRR… To z Patrią powinno być podobnie, bo wstrząsa naszymi sumieniami. Nie możemy zapomnieć, że wszystko, co zostało w niej opisane, wydarzyło się naprawdę. I miało miejsce tutaj”. - Fernando Hernández, „Diario de Navarra” „Kiedy skończysz ją czytać, będziesz wiedział, że przeczytałeś klasykę”. - Ignacio Martínez de Pisón „Aramburu stworzył niezwykły mural, potrzebny, by zrozumieć dziesiątki lat, podczas których w Kraju Basków przelewała się krew”. - Félix Teira, „El Periódico de Aragón”

Książka, która koi duszę i daje nadzieję na to, że nawet najgorszy czas ma swój kres. Toni, zgryźliwy i wściekły na cały świat nauczyciel, to malkontent, który widzi wokół siebie tylko szarość i czerń. Rozwód, kiepski kontakt z synem i liczne niepowodzenia sprawiają, że czuje się zawiedziony i rozgoryczony. Z pozornym spokojem postanawia, że za rok odbierze sobie życie. Do tego czasu codziennie spisuje powody swej decyzji, prowadząc osobistą kronikę – surową, ironiczną, a zarazem pełną czułości i poczucia humoru. Ujawnia w niej najintymniejsze zdarzenia ze swojego życia, porusza temat przeszłości i teraźniejszości Hiszpanii. Dokonuje cierpkiej wiwisekcji rodziców, znienawidzonego brata, byłej żony Amalii, od której nie potrafi się odciąć, oraz problematycznego syna Nikity. Opowiada też o Kulasie, przyjacielu z dzieciństwa, i o suczce Pepie, której jest niezwykle oddany. Pogrążony w złości, postanawia rozstać się ze swoimi książkami, które jedną po drugiej zostawia w różnych miejscach w mieście. Dopiero spotkanie dawnej znajomej przypomina mu, że wciąż ma powody, by żyć. Fernando Aramburu po mistrzowsku zamienia to, co na pierwszy rzut oka wydaje się zwyczajną egzystencją, w wyjątkową i wzruszającą historię, która staje się piękną lekcją życia.   Znów to zrobił. Ten lubiący wstawać o świcie, błyskotliwy i metodyczny geniusz słowa po raz kolejny nas olśnił. - Ester Aguado, „Woman”   Niezwykła powieść... Literacka uczta, wielkie dzieło. - Benjamin Prado, „La Ventana – Cadena Ser”